Του Γιάννη Βλάικου, Οικονομολόγου*
Μας εξέπληξε «ευχάριστα» ο αρθογράφος του αφηγήματος στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ Βόλου με τον παραπάνω τίτλο, πλην του «ΜΗ» που είναι δική μας προσθήκη…
Μακροσκελές και γραμμένο σέ άπταιστη λόγια γλώσσα μας «ταξιδεύει» σέ όλα τα αεροδρόμια της νησιωτικής μας χώρας, προφανώς για να μας πείσει «…να (ξανά) μιλήσουμε για το αεροδρόμιο της Αλοννήσου».
Ας το τολμήσουμε λοιπόν!!
Είναι ή εποχή του 1985 που το ΠΑΣΟΚ (νεόκοπο κόμμα) κυριαρχεί στην ελληνική πολιτική σκηνή για δεύτερη τετραετία και όλα τα απολίτικα «είδη» απ’ όλο το κομματικό στερέωμα «συσπειρώνονται» στο κόμμα αυτό και αρχίζει το μεγάλο φαγοπότι.
Ο Ακης Τσοχατζόπουλος (ο συγχωρεμένος) τακτικός επισκέπτης της Αλοννήσου παραθερίζει στην Αλόννησο με διαμονή στο Galaxy Hotel που τώρα είναι ερείπιο.
O τότε κοινοτάρχης (με κομματική συνάφεια), συνδέεται με τον Ακη Τσοχατζόπουλο, υπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ (5/10 1984 έως 5/6 1985), υπουργό Εργασίας (5/6 έως 5/10 1985), υπουργό Προεδρίας της Κυβέρνησης (26/6/1986 – 5/2/1987), υπουργό Εσωτερικών (23/9/1987 κ.ο.κ. Ως νεόκοπος κοινοτάρχης ζητεί από τον Ακη τη δημιουργία «Αεροδρομίου στην Αλόννησο».
Και βέβαια ο ομοϊδεάτης υπουργός δεν χαλάει το χατίρι του οπαδού του.
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες της «εποχής» ο Άκης «εξασφάλισε» ένα κονδύλιο 35.000.000 δραχμών (σημερινά 100.000 ευρώ) για το «Αεροδρόμιο Αλοννήσου».
Με «συνοπτικές διαδικασίες» για την «κατασκευή» του «έργου» και η «εργολαβία» (επίσης με «συνοπτικές» διαδικασίες) χορηγείται στον ίδιο τον κοινοτάρχη, προφανώς για να «αποπερατωθεί» σύντομα (το Αεροδρόμιο) και έτσι να αλλάξει τη «μοίρα» της Αλοννήσου!!!
Ελλείψει μπουλντόζας στην Αλόννησο καλεί «επειγόντως» φίλο του από το Πήλιο και αρχίζουν αμέσως οι εκσκαφές!! Το τι «πανηγύρι» και «ευφορία» έγιναν, δεν «περιγράφονται»… μετά το «ζεστό» χρήμα που έφερε η εργολαβία. Τα μπουζουκάδικα και τα σκυλάδικα σε Βόλο και Λάρισα αναστενάζαν με τις διπλοπενιές και στις οδαλίσκες χορεύοντας στα τραπέζια «να ανάβουν τα τσιγάρα με φλεγόμενα πεντοχίλιαρα»… Ναι αυτό δεν είναι υπερβολή!!! Είναι οι άπειρες αναφορές που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή απ’ την ευφορία των «εργολάβων» του Αεροδρομίου…
Ωστόσο ύστερα από καιρό το έργο «σταμάτησε» για άγνωστους λόγους! Ισως να φαγώθηκαν τα χρήματα και η μπουλντόζα «αναχώρησε» για το Πήλιο. Ετσι στον Γελαδιά (Αγιο Κωνσταντίνο) έμεινε μέχρι σήμερα ένα (κακόγουστο) νταμάρι! Βέβαια βγήκε και ένα «καλό» απ’ αυτό το «έργο»: Πολύς κόσμος μάζευε πέτρες και αγκωνάρια και έχτιζαν πετρόχτιστα σπίτια και μάντρες των αυλών!!
