Μία γιορτή, που δεν γιορτάστηκε «εν χορδαίς και τυμπάνω»
Στο ημερολόγιο και στις 8 του Μάρτη που μας πέρασε, έγραφε: «Διεθνής ημέρα γυναικών» και πριν μας εγκλωβίσει η πολύμορφη επέλαση του κορονοϊού, το πλείστον του γυναικείου φύλου τη μέρα αυτή, το ’δινε και καταλάβαινε, που λέει ο λόγος. Δηλαδή, είχε την τιμητική του. Γιόρταζε και ξεφάντωνε με διασκέδαση, γλέντι, τραγούδι, χορό. Και, γιατί όχι; Αν, σ’ αυτό υπάρχει αντίρρηση!
Δικαιούται επίσημα τον εορτασμό μιας δικής της, κατάδικής της ημέρας η Γυναίκα.
Γιατί έδωσε τιτάνια μάχη με «θεούς και δαίμονες» για να γκρεμίσει το ανδρικό τείχος της καταπίεσης, της ανισότητας, της αγριότητας και τέλος, της υποβάθμισης της θηλυκής της υπόστασης, που είχε αρχίσει απ’ αρχής της σύστασης του κοινωνικού γίγνεσθαι και συμβίωσης «άρρενος – θήλεος», με αντίκτυπο κι επιπτώσεις σ’ όλους τους τομείς: Οικογένεια, κοινωνία, πολιτεία, θρησκεία.
Η γυναίκα να είναι υποδεέστερη του άντρα, υποτακτική του, υποχείριό του, «κτήμα» του, ακόμα και με δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω της, σκλάβα της βούλησής του «είμαι άντρας» και το κέφι μου θα κάνω, κι αντικείμενο των ορέξεων, των επιθυμιών του και της εκμετάλλευσης. Μέσα σ’ αυτές τις ζοφερές και διεστραμμένες συνθήκες, η γυναίκα έζησε για πολλούς αιώνες – και ζει ακόμα – στο μεγαλύτερο τμήμα των μη ανεπτυγμένων χωρών. Αλλά δειλά στην αρχή, αραιά και πού, και χρόνο με τον χρόνο όλο και πιο συστηματικά, μεθοδικά, μαχητικά και προκλητικά άρχισε να σηκώνει κεφάλι. Ατρόμητη, πολεμίστρια, αμαζόνα, καπετάνισσα, μάγισσα, μάντισσα, θεά, βασίλισσα, εταίρα, σατανική, Αγία Τερέζα κι άλλα πολλά, κατόρθωσε να επιβληθεί, να διεκδικήσει και να κατοχυρώσει το δικαίωμα της Ισότητας σαν κοινωνικό ον και το δικαίωμα της ψήφου σαν πολιτειακό.
Αλλά… Αχ, αυτό το αλλά. «Οι νόμοι έγιναν για να καταπατούνται». Κι ενώ μπήκαμε στην τρίτη δεκαετία της τρίτης χιλιετίας κι ενώ η επιστήμη κάνει θαύματα και η τεχνολογία ασύλληπτα άλματα, ο άνθρωπος ακροβατεί ανάμεσα στο ΚΑΛΟ και στο ΚΑΚΟ, ανάμεσα στον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ και στην ΚΟΛΑΣΗ!
Η Γη όλη, ένα καζάνι που βράζει και ξεβράζει νερό ζεματιστό και καυτερούς ατμούς.
Καθημερινά, κατακλυζόμαστε από τα Μ.Μ.Ε. από βιαιοπραγίες, βιασμούς, δολοφονίες, σωματεμπορία και κάθε είδους εκμετάλλευση, και αθλιότητα σε βάρος κυρίως γυναικών και παιδιών. Κι ο «χορός» καλά κρατεί… Τώρα μπήκε σε αυτόν, ξέφρενος και μεθυσμένος και ο ΠΟΛΕΜΟΣ.
«Βρε, πού πάμε; Πού πάμε;» που έλεγε κι ο Αυλωνίτης.
«Συγγνώμη και λυπάμαι δηλαδή» σύμφωνα με την αργκό αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Και χωρίς να θέλω να ’μαι δυσοίωνη, δεν βλέπω και να αλλάζουν, μιας και η ιστορία η… αλάνθαστη, δεν μας απέδειξε κάτι διαφορετικό. Και πώς να μας αποδείξει, αφού την Ιστορία, άνθρωποι την κάνουν και άνθρωποι την γράφουν.
