ΥΠΟΘΕΣΗ ΝΙΚΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ
Ο 21χρονος Νίκος Ρωμανός, φυλακισμένος για ένοπλη ληστεία και αθώος της κατηγορίας περί τρομοκρατίας, βρίσκεται στην 24η ημέρα απεργίας πείνας, διεκδικώντας το δικαίωμά του στις εκπαιδευτικές και τακτικές άδειες που προβλέπει σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο νόμος. Η υγεία του βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση. Υπάρχει κίνδυνος να εμφανίσει σοβαρότατες επιπλοκές που θα επηρεάσουν την καρδιακή, εγκεφαλική και νεφρική του λειτουργία. Η ζωή του βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο.
Δεν χρειάζεται κανείς να εμφορείται από τις πολιτικές απόψεις του Νίκου Ρωμανού ή να επικροτεί πρακτικές που απορρέουν από αυτές για να αισθανθεί αλληλέγγυος με τον αγώνα ενός ανθρώπου να διεκδικήσει μέχρις εσχάτων το δικαίωμά του στην εκπαίδευση (δικαίωμα που προβλέπει ο νόμος), χρησιμοποιώντας μάλιστα ως μοναδικό μέσο πάλης την ίδια του τη ζωή. Γιατί ο καθένας καταλαβαίνει ότι ο αγώνας του Ρωμανού να υπερασπίσει τα νόμιμα δικαιώματά του δεν αφορά μόνο στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων ενός κρατουμένου, αλλά και την υπεράσπιση όλων εκείνων των λαϊκών δικαιωμάτων που αναγνωρίζονται ως νόμιμα. Πρόκειται για δικαιώματα που κερδήθηκαν με αγώνες και με θυσίες και που, μέσω και της υπόθεσης Ρωμανού, γίνεται προσπάθεια να χτυπηθούν και να κοπούν απ’ τη ρίζα.
Αλλά δεν πρόκειται μόνον γι’ αυτό. Είναι κι άλλα. Ήδη διακινούνται σενάρια εκτροπής, η οποία, δήθεν, θα επιβληθεί αναγκαστικά από τα πράγματα προκειμένου να αντιμετωπιστεί μια κατάσταση παρόμοια με εκείνη που υπήρξε το Δεκέμβρη του 2008 με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ποιος ωφελείται από την κατασκευή και τη διακίνηση σεναρίων εκτροπής, που για να υποστηριχτούν χρειάζονται μια ανθρώπινη ζωή – θυσία στους στόχους του;
Η υπεράσπιση της ζωής και των δικαιωμάτων του Ρωμανού δεν αποτελεί για τον ελληνικό λαό ανθρωπιστική υποχρέωση. Είναι πολιτικό καθήκον. Δεν χρειάζεται να συμφωνείς ιδεολογικά ή πολιτικά με τον Ρωμανό για να σταθείς αλληλέγγυος. Φτάνει το πολιτικό κριτήριο της περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων και της διακίνησης σχεδίων πολιτικής ανωμαλίας για να καταλάβεις ότι η υπόθεση Ρωμανού αφορά εσένα. Το ζήτημα πρέπει να αντιμετωπιστεί πολιτικά και με τη δέουσα ψυχραιμία, για να μη δοθεί η ευκαιρία στα μεγάλα συμφέροντα και τους πολιτικούς καιροσκόπους που τα ορέγονται να καταργήσουν τα εναπομείναντα λαϊκά δικαιώματα. Καμιά βία. Οι απανταχού αποβλέποντες στην πλήρη εκμετάλλευση του λαού μας και των πλουτοπαραγωγικών πηγών που διαθέτει η χώρα μας θα υποδέχονταν με άφατη αγαλλίαση μια τέτοια εξέλιξη.
Η υπόθεση Ρωμανού αποτελεί κριτική του ισχύοντος πολιτικοοικονομικού συστήματος -και μάλιστα αυστηρή, διεισδυτική και εμπεριστατωμένη. Εάν δεν ήταν ο αναρχικός Ρωμανός και ήταν κάποιος άλλος στη θέση του, θα έπαιρνε τις άδειες που δικαιούται και που προβλέπει ο νόμος. Ποιος θυμάται τον Φραντζή που το 1987 δολοφόνησε, τεμάχισε, πέταξε στα σκουπίδια τη δεκαοχτάχρονη σύζυγό του και καταδικάστηκε σε ισόβια; Σ’ αυτό το «ανθρωπόμορφο τέρας», όπως τον χαρακτήριζαν τότε οι εφημερίδες, το κράτος έδινε εκπαιδευτική άδεια κι έφευγε κάθε μέρα με τη μοτοσικλέτα του, πήγαινε στην ΑΣΟΕΕ, παρακολουθούσε τα μαθήματά του και γυρνούσε στον Κορυδαλλό. Αλλά ο Φραντζής ήταν, απλώς, δολοφόνος. Το πρόβλημα για το κράτος δεν είναι η ένοπλη ληστεία για την οποία είναι φυλακισμένος ο Ρωμανός, είναι η πολιτική του ταυτότητα.
