Της Βαρβάρας Τσακουρίδου
Στωικά στο χρόνο διαβαίνει
λυσίπονη η αγάπη, προσμένει…
μύνημα φέρει, ελπιδοφόρον
χρυσή θύμηση, ονείρων μυροφόρων.
Σε λιβάδι πολύχρωμο ξαπλώνει
το κάλος, στη ματιά ξεδιπλώνει…
Αναγεννάται η ψυχή και συμφύρει
αρώματα ανάτασης επισύρει.
Στους χρωματικούς ιριδισμούς
περιπλανιέται,
ως ουράνιο τόξο
στην ίριδα των ματιών,
με την αγάπη συναντιέται.
Σαν πεταλούδα στον αιθέρα πετά
τον ανείπωτον γλυκασμόν κατακτά.
Η πλάση, ο ουρανός, το Θείο,
το ευειδές τούτο στοιχείο,
στη βαθύνοια σε εξωθεί
ένα εσύ, με τη σιωπή…
Ακραιφνείς ήχοι, ευωδίες,
Αναστάσιμες μελωδίες,
φαεινές στιγμές αγαπημένες
σε ωσμομένο τοπίο γεννημένες.
Εύχομαι η Ανάσταση
να είναι Ανάσταση ουσιαστική για όλους,
για ένα κόσμο πιο ανθρώπινο, πιο ειρηνικό,
δημιουργικό και ευτυχισμένο.
Είθε η φετινή Λαμπρή να μετουσιώσει
ένα μήνυμα Αναγέννησης.
Καλή Ανάσταση σε όλους.
