Της Μαίρης Παπαδημητρίου
Τώρα για πες μου τι κάνουμε, όπως συνεχίζεται στο πασίγνωστο τραγούδι του συμπαθέστατου, πασίγνωστου Σάκη Ρούβα. Εμάς όμως, και παράλληλα όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, άλλα μας καίνε, η κλειστή στρόφιγγα της Ρωσίας και του αρχιμαέστρου κ. Πούτιν που συνεχώς εκτοξεύει απειλές προς όλες τις κατευθύνσεις ότι λίγο ακόμη να τον πιέσουμε, τον μικρόν το δέμας Ρώσο ηγέτη που του κακοφάνηκε, γιατί δεν τον κάλεσαν ποιον, αυτόν που πήρε το τιμόνι μετά από αξιόλογους αρχηγούς της Σοβιετική Ένωσης όπως ο Σταλίν και ο προσφάτως αποθανών Γκορμπατσόφ που ήταν πραγματικοί αξιόλογοι αρχηγοί κράτους και ήξεραν πότε έπρεπε να επικρατήσει η λογική.
Τώρα οι καιροί έχουν αλλάξει, η πολιτική ρουλέτα αλλάζει, ο Άγγλος τέως πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον παραιτήθηκε και το τιμόνι της διακυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου ανέλαβε η κυρία Λιζ Τρας που ο Θεός να αναπαύει την θανούσα βασίλισσα Ελισάβετ ΙΙ, που πρόφτασε να την ορκίσει πριν φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο. Δεν χρειάζεται να γράψουμε περισσότερα για αυτή τη λαοπρόβλητη γυναίκα, που βασίλεψε επί εβδομήντα συναπτά έτη και κράτησε γερά το τιμόνι στις τρικυμίες που αντιμετώπισε αφήνοντας έναν θρόνο στον γιο της τον βασιλέα Κάρολο Γ’ να συνεχίσει το έργο της. Προσωπική άποψη, αλλά και πολλών άλλων συζητώντας για τις μελλοντικές σχέσεις με τον Βασιλέα Κάρολο, εμείς οι δημοκράτες, εκτός από το 33,3% που ψηφίστηκε στο δημοψήφισμα του 1974 για τον Βασιλέα Κωνσταντίνο, πολλοί έχουμε την αίσθηση ότι ο Κάρολος, γιος του Βασιλικού συζύγου της Ελισάβετ Φιλίππου, που ρέει στις φλέβες του και αίμα ελληνικό.
Ισως, με μεγάλη επιφύλαξη το τονίζω, μπορεί να συντελέσει στο να αποδοθούν τα Ελγίνεια Μάρμαρα στην πατρίδα μας. Κρυφή ελπίδα που θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα πραγματοποιηθεί. Τώρα όμως εκτός από τα συναισθηματικά υπάρχουν και τα καθημερινά προβλήματα που κονταροχτυπούν την πατρίδα μας, την Ελλάδα, παράλληλα με ολόκληρη την Ευρώπη. Το θέμα είναι απλό και ταυτόχρονα φέρνει τα πάνω κάτω στην καθημερινότητά μας.
Πρόκειται για την κατανάλωση του ηλεκτρικού ρεύματος. Με τον ερχομό του φθινοπώρου και του χειμώνα που οι μέρες μικραίνουν αφόρητα μέχρι του Αγίου Σπυρίδωνος τον Δεκέμβριο 12 του μηνός, που η παράδοση θέλει η ημέρα να μεγαλώνει σπυρί-σπυρί μέχρι να φθάσει την πρωτοχρονιά για να έχουμε αρχίσει να βλέπουμε παρ’ όλο που έχουμε να διανύσουμε Θεού θέλοντος ακόμη ένα τρίμηνο βαρυχειμωνιάς αρχίζει η ημέρα να μεγαλώνει. Όμως στο διάστημα που θα βιώσουμε από τώρα μέχρι τον Δεκέμβριο μεσολαβούν δύο μήνες και βάλε που ο ουρανός σκοτεινιάζει από τις πέντε το απόγευμα, που σημαίνει, θέλοντας και μη, να υπολογίζουμε το ηλεκτρικό ρεύμα που θα σπαταλούμε.
Όσοι είχαμε ζήσει στην Κατοχή, αναφέρομαι στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που τελούσαμε οι Έλληνες υπό ιταλογερμανική κατοχή γνωρίζαμε ότι έπρεπε να έχουμε πλήρη συσκότιση για να μην υπάρχει περίπτωση αεροπορικής επίθεσης. Το Λονδίνο που δεν είχαμε τότε τηλεοράσεις, κανένα κρυφό ραδιοφωνάκι που πληροφορούσε τον κόσμο για τις ανελέητες επιθέσεις από αεροπλάνα των κατακτητών που πέρασε τα πάνδεινα εκείνη την εποχή. Αλλά το ίδιο συνέβη και στην Γερμανία που όταν έγινε η απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στην Νορμανδία και άρχισε να αναπτερώνονται οι ελπίδες της λευτεριάς, τα συμμαχικά αεροπλάνα δεν άφησαν ούτε ένα κτίριο όρθιο στην Δρέσδη, την παραδοσιακή γερμανική πόλη. Τώρα θα αναρωτηθείτε γιατί κάνω όλες αυτές τις περιγραφές απλά για να θυμίσω τους νεότερους ότι μπορεί να συμβεί να έχουμε συσκότιση όχι από φόβο εναέριων επιθέσεων αλλά για άλλο λόγο για οικονομία στο ηλεκτρικό.
Για αυτό όπου γυρίσεις και όπου διαβάσεις έντυπο προειδοποιούν ότι μας περιμένουν δύσκολοι καιροί. Θ’ αναρωτηθείτε μήπως και πέρυσι δεν περάσαμε δύσκολο, πολύ δύσκολο χειμώνα με το lock down λόγω κορονοϊού και της πανδημίας που δεν γιορτάσαμε ούτε Χριστούγεννα ούτε Πρωτοχρονιά.
Τώρα προκαταβολικά ας μην σκύψουμε το κεφάλι και ας κρατούμε αισιόδοξη διάθεση γιατί και η γκρίνια δεν βοηθάει σε τέτοιες καταστάσεις. Ας στρέψουμε το βλέμμα προς τον Πανάγαθο μήπως και λυπηθεί τον ταλαίπωρο επίγειο πληθυσμό. Αλλά οι σοφές γιαγιάδες μας, παλαιάς κοπής, ήταν πάντα αισιόδοξες και κάνοντας τον σταυρό τους ψιθύριζαν «Έχει ο Θεός». Είπαμε η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, καλύτερα να χαμογελάμε έστω με σφιχτά κλειστό στόμα παρά να σκύβουμε το κεφάλι. Όταν έρθει η ώρα τότε μπορούμε να αντιμετωπίζουμε κάθε δυσκολία, το προκαταβολικά δεν βοηθάει σε τίποτα. Αισιοδοξία και των γονέων, και πως θα τα βολέψουμε, αυτή είναι η καλύτερη οδηγία όχι προς τους ναυτιλλομένους αλλά προς τους απανταχού ζώντες.
