Της Βαρβάρας Τσακουρίδου
«Η ζωή είναι μια διαρκής θεατρική παράσταση
που όλοι συνωστίζονται να παίξουν
το ρόλο του πρωταγωνιστή,
μα σαν κατέβουν από τη σκηνή
είναι όλοι τους κομπάρσοι».
Εκεί, στην πολύβουη πολιτεία
θαρρώ υπάρχει αναρχία,
δεν έχεις χρόνο να ρεμβάσεις,
δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς…
μήτε στιγμές για να γελάσεις,
διάθεση να ενδοσκοπείς…
παρά μονάχα έχεις δρόμους
σε συμφέρουσα τιμή να «πουληθείς».
Εκεί στο κλεινόν το άστυ
κάποιοι αγνοούν τον πλάστηž
τον μαμωνά εκθειάζουν
γύρω τους άνθρωποι λιμάζουν.
Εκεί στη θεατρική σκηνή
σενάρια παίζει η ζωή,
άλλα με έξαρση ηθική
κι άλλα με ζοφερότητα εωσφορική,
άλλα με ρόλους ανθρωπιάς
κι άλλα μιας κίβδηλης καρδιάς.
Στου σκότους την κυριαρχία
αναζητούν τα πλήθη την ελευθερία
εναλλασσόμενα στη μέθη του πάθους
και στην απύθμενη οδύνη των παθών,
στην απέραντη βούληση
και στην πεπερασμένη μπόρεσηž
μασκοφόροι μασκαράτες
στις εφήμερες τις στράτες.
Το χρήμα κυνηγούν ολημερίς
μέσα στο βούρκο οι αδαείς
δίχως φειδώ το σκορπούν
στο έρεβος καγχάζουν
και βυσσοδομούν
το όνειρο το προσπερνούν.
Το εγώ τους εξυψώνουν
τη πενία του πλούτου
στη κενότητα βιώνουν.
Και η αγάπη παρακεί…
κρατά του παραδείσου το κλειδί.
Ασχημονούν και τις αισθήσεις
με την κραιπάλη τέρπουν,
μα αποδημούνε δυστυχείς
και ως σκώληκες στο χώμα έρπουνž
γιατί η ευδαιμονία
εδράζει στη μύχια «πολιτεία»,
δεν μεταφέρεται μήτε πουλιέται
μα με εσώτερο κόπο κατακτιέται…
Άγνωστοι μες στους αγνώστους
ξένοι έξω και εντός τους
– είναι ο κόσμος ο δικός τους –
εκχωρούνε τις αξίες
εις τις βδελυρές πορείες.
Οι ψυχές στην ερημιά παλεύουν
αφού τη μοναξιά
δύσκολα ημερεύουν.
Η πλάση σε προσκαλεί
στην ενωτική γιορτή
στης αρμονίας τη γαλήνη
έξω απ’ της πάλης την οδύνη
εκεί όπου το όραμα δε φθίνει.
