ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας υπάρχει για να μας θυμίζει πόσο δρόμο έχουμε ακόμα μπροστά μας…

η-παγκόσμια-ημέρα-της-γυναίκας-υπάρχε-106951

Της Ευφροσύνης Κίτσιου, Ιστορικού – Φιλόλογου

Κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου που έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, αυτή την ημέρα, που συνεχίζω να πιστεύω ότι η ύπαρξη της δεν είναι γιορτή, αλλά ημέρα τιμής, μνήμης και υπενθύμισης ότι ο αγώνας δεν τελειώνει μέχρι οι Γυναίκες να μην χρειάζονται Παγκόσμιες Ημέρες, σαν ένα ξεχωριστό είδος ανθρώπου, αυτή την ημέρα, λοιπόν, συνηθίζω σχεδόν σαν προσωπικό έθιμο, πλέον, να αφιερώνω λίγες σκόρπιες σκέψεις στον εαυτό μου και σε όλες τις γυναίκες, ίσως σαν απολογισμό, ίσως σαν κοινωνική κριτική και αυτοκριτική, ίσως σαν αναστοχασμό.

Σκεφτόμουν, λοιπόν, όσες αγωνίστηκαν για να φτάσουμε σήμερα, εδώ που είμαστε, με τις μεγάλες κατακτήσεις και τα μεγάλα ακόμα βέβαια προβλήματα, τις πρωτεργάτριες του φεμινιστικού κινήματος, αυτές που βγήκαν μπροστά τους περασμένους αιώνες για να μπορούμε να σπουδάζουμε, να εργαζόμαστε, να ψηφίζουμε, να βγούμε από τα σπίτια μας, να χειραφετηθούμε, να δώσουμε και να κερδίσουμε την πρώτη πάλη ενάντια στο καθεστώς της πατριαρχίας που στερούσε επί αιώνες βασικά δικαιώματα των γυναικών.

Σκεφτόμουν και μνημόνευα τις απούσες μας, τις αδελφές μας, όλες αυτές που δεν είναι ανάμεσά μας, τα θύματα των γυναικοκτονιών, αυτές που δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν, αυτές που δεν «ακούστηκαν» στην κοινωνία και στο κράτος, τα οποία κλείνανε μάτια και αυτιά μπροστά στις ιστορίες τους, κοιτάζοντας από την μία η κοινωνία, όλοι εμείς δηλαδή, μόνο τις δουλειές μας και από την άλλη το κράτος στατιστικές και αριθμούς.

Σκεφτόμουν αυτές τις γυναίκες που έχουν εσωτερικεύσει το «μισογυνισμό» και γίνονται θύματα του φαύλου κύκλου της πατριαρχίας, αυτές που δεν στηρίζουν τις γυναίκες και ουσιαστικά δεν στηρίζουν ούτε τον εαυτό τους.

Σκεφτόμουν αυτές τις γυναίκες που υφίστανται διακρίσεις στην κοινωνία, στην εργασία, στην εκπαίδευση. Σκεφτόμουν τις γυναίκες με αναπηρίες που υφίστανται όλα αυτά σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό.

Σκεφτόμουν αυτές τις γυναίκες, όλες αυτές τις θηλυκότητες, που υφίστανται το σεξισμό, τον ρατσισμό και τα κοινωνικά στερεότυπα σε κάθε έκφανση του βίου τους. Σκεφτόμουν αυτές που αγωνίζονται καθημερινά να ανταπεξέλθουν στους πολλαπλούς ρόλους τους. Σκεφτόμουν αυτές που πέφτουν θύματα παντός είδους εκμετάλλευσης.

Σκεφτόμουν αυτές που βρήκαν το θάρρος και μίλησαν όταν κανείς δεν τις πίστευε, τα θύματα των περιστατικών λεκτικής, σωματικής συναισθηματικής και ψυχολογικής βίας, σεξουαλικών παρενοχλήσεων, σεξουαλικών κακοποιήσεων και βιασμών και άνοιξαν νέο φωτεινό δρόμο σε όλες εμάς, μιλώντας για όλες μας, για όσες δεν βρήκαν ακόμα το κουράγιο και τη δύναμη να μιλήσουν και παραδειγματίζοντάς μας να μην φοβόμαστε να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας. Σκεφτόμουν όλες αυτές που ξεκίνησαν και στην Ελλάδα το κίνημα #meToo.

Σκεφτόμουν τις γυναίκες που πολεμάνε στα πεδία των μαχών, που φεύγουν να σώσουν τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους, που γίνονται προσφύγισσες από άκρη σε άκρη της γης για να γλιτώσουν τον πόλεμο. Τόσα χρόνια βλέπαμε και βλέπουμε γυναίκες στις βάρκες – «κινητές ταφόπλακες» του Αιγαίου να θαλασσοπνίγονται με μωρά στην κοιλιά και παιδιά στην αγκαλιά από τη Μέση Ανατολή, από την Αφρική, την Ασία, από εμπόλεμες περιοχές να παλεύουν για τη ζωή τη δική τους και των οικογενειών τους και για ένα καλύτερο αύριο. Τώρα τα βλέπουμε και στην ευρωπαϊκή γειτονία μας, στην Ουκρανία, γυναίκες πάλι μόνες τους να παλεύουν. με σώμα και ψυχή για τη ζωή τους και τις οικογένειές τους, να γίνονται προσφύγισσες για να σωθούν και να σώσουν.

Σκεφτόμουν τις γυναίκες που δοκιμάζονται ανά τον κόσμο, αυτές που στερούνται τα δικαιώματά τους, αυτές που καταπιέζονται, αυτές που βασανίζονται και τιμωρούνται για την ίδια τους τη φύση από θρησκείες, βάρβαρα και βάναυσα έθιμα και κατάπτυστους νόμους.

Σκεφτόμουν τις γυναίκες με τις περούκες, τις γυναίκες με τις χειρουργικές ουλές, τις γυναίκες που δίνουν τη δική τους μάχη με τους γυναικολογικούς καρκίνους για τη ζωή τους, την ύπαρξή τους, την ταυτότητά τους, συνεχίζοντας οι πολλαπλοί ρόλοι τους να απαιτούν από αυτές τα πάντα.

Σκεφτόμουν, ότι οφείλω όλα αυτά να μην τα σκέφτομαι μόνο σήμερα, αλλά καθημερινά.

Εδωσα τον λόγο μου για μια ακόμα χρονιά ότι ο αγώνας μας δεν τελεινει, συνεχίζεται μέχρι να μην χρειάζεται να παλεύουμε για τα αυτονόητα.

Δεν γιορτάζουμε, αλλά θυμόμαστε ποσό δρόμο έχουμε ακόμα μπροστά μας, γυναίκες και άνδρες μαζί, για να φτιάξουμε έναν ίσο και καλύτερο κόσμο… όμως θα τον φτιάξουμε!

Το χρωστάμε σε όσες πέρασαν, σε όσες είναι απούσες, σε εμάς και στα παιδιά μας να ζήσουμε μια ζωή ελεύθερη, τη ζωή που δικαιούμαστε!

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου