ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Αναστάσιμες προσδοκίες

αναστάσιμες-προσδοκίες-904899

Της Μιμίκας Καβούκη – Βαγγέλα

«Ηρθε η Ανοιξη, παιδιά,

και έφερε την Πασχαλιά,

με λουλούδια και πουλιά

και με κόκκινα αβγά».

Στίχοι από ένα παιδικό ποιηματάκι, γραμμένο στο τετράδιο «Πατριδογνωσίας» που παλιότερα είχαν τα παιδιά των μικρών τάξεων του Δημοτικού, κάτι σαν ημερολόγιο.

Τους θυμήθηκα καθώς πήρα να γράφω, κι ενώ αλλιώς σκεφτόμουν το ξεκίνημα, πιο σοβαρό, πιο ταιριαστό με τον καιρό που ζούμε, «τσα», μου πρόβαλαν αυτοί οι μελίκομποι παιδιάστικοι στίχοι. Κι είπα, ας μη «μοιρ’λίσω» που λένε και στο χωριό μου, μέρα Μεγάλη που ‘ναι.

Ας παραβλέψω για λίγο την τωρινή Άνοιξη, που μας ήρθε σέρνοντας δυσβάσταχτο φορτίο στις αποσκευές της, γεμάτες μ’ επιδημία, σαθρή οικονομία, βαρβαρότητα και κτηνωδία και το τέρας του πολέμου, και που όλα αυτά πέταξαν τη Λογική στα κάγκελα κι έριξαν την ευαισθησία στα Τάρταρα.

Κι είπα: Δεν πάει έτσι! Όσο μαύρα κι ανάποδα κι αν έρχονται τα πράγματα, όση καταχνιά κι αν μας τυλίγει, κάποιες ηλιαχτίδες θα βρουν τρόπο να ξεμυτίσουν και να μας φωταγγίξουν. Τέτοιες «ηλιαχτίδες» είναι και οι μεγάλοι γιορταστικοί σταθμοί μέσα στο κύλισμα του χρόνου. Να ξεφεύγει ο άνθρωπος αραιά και κάπου-κάπου από το μαγγανοπήγαδο της καθημερινότητας. Να χαλαρώνει, να ξεδίνει, να χαίρεται, να φιλιώνει για λίγο με τα στραβά και τα ανάποδα της ζωής.

Ο χρόνος φέρνει τις εποχές και το ημερολόγιο δείχνει τις γιορτές. Την Άνοιξη, το λέει και το όνομά της, όλα ανοίγουν, μπουμπουκιάζουν, ανθίζουν, μοσχοβολούν. Η ζωή ξυπνά απ’ τον χειμωνιάτικο λήθαργό της, ανασταίνεται. Η Άνοιξη φέρνει την Ανάσταση κι Ανάσταση σημαίνει Ζωή κι Ελπίδα.

Απ‘ το αίμα του Εσταυρωμένου Χριστού που κύλησε και πότισε το ξερόχωμα του Γολγοθά, λένε, πως φύτρωσαν οι παπαρούνες, το άλικο λουλούδι του πόνου και της αγάπης που φυτρώνει μέσα από ερείπια, αγκάθια και συρματοπλέγματα, σε αγρούς, λόφους και λιβάδια.

Το κόκκινο του Πάθους, του Θανάτου, της Αγάπης, της Λαμπρής. Η Άνοιξη ήρθε και θα έρχεται πάντα, με τη Σταύρωση στους ώμους της και την Ανάσταση στην αγκαλιά της. Το «αλλιώς» του ονείρου, το «έτσι» των πραγμάτων κι η ζωή μας πάντα «κίνδυνος-θάνατος», αγώνας, προσδοκία, διαρκής δοκιμασία. «Και μόνο εκείνο το άρωμα των παιδικών μας χρονών, να μη λέει – παρόλα αυτά – να εξατμιστεί.

Να διαποτίζει μιαν ολάκερη ζωή, να μένει ανεξίτηλο, σε ρυτιδωμένα μέτωπα και σε γκρίζους κροτάφους».

Αναφέρω στίχους από την ποιητική συλλογή «Χώρος της απουσίας» του αξέχαστου φίλου Νίκου Μπαζιάνα.

Πώς να εξατμιστούν οι μυρωδιές των πασχαλιάτικων προετοιμασιών; Η μάνα ν’ ασπρίζει μ’ ασβέστη την καπνισμένη κουζίνα, τα σκαλοπάτια της εξώπορτας, τα περβάζια των παραθυριών, τις ντενεκεδένιες γλάστρες και τον περίβολο της αυλής. Η φρεσκάδα της καθαριότητας να σμίγει με το άρωμα της Πασχαλιάς, της διαλελιάς, της βιολέτας και του μιγκέ.

Ο αχνός του βαψίματος των κόκκινων αυγών, ανάμεικτος με τη μυρωδιά της βαφής και του ξυδιού. Η προκλητική μοσχοβολιά που έβγαινε από τον φούρνο, απ’ το ψήσιμο των κουραμπιέδων, του τσουρεκιού, των κουλουριών, του παντεσπανιού και της καρυδόπιτας. Το ευώδιασμα του μάραθου και του άνηθου της λαχταριστής μαγειρίτσας. Και η χαρά των ματιών, η έλευση του δίσκου της κουμπαριάς και της νονάς, γεμάτος με κόκκινα αυγά τυλιγμένα σε πολύχρωμα δαντελοκομμένα χαρτιά και τα κουλούρια και γλυκά, σκεπασμένα με ασπροκεντήματα, και μια ωραία γυάλινη καράφα με κόκκινο κρασί κι ανάμεσα, σκορπισμένα ολόφρεσκα λουλούδια. Σκέτη ζωγραφιά! Σαν να την βλέπω τώρα!

