ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

«Ολα τριγύρω αλλάζουνε, μα τίποτε ίδιο δεν μένει»

ολα-τριγύρω-αλλάζουνε-μα-τίποτε-ίδιο-858121

Του Βασίλη Μπαρμπάτση

Στο υπαίθριο θέατρο του Χόρτου, στο πλαίσιο του ομώνυμου φεστιβάλ, παρακολουθήσαμε την όπερα «Διδώ και Αινείας, αλλιώς…». Θυμάστε το στίχο ενός τραγουδιού, «όλα τριγύρω αλλάζουνε»; Αυτή ήταν η αίσθηση που μας άφησε η παράσταση.

Ο Γιώργος Αχλαδιώτης πήρε μια όπερα του πρώιμου μπαρόκ, γραμμένη για να παιχτεί σε ένα παρθεναγωγείο και τη μετέφερε σε ένα ψυχιατρείο βγαλμένο από τα σκοτάδια των μυθιστορημάτων του Ε. Α. Πόε. Την παράσταση σκηνοθέτησε ο ίδιος και σκηνικά και κοστούμια επιμελήθηκε η Φωτεινή Παπαθανασίου, που υπηρέτησε εφευρετικά την ανατρεπτική ιδέα του σκηνοθέτη. Μια ιδέα που άλλαξε τα «τριγύρω» του έργου που άξονα είχε τη Μουσική του Περσέλ.

Το κουαρτέτο Novarte με κοντίνουο τον άξιο Β. Χατζηκουμπάρογλου, μαζί με το φωνητικό σύνολο Motettii αποτέλεσαν την ορχήστρα και τη χορωδία της παράστασης που διηύθυνε με ζέση και έμπνευση ο Αλέξανδρος Παπαρίζος. Ο γνωστός σολίστ της κιθάρας άφησε τη μπαγκέτα και ως σολίστ, ερμήνευσε τους κιθαριστικούς χορούς που συνέθεσε ο Πέρσελ, με προσήλωση στο στιλ και ιδιαίτερη φλόγα. Κατάφερε να ενώσει κάτω από τη μπαγκέτα του το σύνολο των συντελεστών και αποφεύγοντας τον στείρο ιστορικισμό, πέτυχε έναν ήχο όλο ζωντάνια και χρώματα, διαυγή και αληθινό.

Καθένας από τους σολίστ είχε αναλάβει διπλό ρόλο, με κάθε εμφάνισή τους να φέρνει και μια νέα ανατροπή στην υπόθεση που «διαδραματιζόταν», μέχρι να έρθει και η τελική αποκάλυψη. Η Διδώ που ερμήνευσε η Μαρίτα Παπαρίζου, με φωνή ποτισμένη από το μπαρόκ και μπελκάντο στιλ, σκούρα σαν καλογυαλισμένος έβενος, ήταν κάτι παραπάνω από μια βασίλισσα που δεν καταφέρνει να ξεφύγει από την απογοήτευση που την ταλανίζει από την αρχή του έργου ως το θάνατό της στο φινάλε. Επίσης ήταν κάτι παραπάνω από μια φριχτή γητεύτρα στο δεύτερο ρόλο που ερμήνευσε. Το ίδιο και η Αγάπη Παπαμήτσου, κολορατούρα σοπράνο με κρυστάλλινη φωνή, που ως Μπελίντα ήταν μια δροσερή κυρία επί των τιμών ενώ η εμφάνισή της ως μάγισσα ήταν ακριβώς το αντίθετο, μάλλον σαν αιλουροειδές που συρίζει δείχνοντας τα δόντια του. Πλάι της η δεύτερη κυρία επί των τιμών και μάγισσα επίσης, Ρόζα Πουλημένου. Η λυρική μετζοσοπράνο φωνή της αποτέλεσε αντέρεισμα για να γεμίσει το τρίο των πρωταγωνιστριών, υποκριτικά πειστική με λιτή και συνεπή παρουσία.

Η διανομή περιλάμβανε και δύο άνδρες σολίστ. Ο ένας παρουσιάστηκε ως «προσκεκλημένος τραγουδιστής» και ήταν ο κόντρα τενόρος Βασίλης Μπούρης. Ευφυής η επιλογή για το ρόλο του μοιραίου υπηρέτη της γητεύτρας: με την ισχυρή και λαμπερή κοντράλτο χροιά του, ερχόταν σαν απόκοσμο πνεύμα και κατόπιν μεταμορφωνόταν ως ναύτης που καλεί το συνάφι να σαλπάρουν. Εκεί φάνηκε η ευελιξία του τραγουδιστή, ο οποίος έφερε έναν τόνο πιο εύθυμο και ναΐφ αποσπώντας λίγο γέλιο από το κοινό. Ο άλλος πρωταγωνιστής είχε το διπλό ρόλο του Αινεία και του Αρχίατρου που «σκηνοθετούσε» την παράσταση και δεν ήταν άλλος από τον εξαιρετικό βαρύτονο Διονύση Τσαντίνη, που με τη μεστή, εκφραστική φωνή του στάθηκε στο ύψος του Τρώα ήρωα που βιώνει την μανία της μοίρας, όπως και ο Αρχίατρος που μαζί με τη «Διδώ» πεθαίνει ανακαλύπτοντας την απάτη που του έπαιξε το μυαλό του και όχι κάποια γητεύτρα. Έτσι αποκαλύφθηκε πως η Διδώ έπαιζε και έναν τρίτο κρυφό ρόλο…

Όλα τριγύρω αλλάζουνε, μα τίποτε ίδιο δεν μένει. Κάτι που οι έμπλεοι δημιουργικότητας δημιουργοί του παρελθόντος θα εκτιμούσαν πολύ αν έβλεπαν να βρίσκει εφαρμογή στα έργα τους, τόσους αιώνες μετά.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου