Υπάρχουν στιγμές που η πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα επιβάλλονται στους σχεδιασμούς της ολιγαρχίας. Να, η βρετανική εφημερίδα που αποτελεί τη ναυαρχίδα της πλουτοκρατίας, οι Financial Times. Παρακολουθώντας τους, απορείς: μα είναι δυνατόν να προτρέπουν τους πιστωτές της Ελλάδας να σκεφτούν σοβαρά το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ για κούρεμα του χρέους, αυτοί που μέχρι χτες τρομοκρατούσαν απροκάλυπτα τον ελληνικό λαό μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Στα καθ’ ημάς, την ίδια ακριβώς πολιτική κυβίσθηση έκανε το «Βήμα της Κυριακής» με τον «εξάστηλο» τίτλο «Η ευκαιρία της Αριστεράς». Κι ακολούθησε ποταμός δημοσιευμάτων σχετικά με την πρόθεση του MEGA να προσλάβει… αριστερό Πρετεντέρη! Τι έπαθαν ξαφνικά τα συστημικά ΜΜΕ, ξένα και ντόπια; Παραφρόνησε η ολιγαρχία;
Ούτε το μυαλό του έχασε κανείς, ούτε τίποτα. Συνηθισμένοι όπως είναι πάρα πολλοί να πιστεύουν ότι οι επικυρίαρχοι της χώρας εφαρμόζουν πάντα την τακτική της στρουθοκαμήλου και συνεχίζουν να επιβάλλουν πάντα την πολιτική που χάραξαν εξ αρχής, χωρίς να ακούνε και να βλέπουν πώς διαμορφώνεται κάθε φορά η ελληνική πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, εκπλήσσονται όταν στέλνουν το μήνυμα ότι είναι έτοιμοι να αλλάξουν επί μέρους πολιτική. Τι ανόητη έκπληξη, φίλοι μου! Η απόδειξη για το αντίθετο, να: Μόλις η ξένη και η ντόπια ολιγαρχία διαπίστωσαν ότι η κοινωνική και η πολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας εγείρουν απαιτήσεις κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής, και μόλις είδαν ότι υπάρχει το πολιτικό κόμμα που ενδεχομένως ικανοποιήσει και μέρος έστω αυτών των απαιτήσεων, δεν δίστασαν ούτε λεπτό να διαμηνύσουν ότι είναι έτοιμες να παραχωρήσουν το ελάχιστο (κούρεμα του χρέους) για να μη διακινδυνεύσουν να χάσουν το μέγιστο (το ωραίο αμπέλι που τρυγούν διαχρονικά και φέρει το όνομα Ελλάς)!
Το παραπάνω φτάνει να αποδείξει ότι η πολιτική που τόσα δεινά επεσώρευσε στην ελληνική κοινωνία μπορεί να αλλάξει, αρκεί να υπάρχει μια κυβέρνηση που δεν υποχωρεί από τα απαράγραπτα δικαιώματα της χώρας και του λαού, που στα χαρτιά ακόμα κι οι δυνάστες μας αναγνωρίζουν. Κι ακόμα αποδεικνύει ότι η πολιτική ραγιαδισμού και εθελοδουλίας όλων των μέχρι τώρα ελληνικών κυβερνήσεων συνέβαλε αποφασιστικά στην αποθράσυνση των ολιγαρχών που νέμονται τον τόπο, με αποτέλεσμα μεγαλύτερη κοινωνική εξαθλίωση κι από εκείνη που αρχικά υπολόγιζαν οι δυνάστες.
Καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια δεν χρειάστηκαν, πρέπει να ομολογήσουμε, οι επικυρίαρχοι της χώρας για να πείσουν μερικούς ιθαγενείς πολιτικούς και πολιτικά κόμματα, πολύ υπάκουα και ήμερα, να γίνουν μαντρόσκυλα και παπαγάλοι της πολιτικής τους που περιλάμβανε λεηλασία της χώρας και εξαθλίωση της κοινωνίας. Είχαν έντονη την προδιάθεση λόγω της πολιτικής τους φιλοσοφίας. Αυτός είναι ο λόγος που τα ολιγαρχικά κόμματα και το πολιτικό τους προσωπικό κολυμπούσαν μέσα στην πολιτική των μνημονίων όπως το ψάρι μέσα στο νερό κι ούτε που διανοούνταν να προβάλουν την παραμικρότερη αντίσταση και στην πιο εξωφρενική ακόμα απαίτηση των δυναστών. Αν ο λαός έφτασε στη σημερινή δυστυχία, είναι και γιατί ήταν αδύνατον να υπάρξει από μέρους τους οποιαδήποτε αντίσταση. Να ποια είναι η αλογόμυγα που τσίμπησε την ολιγαρχία και σπεύδει να δώσει τα λίγα για να μη χάσει τα πολλά: Η ιδέα μιας εφ’ όλης της ύλης αντίστασης που ενδέχεται να προβάλλει μια αριστερή κυβέρνηση.