Και οι ήχοι… αργοί, πένθιμοι ήχοι της καμπάνας που ακούγονταν όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα.

Και το τραγούδισμα των αγοριών πρωί της Μ. Πέμπτης «Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα. Σήμερα όλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται…» Και ο ήχος του σφυριού, οξύς, ανατριχιαστικός, στα μισά των δώδεκα Ευαγγελίων το βράδυ της Μ. Πέμπτης. όταν με το σφυρί, ο παπάς χτυπούσε τον ξύλινο εσταυρωμένο Χριστό για να τον στεριώσει στη μαρμάρινη βάση του.

Και το άκουσμα των γλυκόηχων ψαλμωδιών – μοιρολόγια της Μ. Παρασκευής: «Η Ζωή εν τάφω, Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη ταφή σου προσφέρουσι Χριστέ μου, ω γλυκύ μου έαρ» ν’ αγγίζει συγκλονιστικά τα φυλλοκάρδια.

Και η θέαση των τεσσάρων περίτεχνα στολισμένων επιταφίων, στο νυχτερινό αντάμωμα της Μ. Παρασκευής, στην κεντρική πλατεία του Αγίου Γεωργίου, οι επιτάφιες ψαλμωδίες και ο τρεμάμενος φωτισμός των πένθιμων μελισσοκεριών στα χέρια, ν’ αποπνέουν όλα μία ατμόσφαιρα υποβόσκουσας θλίψης. Έναν ύμνο στην Ταφή του Κυρίου.

Τι γλυκοσμός αυτές οι αξεθώριαστες παιδικές αναμνήσεις… Και πόσο απέχουν απ’ το Σήμερα!

Η συμπεριφορά, οι συνήθειες, η κοινωνικότητα, η ζεστασιά της ανθρώπινης επαφής, οι επισκέψεις οι γιορτινές, οι φιλικές συνάξεις στα σπίτια, η αλληλογραφία, η ανταλλαγή όμορφων εορταστικών καρτών και οι συναμεταξύ μας ομιλίες, ακόμα και από τα σταθερά τηλέφωνα, αραίωσαν, κι ο «χαβαλές» των παρεΐστικων ανταμωμάτων – που όταν κι αυτό γίνεται – οι περισσότεροι είναι σκυμμένοι στην οθόνη ενός κινητού!

Συγγνώμη! Δεν είμαι κατά της προόδου, κι ούτε αναχρονιστική. Θλίβομαι μόνο για την κακή και ψυχοφθόρα χρήση αυτών των σύγχρονων μέσων, και την προκλητική έκθεση του «εγώ». Τη χαρά του ξεφυλλίσματος και της ανάγνωσης ενός βιβλίου και μιας συνομιλίας, δεν θα στη δώσει ποτέ η τηλεοπτική ανάγνωση! Κρατώ ευλαβικά κάρτες γιορταστικές και στολίζω μ’ αυτές, γωνιές του σπιτιού μου, ανάλογα της γιορτής. Κάρτες που έρχονται από το βάθος δεκαετιών, άλλες καλλίγραφες, άλλες δυσανάγνωστες κι ανορθόγραφες, μα με τις ίδιες ευχές αγάπης και φιλίας.

Έτσι, προς χάρη αυτών των θυμητικών καρτών – μιας και σήμερα έγιναν είδος προς εξαφάνιση – θα έχετε παρατηρήσει ότι, ό,τι μας έρχεται πια ταχυδρομικά είναι οι παντός είδους λογαριασμοί, εκτός από γράμματα και κάρτες. Ενδεικτικά παραθέτω το περιεχόμενο μερικών ευχετήριων καρτών:

«Αλεξάνδρεια τη 24/4/1929

Αγαπητή μου Ελένη

Χριστός Ανέστη και του χρόνου

να είμεθα καλά και ό,τι επιθυμείς,

εκείνο να απολαύσης.

Σε φιλώ

Ο αγαπώ σε παντοτινά»

«Πολί Αγαπιτί μου φίλι Ελενί,

σου εύχομε καλό Πάσχα και

με μια χρισί τίχι, όπος

τιν επιθιμίς.

Σε φιλό με πολί αγάπι

ι φίλι σου Μελπομένι

24/4/1934»

«Αγαπημένα μου αδέρφια

Σας εύχομαι η «Καλή Ανάσταση»

να σας φέρει καλύτερες και

πιο χαρούμενες μέρες.

Με πολλά φιλιά

η αδερφή σας Ανδρονίκη

Αθήνα 5-4-51»

«Αγαπητά μου εξαδέλφια,

εύχομαι τας Αγίας ημέρας

του Πάσχα, με υγείαν και χαράν

Χριστός Ανέστη – Χρόνια πολλά.

Ο εξάδελφός σας

Θωμάς

Αθήναι: τη 21/4/1966»

«Φίλη αγαπημένη

Άνοιξη και Πασχαλιά

να ’ναι πάντα η ζωή σου.

Βόλος 11-4-69 Γιώργος Κ.»

«Καλό Πάσχα

Καλή Ανάσταση

γλυκούλα μανούλα

Άρης – Βιβή – μπέμπης

Αθήνα 8-4-2019»

Στις παραπάνω διαχρονικές ευχές, προσθέτω κι εγώ τη δική μου ευχετήρια σκέψη:

Στο «Πάσχα Κυρίου Πάσχα» ας αφήσουμε την Πασχαλιάτικη αύρα να μας θωπεύσει και στο «Χριστός Ανέστη – Αληθώς Ανέστη» ας αναστήσουμε στην καρδιά μας, την Πίστη και την Ελπίδα, για ένα καλύτερο ΑΥΡΙΟ, στην σταυρωμένη ανθρωπότητα του ΣΗΜΕΡΑ.

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου