Της Μαίρης Παπαδημητρίου
Ακούγοντας το σφυροκόπημα στην τηλεόραση, από τις πρώτες πρωινές ώρες, σε διαρκές επίπεδο για τη μητέρα μητροκτόνο, αυθόρμητα μου ήρθε στο μυαλό ότι σίγουρα η πανδημία, που μαστίζει ολόκληρη την υφήλιο. Και ότι παίρνουμε βαθιά ανάσα, ότι έφτασε το τέλος της και ότι θα έρθουν λαμπερές ανοιξιάτικες ημέρες για να πετάξουμε τα χοντρά μπουφάν στην κρεμάστρα.
Πετάμε τα μπουφάν, φοράμε απαραιτήτως γυαλιά ηλίου, γιατί είναι οι φύλακες άγγελοι της όρασής μας, ανεξαρτήτως ηλικίας, πετάμε τις μάσκες στους ανοιχτούς χώρους –κακό κι αυτό- και ως δια μαγείας πείσαμε τους εαυτούς μας και αλλήλους ότι αυτό ήταν, τέρμα ο Covid-19. Θα μου επιτρέψετε τη λαϊκή ρήση «κούνια που μας κούναγε». Ως δια μαγείας γέμισαν οι καφετέριες, γέμισαν τα φαγάδικα, γέλια, φασαρία, επιτέλους να πάρουμε βαθιές αναπνοές. Τις πήραμε, βέβαια, όχι οι εχέφρονες, γιατί ξέρουν τι παγίδες κρύβουν αυτές οι ανοιξιάτικες ημέρες. Και οι παγίδες στη γλώσσα της ιατρικής σημαίνει ότι τα νοσοκομεία γέμισαν από κορονοχτυπημένους, ότι η πανδημία καλπάζει ακάθεκτη, όχι μόνον για τους αδιόρθωτους ανεμβολίαστους, αλλά και για εκείνους τους εμβολιασμένους. Διότι ο κίνδυνος ακόμη καιροφυλακτεί και χτυπάει αλύπητα και τους (πλην) ανεμβολίαστους, αλλά ξώφαλτσα παίρνει και τους εμβολιασμένους, ευτυχώς χωρίς κίνδυνο να βρεθούν στο νοσοκομείο.
Εκείνο, όμως, που σχεδόν όλοι οι γιατροί, οι λοιμωξιολόγοι και οι ακολουθούντες γιατροί πάσης ειδικότητας τονίζουν είναι ότι αυτή η πανδημία αφήνει κουσούρια. Λένε, όπου έχει κάθε οργανισμός ευαισθησία, εκεί τον χτυπάει ανελέητα. Εκείνο, όμως, που παραδέχονται όλοι οι γιατροί είναι ότι η κλεισούρα στα σπίτια πειράζει στον εγκέφαλο, γι’ αυτό και έχουμε κι αυτές τις ενδοοικογενειακές εξάρσεις, που καταλήγουν σε ξυλοδαρμούς, σε προπηλακισμούς μπροστά σε ανυπεράσπιστα πλασματάκια, τα παιδιά, που θα κουβαλούν στο πίσω μέρος του μυαλού τους τον πατέρα να γρονθοκοπεί τη μητέρα τους κι εκείνη να κραδαίνει μαχαίρι.
Ωιμέ ταιριάζουν απόλυτα οι στοίχοι των αρχαίων συγγραφέων, που μας παρουσίαζαν μια μάνα – Μήδεια. Δεν μπορούσαμε να συνθηκολογήσουμε με τη φαντασία, την πιο αχαλίνωτη φαντασία των προγόνων μας για τόσο οδυνηρές πράξεις. Να, όμως, που επαληθεύτηκαν. Και μη διανοηθείτε να μου πείτε γιατί οι σύγχρονες γυναίκες, αλλά και οι άνδρες παράλληλα, θεωρούν ότι το πιο πολύτιμο στη ζωή μας είναι η ίδια μας η ύπαρξη. Αλλά τι να διδαχθούμε, όταν καταφεύγουμε στην εκκλησία, στο στήριγμά μας, και ο ιερέας που κρατούσε τον Σταυρό, την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, πλησίασε μια κυρία και επετέθη φραστικά σε μια κυρία που πήγε να προσκυνήσει φορώντας μάσκα. Εδώ σηκώνω τα χέρια ψηλά και δηλώνω απερίφραστα Θεέ και Υψιστε φύλαξέ μας. Για τη δαιμόνια μητροκτόνο θα επανέλθουμε ακάθεκτοι. Και ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί καταπίνουμε συνέχεια ηρεμιστικά. Αδικο έχουμε;
