Η λάμψη των ματιών σου
Του προσώπου σου η ομορφιά
Η δροσιά στα χείλη σου
Έγιναν λευκό σαν περιστέρι γράμμα
Το χαμόγελό σου
Σταλμένο με τον γοργόφτερο Ερμή
Τ’ άνοιξα ευλαβικά
Βρήκα το χαμένο μου χαμόγελο
Σαν πελαγίσιο αγέρι
Έδιωξε την καταχνιά της σκέψης
Έγινε ελπίδα στα μάτια μου
Ευτυχία στο πρόσωπό μου
Γλυκό φιλί στα χείλη μου
Ζεστή αγκαλιά στο κορμί μου
Έρωτας στην καρδιά μου
Ιωάννης Αριστοτέλης Γκούμας
ΥΓ. Το ποίημα αυτό γράφηκε όταν, ένα χαμόγελο, με έκανε να χαμογελάσω, διώχνοντας την καταχνιά της σκέψης, ενός ιδιότυπου πολέμου των μεγάλων, στον οποίο ισοβίως ζει ένα Παιδί, γιατί τα Παιδιά πάντα είναι τα πρώτα θύματα των πολέμων των μεγάλων.
Αρχίσαμε να μιλάμε για πόλεμο, μα ο πόλεμος ήταν πάντα εδώ, γύρω μας, είχαμε βάλει και εμείς το χεράκι μας ή μάλλον το μακρύ μας χέρι, αυτόν δεν τον λέγαμε πόλεμο, γιατί ήταν σε ξένο τόπο, τώρα που ήρθε πάνω από το κεφάλι μας και μας κτυπάει την πόρτα, τον λέμε πόλεμο!
Στον πόλεμο Θρηνούμε τους Νεκρούς μας και Χαμογελάμε στην Ελπίδα που θα φέρει την Ειρήνη.
Ας στείλουμε ένα χαμόγελο στους ανθρώπους θύματα των πόλεμων, με όποιον τρόπο ο καθένας μας μπορεί, ειδικά στα Παιδιά, από όποιον πόλεμο και αν προέρχονται, μαζί με το δάκρυ μας και τη φροντίδα, στα εκατομμύρια των όντων, ζώα, πουλιά, ερπετά, τα οποία σκοτώνει ή σακατεύει ο πόλεμος και κανείς δεν μιλάει για αυτά, στον ανθρωποκεντρικό μας κόσμο.
Καλή Ανάσταση – Έγερση από τον θάνατο, που σκορπίσαμε γύρω μας.
