Με την ταινία «Να με φωνάζεις με το όνομά σου» σε σκηνοθεσία Λούκα Γκουαντανίνο συνεχίζονται οι προβολές της κινηματογραφικής κοινότητας του ΔΟΕΠΑΠ – ΔΗΠΕΘΕ του Δήμου Βόλου. Η ταινία θα προβληθεί την Παρασκευή 18 Ιανουαρίου στο Μεταξουργείο στη Ν. Ιωνία και τη Δευτέρα 21 Ιανουαρίου στο «Αχίλλειον». Ωρα έναρξης 21.30.
Πρωταγωνιστούν Τίμοθι Σαλαμέ, Αρμι Χάμερ, Μάικλ Στούλμπαργκ, Αμιρά Καζάρ.
Τέσσερις οσκαρικές υποψηφιότητες για ένα ευαίσθητο και κομψό βισκοντικό δράμα πάνω στο τέλος της αθωότητας, την απελευθερωτική δύναμη της επιθυμίας και την αμφίσημη σχέση ζωής και τέχνης.
Στη Βόρεια Ιταλία των αρχών του ’80, ο δεκαεπτάχρονος Ελιο, παιδί διανοούμενων ακαδημαϊκών, αναπτύσσει μια σχέση με τον Αμερικανό Ολιβερ που βοηθά τον πατέρα του στην έρευνά του. Οι δύο τους γίνονται αχώριστοι και παρόλο που κάποια στιγμή ο Ολιβερ πρέπει να επιστρέψει στην Αμερική, αυτή είναι η πρώτη αγάπη του Ελιο και θα μείνει στην καρδιά και στο μυαλό του για πάντα.
Ο Ιταλός σκηνοθέτης του στιλιζαρισμένου «Είμαι ο έρωτας» και του εκρηκτικού «Bigger Splash» διαβάζει το συναίσθημα και αφηγείται την οικειότητα σε διασκευή της νουβέλας του Αντρέ Ασιμάν από τον Τζέιμς Αιβορι, σε ένα στόρι που θυμίζει πολύ το «Μορίς από τα ’80s», με τον Χιου Γκραντ. Η κλάση του Αιβορι αμβλύνει τους ακροβατικούς παροξυσμούς του Γκουαντανίνο και το υποψήφιο για Οσκαρ καλύτερης ταινίας ‒ και νικητής των βραβείων κριτικών του Λος Αντζελες ‒ «Να με φωνάζεις με το όνομά σου» έχει την υφή μιας απαλής καταιγίδας, χωρίς θορύβους, φιοριτούρες και περιττά κλισέ. Αναδυόμενο μέσα από μια ονειρική πάχνη, γιορτάζει την απλότητα της ψυχικής προσέγγισης και το πάθος για σωματικό σμίξιμο, χωρίς να αναλώνεται σε ταξικές ανισορροπίες, χρονικούς προσδιορισμούς ή γεωγραφικές ιδιαιτερότητες, τοποθετημένο στην εξιδανικευμένη αρμονία που αναδίδει η φυσική καλλονή της Κρεμόνα.
Ο Αρμι Χάμερ, επιτέλους, αξιοποιεί διαολεμένα και δημιουργικά το «ελάττωμα» της ομορφιάς του, ενώ ο υποψήφιος για Οσκαρ και κύριος αντίπαλος του Γκάρι Ολντμαν για το βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου, ο 22χρονος Τιμοτέ Σαλαμέ εκπλήσσει με την αίσθηση του μετέωρου ψυχισμού που συνεχώς υπαινίσσεται η σύγκρουση της καρδιάς με το μυαλό, με μια πρώιμη σοφία στις κινήσεις του ανάμεσα στους διαλόγους.