Φιλοξενώντας κάποτε έναν φίλο μου πιλότο (της Πολεμικής Αεροπορίας και μετέπειτα της Ολυμπιακής) τον πήρα στο «Αεροδρόμιο». Τον ρώτησα τη γνώμη του και γέλασε… «για να γίνει αεροδρόμιο -μου λέει- πρέπει να περάσεις από «..52 υπηρεσίες» και να πάρεις εγκρίσεις»…
Βέβαια μπορεί και να …υπερέβαλε, αλλά μάλλον δεν θα ήταν και μακριά από την πραγματικότητα. Ωστόσο επέμενα. Χαμογέλασε και πάλι και αποκρίνεται: «Ασ΄ το δε γίνεται, μέρος για γυπαετούς και μόνο» και τέλος!!
Τη δεκαπενταετία 1990-2005 είχα την τύχη να ταξιδεύω σέ όλη την Ευρώπη από τη Δανία μέχρι τα Κανάρια Νησιά, σχεδόν δύο φορές τον μήνα με αεροπλάνο. Αεροδρόμιο πάνω σε βουνοκορφή δεν συνάντησα ποτέ!! Ολα τα αεροδρόμια είναι σε πεδιάδες και στην ελληνικά επικράτεια το ίδιο. Το Ελληνικό, τα Μεσόγεια, η Ν. Αγχίαλος, η Θεσσαλονίκη, στη Ζάκυνθο, στην Κω, στη Ρόδο κ.ο.κ. Εξαίρεση αποτελούν η Κάλυμνος και το Καστελλόριζο που είναι πάνω στις κορυφογραμμές εξαιτίας ελλείψεως πεδιάδων. Αλλά αυτό είναι ειδική περίπτωση, ότι λόγω της εγγύτητας με τη Μικρασιατική Ακτή (που κάποτε ήταν ελληνική και τώρα τούρκικη) και τα νησιά βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από την ακτογραμμή, ορθώς έχουν γεμίσει όλα τα νησιά με Αεροδρόμια για στρατηγικούς, πολιτικούς και για λόγους προβολής της εθνικούς κυριαρχίας!!! Οταν κάποτε ο γράφων πήρε το Αεροπλανάκι για την Κάλυμνο όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο πάνω στο βουνό και με άνεμο 4-5 Μποφόρ το αεροπλανάκι άρχισε να «σκαμπανεβάζει» και ύστερα από δυο τρεις προσπάθειες (που είδαμε τον Χάρο με τα μάτια) προσγειωθήκαμε στην Κω! Την άλλη μέρα, φτάσαμε με το καραβάκι στην Κάλυμνο. Τόσο «ωραία»!!!
Το αεροδρόμιο της Σκιάθου εγκαινιάστηκε το 1972 και δόθηκε σε λειτουργία το 1991. Επιλέχθηκε ένα σημείο που ενώνει τη χερσόνησο απέναντι από την πόλη και το κύριο σώμα του νησιού. Ηταν το μοναδικό σημείο με την ήπια πεδινή διάπλαση που ξεκινά μόλις λίγα μέτρα από την παραλία λουομένων και καταλήγει στη βορειοδυτική ακτή του νησιού. Είναι ένα επικίνδυνο αεροδρόμιο που χρειάζεται ιδιαίτερες δεξιότητες των πιλότων. Στο πλέγμα της περίφραξης αναγράφεται: ΠΡΟΣΟΧΗ: ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ, αλλά οι plane spotters το αψηφούν, με συνέπεια μια Νεοζηλανδή να χάσει τη ζωή της το 2017 από την «εκτόξευση» των καυσαερίων… σε συνδυασμό με την τεράστια ρύπανση καυσαερίων και ηχορύπανση.
Αν με τόση ευκολία γίνονταν τα αεροδρόμια τότε θα πρέπει όλοι οι δήμαρχοι της Σκοπέλου να ήταν «ηλίθιοι» αφού αυτοί πρώτοι θα έπρεπε να κάνουν αεροδρόμιο μια και το νησί τους έχει έκταση όσο η Αλόννησος και η Σκιάθος μαζί. Δεν το έκαναν όμως γιατί σαφώς έχουν το γνώθι σαυτόν!! Ωστόσο η Σκιάθος δεν είναι το πρότυπο «τουριστικής» ανάπτυξης για τον δικό μας τόπο. Αυτό που έχει γίνει στη Σκιάθο (ένα νησί κατά τα άλλα μαγικό) είναι τα ορθόκορμα πολυώροφα μονόμπλοκα ξενοδοχεία πάνω στο κύμα και οι ηχορυπαντικές εκπομπές από παντού των κέντρων διασκέδασης στο μέτωπο της παραλιακής λωρίδας της πόλης και όχι μόνο.
