Φάνης Τριανταφύλλου: Ο λαός και η αλήθεια

φάνης-τριανταφύλλου-ο-λαός-και-η-αλήθε-539839

ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ

Το πολιτικοοικονομικό σύστημα, οι υπάλληλοί του κι οι ένθερμοι θιασώτες του για να κρατήσουν υποταγμένους τους εργαζόμενους οφείλουν πρώτα απ’ όλα να απαλλαγούν από όσους τους εκφράζουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο. Η έκφραση των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας αποτελεί μια θρυαλλίδα στη βάση του πολιτικοοικονομικού συστήματος και τίποτε πιο επικίνδυνο να πυροδοτήσει την αντίδραση των εργαζομένων ενάντια στην εκμετάλλευσή τους από μια τέτοια θρυαλλίδα.

Με την ευκαιρία που δίνει η σημερινή μέρα (την οποία σέβονται απολύτως οι λίγοι και ισχυροί αρκεί στο τέλος της οι εργαζόμενοι να γυρίσουν ήσυχοι στα σπίτια τους και να παραμείνουν εκεί, παθητικοί κι αδιάφοροι μέχρι την επόμενη Πρωτομαγιά για ό,τι γίνεται γύρω τους), οι υπάλληλοι και οι θιασώτες του συστήματος ξιφουλκούν εναντίον μιας «παιδαριωδίας», όπως η προσήλωση ορισμένων «ανόητων» στα δικαιώματα των εργαζομένων. Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων αυτών είναι φόβος και τρόμος για τα συμφέροντα που εκφράζει το σύστημα των λίγων και ισχυρών και προκαλεί την οργή στους υπαλλήλους και θερμούς θιασώτες του, υποχρεώνοντάς τους να γίνονται πικρόχολοι, αλλοπρόσαλλοι και εν τέλει γελοίοι.

Οι θιασώτες και οι υπάλληλοι του συστήματος αντιλαμβάνονται τα δικαιώματα του λαού σαν μία θεότητα στην οποία ο κόσμος της εργασίας οφείλει να παραδοθεί ολοκληρωτικά, προσφέροντάς της την ψυχή και το σώμα του. Η λατρεία αυτής της θεότητας είναι ο πόνος που προκαλείται στους εργαζόμενους από την αυτοεγκατάλειψή τους στην πρόνοια που εμπεριέχουν γι’ αυτούς τα συμφέροντα των λίγων και ισχυρών, η αποκορύφωση της λατρείας είναι να μπουν στην υπηρεσία του συστήματος που τους στερεί όλα τα δικαιώματα. Για να υπερασπίσουν τα δικαιώματα του λαού οι υπάλληλοι και οι θιασώτες του συστήματος, τα θυσιάζουν προηγουμένως στα συμφέροντα των λίγων και ισχυρών. Τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού και τα συμφέροντα των λίγων και ισχυρών δεν είναι πια παρά ένα και το αυτό. Με την απλή τούτη διεργασία, με την εξίσωση αυτή του θύματος με το θύτη, δικαιολογούν την απαίτησή τους από όσους επιμένουν να υποδεικνύουν την απάτη στον κόσμο της εργασίας να βγάλουν το σκασμό. Στο κάτω κάτω, αναφωνούν, μη λησμονείτε τα συμφέροντα «της εφημερίδας που σας φιλοξενεί».

Δεν υπάρχει περισσότερο αποδοκιμαστέο, πιο βδελυρό πράγμα στον κόσμο, από την απαίτηση των υπαλλήλων και των θιασωτών του πολιτικοοικονομικού μας συστήματος ένας γραφιάς να βάλει πάνω από τα συμφέροντα του λαού τα συμφέροντα «της εφημερίδας που τον φιλοξενεί». Πώς θα μπορούσε η απόλυτη τούτη υποκειμενικότητα να ονομαστεί δημοσιογραφία και το έντυπο που τη φιλοξενεί εφημερίδα; Πώς γίνεται να λες στο λαό να πιστεύει αληθινά πως για να κερδίσει τα δικαιώματά του πρέπει πρώτα να τα θυσιάσει στα συμφέροντα των λίγων και ισχυρών; Οι θιασώτες και οι υπάλληλοι του συστήματος δεν ησυχάζουν, αν δεν υποβιβάσουν εκείνους που επιμένουν να στέκονται στο πλευρό του κόσμου της εργασίας στην κατηγορία του «αντικειμένου» και μάλιστα του αντικειμένου που είναι χρήσιμο στην τάξη των λίγων και ισχυρών. Για όσους δεν στέργουν να υποταχτούν η εμπάθειά τους ξεχειλίζει, τους περιμένουν στην επόμενη, πλέον, στροφή. Όχι! Για τους κυρίους αυτούς η αλήθεια στα χέρια του λαού είναι ένα επικίνδυνο όπλο και το ευφυέστερο που έχει να απαιτήσει το πολιτικοοικονομικό σύστημα, οι υπάλληλοι και οι ένθερμοι θιασώτες του είναι τουλάχιστον να χαρακτηριστούν παράλογοι οι φορείς του.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου