Η συγκεκριμένη ταινία παρακολουθεί μία παρέα απολυμένων εργατών από τα ναυπηγία της παραθαλάσσιας πόλης τους. Το άγχος για την επιβίωση των ανθρώπων αυτών και των οικογενειών τους, οι αναμνήσεις μιας καλύτερης εποχής, οι συζητήσεις τους στο μπαρ ενός πρώην συναδέλφου, η ψυχοφθόρα προσπάθεια εύρεσης εργασίας και γενικότερα η καθημερινότητά τους μέσα στη σύγχρονη κοινωνία της προόδου και της παγκοσμιοποίησης αποτελεί τον κορμό της ταινίας.
Μπορεί το θέμα να μοιάζει εκ πρώτης όψεως κάπως βαρύ, μπορεί ο Aranoa να μη διεκδικεί σκηνοθετικές δάφνες στην προσπάθειά του αυτή, όμως σίγουρα μας προσφέρει μία πραγματικά αληθινή και γεμάτη ειλικρίνεια ταινία. Τα συναισθήματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Στη μία σκηνή νιώθεις τα μάτια σου να βουρκώνουν από δάκρυα και στην άλλη πιάνεις τον εαυτό να χαμογελάει πλατιά, με ένα τόσο αυθόρμητο χαμόγελο. Πρόκειται για μία μικρή κατάθεση ψυχής, από έναν σκηνοθέτη που είναι πάνω απ’ όλα άνθρωπος, και μία τέτοια προσπάθεια είναι απολύτως λογικό να αφήνει ηχηρό αντίκτυπο.
Στα πάρα πολλά θετικά, της τόσο επίκαιρης αυτής ταινίας, συγκαταλέγονται και οι έξοχες ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς, με κορυφαία αυτή του Χαβιέ Μπαρδέμ στο ρόλο του οξύθυμου και ετοιμόλογου Σάντα, ενός άντρα με τη δική του, σίγουρα, φιλοσοφία ζωής.
Τίτλος: Δευτέρες με λιακάδα
Χώρα: Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία
Ετος παραγωγής: 2003
Σκηνοθέτης: Fernando Leon de Aranoa
Διάρκεια: 113 λεπτά
* Γράφει ο συγγραφέας Θοδωρής Καραγεωργίου
www.karageorgiou.blogspot.com