Και αφού ο άνθρωπος είναι ο πρωταγωνιστής, ας μην περιμένει η ανθρωπότητα «χαΐρι». Τι θέλω να πω; Να, με το φτωχό μου μυαλό κι όσο διαθέτω, μ’ όλα όσα βλέπω κι ακούω να γίνονται, και όσα συνέβησαν, σκέφτομαι, μεταξύ σοβαρού και αστείου: «Ο άνθρωπος μιας και είναι το τελειότερο ον της Δημιουργίας, φυσικό είναι να κουβαλάει μέσα του όλων των ζωντανών υπάρξεων, από τα πιο ατελή ως τα πιο τέλεια, τα όποια χαρακτηριστικά τους, και ο ίδιος αρέσκεται να αποδίδει σε αυτά, τα δικά του καλά ή κακά που έχει. Τα ζώα όμως δεν έχουν ούτε ελαττώματα ούτε χαρίσματα. Έχουν ένστικτο﮲ το ένστικτο της επιβίωσης και της αναπαραγωγής. Τα ζώα κινούνται από τ’ ορμέμφυτό τους. Ο άνθρωπος όμως; Αυτό το τέλειο υποτίθεται oν; Πλουτισμένο με λογική, ψυχή κι αισθήματα; Γιατί τα ζώα έχουν ΑΙΣΘΗΣΗ, όχι αισθήματα: Διψούν, πεινούν, πονούν, κρυώνουν, ζεσταίνονται, προσαρμόζονται. Αυτό το τέλειο λοιπόν oν, ως πότε θα παλεύει με τους δαίμονές του; Με την κακία, τη ζήλια, τον φθόνο, την αλαζονεία, την απληστία, την κατάκτηση, την εξουσία; Πότε αυτό το ανδρόγυνο ον, που ξεχνάει πως κοινή είναι η πορεία και η σύμπλευση στη ζωή και κοινός ο αγώνας της επιβίωσης, θα είναι «μαζί κι αντικριστά»; Πότε αυτός ο ασκός του Αιόλου θα ξεφουσκώσει κι ο άνθρωπος θα βρει τη Γαλήνη του, την Ειρήνη του, τον Παράδεισό του; Πότε θα του συγχωρεθεί το Προπατορικό αμάρτημα;
− Αχ! Εύα! Φταις κι εσύ. Δεν σε χώραγε ο Παράδεισος. Σ’ έφαγε η περιέργειά σου και να τα αποτελέσματα. Βρήκες «μπόσικο» τον Αδάμ, που αναθεματίζει την ώρα και τη στιγμή που σε άκουσε…! Καλά καθόταν ήσυχος κι αμέριμνος στον ωραίο κήπο που σας χαρίστηκε… Ίσως και γι’ αυτό σου έχει τόσο… άχτι. Ένα άχτι προαιώνιο και εσαεί διαιωνιζόμενο όταν, θυμωμένος ο Δημιουργός σας για την ανυπακοή, την περιέργεια και την ανευθυνότητά σας, σας πέταξε γυμνούς και κλοτσηδόν έξω από τον Παράδεισό Του και βρεθήκατε επί του… Χάους κρεμάμενοι. Ο Αδάμ, άμαθος και καλοπερασάκιας, να ψάχνει να βρει τρύπα να τυπώσετε κι εσύ να προστατεύεις τα τοιχώματα της κοιλιάς σου και να φυλάς αυτό που σάλευε μέσα σου, την καινούργια ΖΩΗ. Ήσουν η πρώτη από γέννησης κόσμου… μπαμπούσκα, η ξύλινη ρωσική κούκλα που μέσα της κλείνει πολλές μικρότερες κούκλες, που στης καθεμιάς την κοιλιά, κουρνιάζει και μια Ζωή. Κι έτσι κυλάει ο Χρόνος, η Αρχή, η Συνέχεια, το Τέλος και πάλι απ’ την Αρχή!
Ας είναι…! Χρόνια πολλά, γυναίκες! Γιατί: «Και με τα τόσα βάσανα, πάλι γλυκιά η Ζωή είναι! Η Ζωή γεννάει την ΕΛΠΙΔΑ.
Και θα κλείσω μ’ ένα λυρικό δωράκι:
Γυναίκα, μάγισσα και μαγική,
είσαι αέρας, νερό, βροχή
ήλιος κι αστραπή,
λαύρα ηφαιστειακή!
Είσαι γη η καρπερή,
αμαζόνα κι αμνός επί σφαγή.
Γυναίκα, το όνομά σου
είναι ΖΩΗ!
Της Μιμίκας Καβούκη – Βαγγέλα
