Με την ταινία «Albert Nobbs» σε σκηνοθεσία: Ροντρίγκο Γκαρσία, συνεχίζονται σήμερα Παρασκευή 8 Μαρτίου οι προβολές της Κινηματογραφικής Κοινότητας Ν. Ιωνίας. Οι προβολές γίνονται στην αίθουσα εκδηλώσεων του Μεταξουργείου (Καραμπατζάκη και Αναπαύσεως) στην Ν. Ιωνία κάθε Παρασκευή στις 9:30 το βράδυ.
Διάθεση εισιτηρίων 8:30 μ.μ. Η ταινία είναι συμπαραγωγή Μ. Βρετανίας και Ιρλανδίας και παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Ροντρίγκο Γκαρσία, σενάριο Γκλεν Κλόουζ, Τζον Μπάνβιλ, Τζορτζ Μουρ, Γκαμπριέλα Πρέκοπ, φωτογραφία Μάικλ ΜακΝτόνου. Πρωταγωνιστούν: Γκλεν Κλόουζ, Τζάνετ ΜακΤίρ, Μία Γουασικόφσκα, Τζόναθαν Ρις.
Πέμπτη οσκαρική υποψηφιότητα και έργο ζωής για την Γκλεν Κλόουζ, αυτή η ήσυχη, μελαγχολική, εύθραυστη ταινία παραθέτει συγκλονιστικές ερμηνείες. Ο Αλμπερτ Νομπς είναι ένας ταπεινός, σχολαστικός, πειθαρχημένος σερβιτόρος σ’ ένα μικρό δουβλινέζικο πανδοχείο του 19ου αιώνα. Αόρατος, σιωπηλός, χαμηλοβλέπων υπηρετεί την ξιπασμένη, μεγαλομανή ιδιοκτήτρια και τους πελάτες της, χωρίς περηφάνια και χωρίς προκατάληψη.
Το ανέκφραστο πρόσωπό του και το σφιχτά κουμπωμένο του σώμα όμως κρύβουν ένα μυστικό: ο Αλμπερτ είναι γυναίκα, που για να επιβιώσει της μοίρας και της φτώχειας της και να μπορέσει να εργαστεί, έχει εδώ και 30 χρόνια κλειδώσει την ταυτότητά της σ’ ένα σφιχτό κορσέ καταπίεσης – την έχει κουκουλώσει κάτω από στρώσεις υφάσματος, βαρύτονης λαλιάς και νεκρού βλέμματος.
Οταν ο μπογιατζής Χιούμπερτ Πέιτζ, με το επίσης καλά κρυμμένο μυστικό του, πιάνει δουλειά στο πανδοχείο, ο Αλμπερτ συνειδητοποιεί ότι δεν είναι ο μόνος που ζει τη ζωή του σαν ψέμα. Και τολμά να ονειρευτεί ότι δε χρειάζεται να τη ζει, έτσι. Μόνος.
Η Γκλεν Κλόουζ (που το 1982 είχε ερμηνεύσει το έργο του Ιρλανδού συγγραφέα Τζορτζ Μουρ σε off-Broadway παραστάσεις και από τότε ήταν όνειρο ζωής να παίξει και στην κινηματογραφική μεταφορά του) δίνει μία συγκλονιστική ερμηνεία, που δεν βασίζεται απαραίτητα στο πόσο έχει πλησιάσει στην αντρική φύση. Οι επικριτές της θεωρούν ότι δεν ξεγελάει για αρσενικό, και ίσως να έχουν δίκιο. Χάνουν όμως την ουσία.
Ο Νομπς δεν είναι άντρας, δεν είναι γυναίκα. Είναι ένα καταπιεσμένο, φοβισμένο, θλιμμένο και θλιβερό δημιούργημα. Ωμό τρόμο ερμηνεύει η Κλόουζ και όχι τεστοστερόνη. Παγερή και διαπερατή ταυτόχρονα, άκαμπτη και επικίνδυνα εύθραυστη συνάμα, άχρωμη και τόσο πονεμένα εκφραστική, δημιουργεί έναν άφυλο, άτολμο, ανυπεράσπιστο Αλμπερτ που τρυπώνει κάτω από την επιδερμίδα σου και σταδιακά σε σπαράζει.
Η ερμηνεία της δεν είναι ούτε φεμινιστικό, ούτε απαραίτητα ομοφυλοφιλικό μανιφέστο. Είναι μυστική χειραψία με όσους από το κοινό νιώθουν ότι δεν έχουν επιτρέψει ποτέ στον πραγματικό τους εαυτό να διεκδικήσει τη ζωή του.
