ΜΑΥΡΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ
Τέλος στα σενάρια χαλάρωσης του Μνημονίου που διακινεί η κυβέρνηση. Οι Βρυξέλλες διαμηνύουν ότι δεν θα υπάρξει καμιά παρέκκλιση από τους δημοσιονομικούς στόχους, με πρώτους και καλύτερους το δημοσιονομικό κενό, τις ομαδικές απολύσεις, τις μειώσεις μισθών και συντάξεων. Χιλιάδες εργάτες κι υπάλληλοι, μικροεπαγγελματίες, μικροπαραγωγοί, αγρότες, έμποροι, η ραχοκοκαλιά της μεσαίας τάξης, όλοι όσοι έχει κάθε λόγο να τους ρίξει στο δρόμο το μεγάλο κεφάλαιο, θα περάσουν αυτό το χειμώνα το κατώφλι της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης.
Όσο ο πλούτος θα συνεχίσει να συγκεντρώνεται στα χέρια των λίγων και ισχυρών, τόσο ο λαός θα φτωχοποιείται ολοένα και περισσότερο και θα γίνεται σκλάβος για ένα κομμάτι ψωμί. Η καταστροφή της μεσαίας τάξης βρίσκεται στην καρδιά της πολιτικής των μνημονίων. Χάρη σ’ αυτήν ο αριθμός των ανέργων σήμερα είναι συντριπτικά μεγαλύτερος από τον αριθμό των προσφερόμενων θέσεων εργασίας, γεγονός που δημιουργεί τεράστια εξάρτηση του κόσμου της εργασίας από την πλουτοκρατία. Η εξάρτηση αυτή οδηγεί τον εργαζόμενο να εργάζεται για τον εργοδότη άνευ δικαιωμάτων, ορίων και όρων. Δεν θέλει; Υπάρχουν χιλιάδες άλλοι εξαθλιωμένοι που είναι έτοιμοι να πάρουν τη θέση του αντί πινακίου φακής. Μπαίνουμε κατ’ αυτόν τον τρόπο σε ένα νέο, βιαιότερο γύρο αρπαγής του λαϊκού εισοδήματος και γκρεμίσματος των δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας, ο οποίος, όταν τελειώσει, θα αφήσει τη θέση του σε άλλο, ακόμη πιο βίαιο.
Έτσι, το χειμώνα που έρχεται, με το να αυξάνουν ξανά οι απαιτήσεις των ξένων και ντόπιων ολιγαρχών για περισσότερα κέρδη και με το να εφευρίσκονται νέα οικονομικά μέτρα που ικανοποιούν αυτές τις απαιτήσεις, αυξάνει ανάλογα και η πίεση πάνω σε ένα λαό, μεγάλο μέρος του οποίου είναι έτοιμο να θυσιάσει τα πάντα, αρκεί να εξασφαλίσει ένα λειψό μεροκάματο. Εκεί οδηγεί η στέρηση και η φτώχεια τον άνθρωπο. Η εξάρτηση από τον εκμεταλλευτή του να τον αναγκάζει, όταν δεν εξεγείρεται, να αποδέχεται τα πάντα. Κι επειδή για εξέγερση του κόσμου της εργασίας στην παρούσα στιγμή ούτε λόγος, ο Οκτώβρης των διαπραγματεύσεων της ελληνικής μνημονιακής κυβέρνησης με τους εκπροσώπους των δανειστών και επικυριάρχων της χώρας θα είναι σκληρός για το λαό κι ο χειμώνας που έρχεται, όταν δηλαδή θα αρχίσουν να παίρνουν σάρκα και οστά τα όσα συμφωνήθηκαν στις διαπραγματεύσεις, θα είναι μαύρος. Αν η κυβέρνηση διαπραγματευόταν υπερασπιζόμενη το λαϊκό συμφέρον και όχι τα συμφέροντα των λίγων και ισχυρών, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Θα δημιουργούνταν προϋποθέσεις αναστροφής της κατάστασης. Ο κόσμος της εργασίας θα αναθαρρούσε, γιατί θα είχε κάτι να περιμένει. Με το να διαπραγματεύεται η κυβέρνηση το συμφέρον ντόπιων πλουτοκρατών με τους εκπροσώπους των συμφερόντων ξένων πλουτοκρατών, άλλο δεν κάνει από το να φροντίζει για το κέρδος της πλουτοκρατίας, πράγμα που για το λαό σημαίνει νέα, μεγαλύτερα βάσανα.
Με δυο λόγια: Έρχονται οι ομαδικές απολύσεις. Και η ταυτόχρονη μείωση μισθών και συντάξεων. Και οι πολιτικές κάλυψης του δημοσιονομικού κενού. Δηλαδή ο αριθμός των ανθρώπων που θα περάσουν το κατώφλι της ανεργίας, της φτώχειας, της εξαθλίωσης μεγαλώνει κι άλλο κι ανάλογα μεγαλώνει η πίεση των πλουτοκρατών, ξένων και ντόπιων, για νέες υποχωρήσεις του κόσμου της εργασίας, με το πρόσχημα να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό. Όσο πιο μεγάλη θα είναι η πίεση, τόσο περισσότερο εισόδημα θα αφαιρεθεί από τα λαϊκά στρώματα και τόσο περισσότερα δικαιώματά τους θα καταπατηθούν το χειμώνα. Η εξέλιξη αυτή είναι το φυσικό επακόλουθο μίας πολιτικής που φροντίζει να μη δίνει σε όλους δουλειά, αλλά να ξεζουμίζει το λαό χάριν των συμφερόντων των λίγων και ισχυρών.
