Αισιόδοξο μάθημα ζωής είναι η ταινία με τίτλο «Η γυναίκα της
ζωής μου» που θα προβληθεί από σήμερα Τρίτη 18 έως και την Πέμπτη 20
Σεπτεμβρίου στις 9.30 μμ στον θερινό σινεμά Εξωραϊστική και στο πλαίσιο του
Ciné Μεσόγειος. Η συγκεκριμένη ταινία, Ιταλικής παραγωγής 2010, παρουσιάζεται
σε σκηνοθεσία: Πάολο Βίρτσι, σενάριο: Πάολο Βίρτσι, Φραντσέσκο Πίκολο,
Φραντσέσκο Μπρούνι. Πρωταγωνιστούν: Βαλέριο Μαστραντρέα, Μικαέλα Ραματζότι,
Στεφανία Σαντρέλι, Κλαούντια Παντόφλι, Μάρκο Μεσέρι. Η ταινία απέσπασε 18 υποψηφιότητες
και 3 Βραβεία David di Donatello Awards, 4 Βραβεία Silver Ribbon, υποψηφιότητα
στα European Film Award για Καλύτερη Σκηνοθεσία, επίσημη υποψηφιότητα της
Ιταλίας για Oscar Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Η ταινία είναι ένα
παλαιάς κινηματογραφικής κοπής αισιόδοξο μάθημα ζωής. Οι ερμηνείες των
πρωταγωνιστών βοηθούν την ταινία να κερδίσει ένα «α λα Τορνατόρε» κλίμα
ζεστασιάς και οικειότητας. Οι Ιταλοί την ανέδειξαν σε μεγάλη εμπορική επιτυχία
και την τίμησαν με πολλές διακρίσεις.
Το ιταλικό μελόδραμα είναι λίγο και σαν την ιταλική κουζίνα.
Η συνταγή πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο απλή και τα υλικά όσο γίνεται πιο
φρέσκα και πιο έντονα. Σκεφτείτε τώρα τι αποσκευές κουβαλά στη πλάτη του το
ιταλικό μελόδραμα: Από τη μία η Όπερα, από την άλλη ο Νεορεαλισμός. Και
ενδιαμέσως μια απέραντη δεξαμενή επιρροών. Ακόμη και ο Βισκόντι στις αρχές της φιλμογραφικής
του καριέρας, γύρισε το υπέροχο μελόδραμα “Belissima”, που συνδύαζε και τα δυο
αυτά στοιχεία, με την Άννα Μανιάνι ονόματι στο ρόλο μιας μάνας, που προσπαθεί
να κάνει την κόρη της σταρ του σινεμά. Η απογοήτευσή της θα είναι σπαραξικάρδια
και γι αυτήν και για εμάς. Στην Ιταλία, άλλωστε, δράμα χωρίς μάνα δεν έχεις.
(Σκεφτείτε πόσο όμορφα έπαιξε με τις δυο αυτές παραμέτρους ο Μάρκο Μπελόκιο στο
«Χαμόγελο της Μητέρας μου»).
Το φιλμ του Πάολο Βίρτσι ξεκινά στο Λιβόρνο, το καλοκαίρι
1971. Η εκθαμβωτική Άννα Νιτζιότι, δεν συνειδητοποιεί ότι ο θαυμασμός των
αντρών προκαλεί τη ζηλοτυπία του άντρα της Μάριο και την κρυφή ντροπή του γιου
της Μπρούνο. Χρόνια μετά, η Άννα προσβάλλεται από μια θανατηφόρα ασθένεια, αλλά
κερδίζει το θαυμασμό την γιατρών με το θάρρος της. Ο Μπρούνο, που μεγαλώνοντας
έχει μεταμορφωθεί σε έναν μισάνθρωπο καθηγητή, πείθεται να γυρίσει στην πόλη
για το τελευταίο αντίο στη μητέρα του. Αποφασίζει διστακτικά να επιστρέψει στο
Λιβόρνο, για να τη συναντήσει. Αυτή η συνάντηση τον αναγκάζει να αποδεχτεί το
παρελθόν, που χρόνια προσπαθεί να ξεχάσει.
Πίσω από τις χοντρές πινελιές της μελοδραματικής σύμβασης, ο
Πάολο Βίρτζι ενορχηστρώνει πολύ προσεκτικά τα δειλά βήματα του ήρωα του προς τη
συμφιλίωση και την αποδοχή, φανερώνοντας μια βαθιά γνώση της ανδρικής
ψυχολογίας και ίσως κάποια αυτοβιογραφικά χνάρια, ενώ έχει την εξυπνάδα να
«σπάσει» το δράμα με ένα χιούμορ, ενίοτε κυνικό, αλλά πάντοτε εξόχως ιταλικό.
