Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Περνώ ακόμα ένα πρωινό στην αυλή τού σπιτιού μου, όπου υφαίνεται και εξυφαίνεται το καθημερινό μου σύμπαν, και μέσα του ο Θεός. Αυτός ο Θεός είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, όμως κομματιασμένος σε άπειρα στοιχεία και ομάδες στοιχείων (αυτά που ονομάζουμε πράγματα), που αποτελούν το σύμπαν. Στην αυλή μου, λοιπόν, αν συσσώρευα αρκετά απ’ αυτά τα πράγματα, το ένα πάνω στ’ άλλο, θα μπορούσα ίσως να διακρίνω μια αναλαμπή τού αόρατου. Και, τότε, σαν διψασμένος σε μια βρύση, θα μπορούσα να δω διαφορετικά μέσα στο τίποτα. Να κοιτάξω μέσα στο τρύπιο πιθάρι μιαν άλλη αναμφισβήτητη πραγματικότητα. Αυτή ακριβώς τη στιγμή, για επιβεβαίωση, σπρωγμένος από ένα αιρετικό σχεδόν ζήλο (και γιατί να δείχνω τέτοιο ζήλο, αν δεν ήμουν αιρετικός;), συνθέτω με αγωνία μια μάσκα να ντύσω τη ζωή, ξέροντας πως είναι ταυτόχρονα και μάσκα θανάτου. Δεν είναι μονάχα ο Θεός «κομματιασμένος» από τους ανθρώπους, αλλά και οι ίδιοι κόβουμε τον εαυτό μας σε χίλια κομμάτια, γινόμαστε κάθε λεπτομέρεια, για να μπορέσουμε να νικήσουμε τη μοναξιά και να δημιουργήσουμε τη μορφή τού Άλλου, ώστε η δίνη τού εγωκεντρισμού να διασκορπιστεί σαν τα μέλη τού Διόνυσου ή του Ορφέα, να γίνουν κεφάλια που τραγουδούν, και αναστημένα κορμιά μέσα στη ροή τού χρόνου.
