MOODY’S ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΛ.ΣΤΑΤ.
Είδηση πρώτη: Ο οίκος Moody’s αναβάθμισε κατά δύο μονάδες την ελληνική οικονομία. Είδηση δεύτερη: Σοκ από την ΕΛ.ΣΤΑΤ.: Στο όριο της φτώχειας το 23% των Ελλήνων.
Εάν η πρώτη είδηση αντιστοιχεί σε μια πραγματικότητα, τούτο οφείλεται στο ότι δεν λαμβάνει υπόψη τη δεύτερη είδηση, η οποία παρουσιάζει τα εξής χαρακτηριστικά: αντικαθιστά την ουσία της πρώτης είδησης, ότι δηλαδή η οικονομία πάει καλά, με μια άλλη πραγματικότητα, ότι δηλαδή η οικονομία πάει καλά για ορισμένους.
Με το συνδυασμό των δύο ειδήσεων μπορούμε να θέσουμε το μη διατυπωμένο ερώτημα που υποκρύπτεται στην πρώτη είδηση: Η οικονομία πάει καλά για ποιον; Το γεγονός ότι αναβαθμίζεται η ελληνική οικονομία, ενώ ταυτόχρονα εξ αιτίας της καλής της πορείας ένας στους τέσσερις Έλληνες ζει σε καθεστώς εξαθλίωσης ένα πράγμα μόνον μπορεί να σημαίνει: η οικονομία πάει καλά για τους ολιγάρχες και άθλια για το λαό. Ο συνδυασμός των δύο ειδήσεων αντικαθιστά στο επίπεδο της πολιτικής και της κοινωνικής πραγματικότητας το λανθασμένο μήνυμα που εκπέμπει η πρώτη είδηση τεχνητά διαχωρισμένη εκ μέρους της εξουσίας από τη δεύτερη.
Όταν αποκαθιστούμε στις πραγματικές του διαστάσεις το νόημα της πρώτης είδησης, παράγουμε ταυτόχρονα μια νέα ερώτηση, η οποία από την κυβέρνηση αποφεύγεται να τεθεί: η πολιτική που εφαρμόζεται και αναβαθμίζει την οικονομία (σύμφωνα, τουλάχιστον, με τον διαβόητο οίκο Moody’s) δημιουργεί προϋποθέσεις σωτηρίας της χώρας και του λαού; Και τότε έχουμε την εξής απάντηση: όσο περισσότερο γίνεται ορατή η σωτηρία των Ελλήνων ολιγαρχών, τόσο απομακρύνεται η σωτηρία για τη χώρα και το λαό. Κι αυτό γιατί η σωτηρία των πρώτων προϋποθέτει τη λεηλασία της χώρας και την υποδούλωση του λαού στον επελαύνοντα νεοφεουδαρχισμό –και η ερώτηση παίρνει την ακόλουθη μορφή: Ποια είναι η αξία της εφαρμοζόμενης πολιτικής για το λαό;
Αν το προηγούμενο ερώτημα απαντιέται με τη λέξη «καταστροφική», τότε γεννιέται το ακόλουθο ερώτημα: η κυβέρνηση που εφαρμόζει τη συγκεκριμένη πολιτική μπορεί να είναι υπέρ του λαού; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι. Άλλωστε πώς να είναι υπέρ του λαού μια κυβέρνηση της οποίας η πολιτική αναβαθμίζει την οικονομία βυθίζοντας στην εξαθλίωση τον πληθυσμό; Κατόπιν προκύπτει και άλλη ερώτηση, η απάντηση στην οποία γεννά και νέες ερωτήσεις με τις απαντήσεις τους κ.ο.κ. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπαίνουμε σε ένα ατέρμονο παιχνίδι λογικής. Σε καμία περίπτωση. Οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις κάποια στιγμή τελειώνουν, ορίζοντας την αντίθεση μεταξύ της πολιτικής και κοινωνικής θέσης των ολιγαρχών και αυτής του λαού, την αντιλαϊκή φύση της εξουσίας και ειδικότερα της κυβέρνησης, τη διεξαγωγή μιας αδυσώπητης από την πλευρά των ολιγαρχών και υποτονικής από την πλευρά του λαού ταξικής πάλης, την αναγκαιότητα της αναβάθμισης των λαϊκών αγώνων ως το σημείο που να ανταποκρίνονται στις σημερινές απαιτήσεις, την οργάνωσή τους κ.τ.λ., την αναγκαιότητα εν τέλει μιας άλλης πολιτικής, ριζικά διάφορης από τη σημερινή, που μόνον ο λαός μπορεί να επιβάλλει.
Ξεκινώντας από την αποκατάσταση των κενών που η εξουσία άφησε συνειδητά στην πρώτη είδηση και συνδυάζοντάς την με τη δεύτερη μπορούμε να φέρουμε στο φως τους λόγους που οι ολιγάρχες έχουν κάθε συμφέρον να επιμείνουν στην εφαρμογή της τρέχουσας πολιτικής και ο λαός έχει κάθε συμφέρον να την ανατρέψει το συντομότερο. Αυτό το σημείο είναι το κατάλληλο για να πούμε ότι ο λαός πρέπει να μεταρρυθμίσει εκ θεμελίων την ιδέα που του υποβάλλει η εξουσία για την εφαρμοζόμενη πολιτική, να εγκαταλείψει τον μύθο των αντικατοπτρισμών, σύμφωνα με τον οποίο η οικονομία πάει καλά για όλους και να νοήσει τη γνώση που προκύπτει από το συνδυασμό των δύο ειδήσεων ως πραγματικότητα, από την οποία οφείλει να απορρέει η πολιτική του παρέμβαση.
