Του Παύλου Μαβίδη
Χριστιανοί του κόσμου ενωθείτε και ιδιαίτερα αυτές τις ημέρες, που δίνουν και μια μεγαλύτερη ώθηση στα εσώψυχα ανθρώπινα συναισθήματα για Αγάπη, Πίστη και Ελπίδα.
Οι πόλεμοι του χθες, του σήμερα και αύριο γίνονταν και θα γίνονται πάντοτε για οικονομικά συμφέροντα.
Ο κατακτητής είναι πάντα κατακτητής είτε γίνεται με όπλα, είτε με οικονομικά μέσα. Δεν είναι η πρώτη φορά, που οι λαοί γίνονται αρνιά για ψήσιμο με εναλλασσόμενους
Ψήστες και μάλιστα σήμερα με Χριστιανούς εναντίoν Χριστιανών, που γνωρίζουν να γιορτάζουν και να τιμούνε το Πάσχα της αγάπης.
Αρνί σήμερα ο ουκρανικός λαός σε σούβλα και ψήστη ρωσικής προέλευσης… (άλλες φορές είναι αμερικανικής …θυμήσου… Σερβία, Ιράκ, Λιβύη) και με ενίσχυση πολεμικού καυσίμου από Αμερική και ΝΑΤΟ για να ψηθεί καλά (το αρνί) ο Ουκρανικός Λαός δηλαδή με την ιμπεριαλιστική ρωσική φωτιά, ένας Λαός που ζει με την ελπίδα της αναγέννησής του από τις στάχτες του πολέμου. Μια ελπίδα, όμως, που ακόμα βρίσκεται στην διαδικασία της αποτέφρωσης.
Να γιατί το τραγούδι είναι λυπητερό με καρφωμένους τους λαούς σε σταυρούς μαρτυρίου για τριάντα αργύρια της προδοσίας.
Ένα οικόπεδο η γη που την μοιράσανε μερικοί με μια στημένη μηχανή και καύσιμό της οι λαοί… για τα 30 αργύρια της προδοσία…
Ηταν μια καλή παρέα, δεμένη από καιρό, απλοί άνθρωποι, τον είχαν επιλέξει για αρχηγό τους. Τον φώναζαν δάσκαλο και ο Χρίστος ήταν ευχαριστημένος μαζί τους μα σήμερα αισθανόταν λίγο περίεργα. Ηξερε ότι κάτι δεν πάει καλά. ήξερε ότι κάποιος θα τον πουλούσε για τριάντα αργύρια. Αθετήθηκαν συμφωνίες κρατών…
Δεν ήξερε λεπτομέρειες..ούτε και τον ένοιαζαν, εκείνος είχε πάρει τις αποφάσεις του..
Φρόντισε να δει τους δικούς του ανθρώπους και μετά αποσύρθηκε για λίγο ήθελε να σκεφθεί, να μείνει μόνος του. Κλείστηκε στο σπίτι αλλά κάποια στιγμή βγήκε και ανέβηκε στον κοντινό λόφο που κατ’ ευφημισμό ο κόσμος έλεγε «όρος των ελαιών». Και τώρα είχε καλέσει την παρέα του να φάνε και να πιούνε. Τους πήγε σε ένα καλό μαγαζί ήθελε να τους ευχαριστήσει. Τους εκμυστηρεύτηκε τους φόβους του και τους άφησε άφωνους… Δεν πίστευαν στα αυτιά τους. Ποιος μπορούσε να τον πουλήσει.
Το τραπέζι εξελίχτηκε σε κανονικό γλέντι. Ο Πέτρος τραγουδούσε με πάθος το «Γιατί δεν με θες κυρά μου, επειδή είμαι ψαράς…». Στο διπλανό τραπέζι ένας φίλος απάντησε με το λαϊκό άσμα «τι γυρεύει τέτοια ώρα ο ψαράς μέσα στη χώρα» και όλοι γέλασαν. Ήταν γενικώς μια ευχάριστη ευρωπαϊκή βραδιά, αλλά ο Χρίστος ένοιωθε μέσα του ένα βάρος…
Η ώρα ήταν προχωρημένη, όταν αποφάσισαν να φύγουν …έχουμε δουλειές είπαν κάποιοι. Ζήτησαν λογαριασμό. Ο μαγαζάτορας τον είχε έτοιμο. Το γκαρσόνι τον έδωσε στον Χρίστο, που εκείνη την ώρα μιλούσε. Χωρίς να τον κοιτάξει καν τον έδωσε στον Παύλο, που καθόταν δίπλα του, αυτός στον Πέτρο και εκείνος στον Φίλιππο, για να καταλήξει στον Ιούδα, που αισθάνθηκε αμήχανα. Έπειτα του ΄ριξε μια ματιά και χλόμιασε, Δεν ήταν και λίγα τα χρήματα. Ασυναίσθητα φώναξε: Και που να βρω, ρε γαμώτο, τριάντα αργύρια; Δεν έχω άλλα…
Και όπως ήτανε στην άκρη τον αρπάζουν τρεις και ένας με στιλέτο του ζητούσε τα λεφτά. Αυτός τους τα έδωσε, αλλά οι άλλοι τον κοίταξαν με περιφρόνηση. Τι είναι αυτό; Αυτά έχω. Που τα βρήκες, ποιος στα έδωσε; Ο άνθρωπος κατέβασε το κεφάλι, τι να τους πει… περνάνε στην τράπεζα; ρώτησε ο ένας της παρέας των ληστών. Δεν ξέρω, μουρμούρισε το θύμα. Τι ξέρεις αγρίεψε ο δεύτερος των ληστών. Άστον να φύγει, είπε ο τρίτος και κράτησε τα χρήματα.
Το θύμα έφυγε, όχι βιαστικά με το κεφάλι κατεβασμένο, άραγε τι θα σκέφτονταν οι δράστες όταν θα άκουγαν την άλλη μέρα για την αυτοκτονία του από τα ΜΜΕ απηγχονίσθη από κλάδο δένδρου… Οι δράστες έκαναν το ίδιο. Ακου… 30 αργύρια μόνο για τη σταύρωση των λαών… ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
