Ασυνήθιστο έργο παρουσιάζεται από τον Γιάννη Φαρμακίδη
Ο Βολιώτης σκηνοθέτης Γιάννης Φαρμακίδης παρουσιάζει το έργο του Πέτερ Χάντκε «Βρισιές στο κοινό» στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, στο ισόγειο της κλινικής Τσικρίκη, Γαμβέτα και Ιάσονος, από τη Δευτέρα 14 Οκτωβρίου έως και την Τετάρτη 16 Οκτωβρίου, στις 9.30 το βράδυ, με ελεύθερη είσοδο.
Πρόκειται για ένα εντελώς ασυνήθιστο έργο. Οσοι θα πάνε στην παράσταση πρέπει να ξεχάσουν όλα όσα ξέρουν για το θέατρο. Στις 8 Ιουνίου 1966, στη Φρανκφούρτη επί του ποταμού Μάιν, στο θέατρο Αμ Τουρμ, ο ηλικίας, τότε, μόλις 23 ετών Αυστριακός συγγραφέας Πέτερ Χάντκε παρουσίασε ένα έργο που έμελλε να αποτελέσει σταθμό στην ιστορία του θεάτρου. Τίτλος του «Βρισιές στο κοινό».
Το έργο ανέτρεψε ότιδήποτε ήξερε ο κόσμος περί θεάτρου. Οι πρώτες δύο φράσεις του έργου, οι οποίες απευθύνονταν στους θεατές, ήταν: «Το παρόν έργο είναι μία ανάλυση περί θεάτρου». Η φράση υπάρχει μέσα στο κείμενο του έργου και αποτελεί την απάντηση στο ερώτημα «τι είναι αυτό το έργο;». Οι «Βρισιές στο κοινό» είναι το πρώτο έργο, ίσως και το μοναδικό, στην ιστορία του θεάτρου που οι σχέσεις ηθοποιών και κοινού εξετάζονται και αμφισβητούνται. «Οι θεατές καλούνται να ξεχάσουν τον ρόλο τους ως θεατές. Δεν είναι πλέον θεατές. Αλλά τι είναι; Για να το μάθει κάποιος, πρέπει να παρακολουθήσει την παράσταση» υπογραμμίζει ο Γιάννης Φαρμακίδης.
Το έργο εξετάζει τη σχέση του κοινού με το θέατρο. Ομως δεν αφορά γενικά σε ένα οποιοδήποτε κοινό, παρά το συγκεκριμένο κοινό, τους συγκεκριμένους θεατές που παρακολουθούν την παράσταση. Σε όλη τη διάρκεια του έργου οι ηθοποιοί απευθύνονται διαρκώς στο κοινό και προσπαθούν να πείσουν ότι αυτό βλέπουν και ακούν δεν είναι κάτι άλλο, δεν είναι παίξιμο, παρά η πραγματικότητα. Προσπαθούν να πείσουν το κοινό ότι δεν υπάρχει στη σκηνή κάποιος άλλος κόσμος διαφορετικός.
«Σημείωση σημαντική για την κατανόηση του έργου είναι ότι το 1966 το κοινό αποτελούνταν από άτομα τα οποία είχαν ζήσει τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, έστω και ως παιδιά. Οι βρισιές αφορούσαν σε εκείνο το κοινό. Οι βρισιές ήταν μέσο για να βγάλουν το κοινό από την απάθεια και μάλιστα όχι μόνον τη θεατρική απάθεια, παρά, εν γένει, την απάθεια προς τα γεγονότα της ζωής. Μήπως, όμως, οι βρισιές του έργου αφορούν και στο σημερινό κοινό; Εναπόκειται στους Βολιώτες θεατές να το κρίνουν» υπογραμμίζει ο σκηνοθέτης της παράστασης.