Οταν την περίοδο 1990-2004 (επί 14 χρόνια) ο γραφών έκανε ετήσια έρευνα στον ΕΟΤ (Βόλου κάθε Δεκέμβρη) για την τουριστική κίνηση των νησιών Σκιάθου, Σκοπέλου και Αλοννήσου, είχαμε τα εξής στοιχεία για την κίνηση του τουρισμού: Σκιάθος 500.000 διανυκτερεύσεις, Σκόπελος 200.000 χιλιάδες διανυκτερεύσεις και Αλόννησος 100.000 διανυκτερεύσεις. Σχετικά με τη σύνθεση των τουριστών του κάθε νησιού τα στοιχεία ήταν: Σκιάθος 1 ημεδαπός 2 αλλοδαποί, Σκόπελος 1,5 ημεδαποί 1 αλλοδαπός και Αλόννησος 1 ημεδαπός 8 αλλοδαποί. Και ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο όταν φιλοξενούσαμε στο σπίτι μας το 2009 την κόρη ενός φίλου που έκανε το μεταπτυχιακό της για τον τουρισμό της Αλοννήσου με ερωτηματολόγιο σχετικά με την προτίμησή τους για την Αλόννησο, οι απαντήσεις σε ποσοστό 86% ήταν: «Ερχόμαστε στην Αλόννησο για το περιβάλλον της»!!!
Αυτό ήταν για μας (που είχαμε δημιουργήσει την «ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ και ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΑΛΟΝΝΗΣΟΥ» η καλύτερη ηθική «ανταμοιβή» γιατί από το 1988 μέχρι το 2010 είχαμε οργανώσει (με δωρεάν παραχώρηση της ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ που ο καλός φίλος ομοιοπαθητικός Γιώργος Βυθούλκας μάς παραχωρούσε αφιλοκερδώς το καταπληκτικό κτίριο χωρητικότητας άνω των 250 ατόμων που έσφυζε από ντόπιους και ξένους επιστήμονες, νομάρχης, δήμαρχοι όλων των νησιών, υπουργοί, βουλευτές όλων των αποχρώσεων (χωρίς διάκριση καμία). Κύριος στόχος μας ήταν η αειφορική ανάπτυξη του νησιού δηλαδή οι ήπιες μορφές ανάπτυξης και η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Αυτό είχε μεγάλη επιτυχία. Η προτροπή ήταν: Μην πουλάτε τα κτήματά σας γιατί θα πάρετε κάποια χρήματα αλλά θα γίνετε για πάντα ξένοι. Κάντε ένα οικοδόμημα (τουριστικό) και να έχουν τα παιδιά σας και τα εγγόνια σας εισόδημα. Αυτό είναι η «αειφορία» = Αεί (πάντα) φέρνω.
Διοργανώναμε συνέδρια για την αλιεία, την αρχαιολογία, την ιστορία, τον πολιτισμό κ.τ.λ. Κινητοποιήσεις με δεκάδες δραστηριότητες για την καθαριότητα του νησιού από το 1988 μέχρι το 2000 και τουρίστες έγραφαν σε εφημερίδες ότι η Αλόννησος είναι το πιο καθαρό νησί που υπάρχει. Τις πάνινες σακούλες τις εισήγαγε στην Αλόννησο ο Ian Murdoch του Laskarina Holidays από το 1977 και από το 1993 η Οικολογική Κίνηση με την Euronature.
Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι όλο το μέτωπο της ακτογραμμής από την Μουρτίτσα μέχρι τον Μεγάλο Μουρτιά ανήκει καθ’ ολοκληρίαν στους ντόπιους γηγενείς της Αλοννήσου που έχουν χτίσει παραδοσιακά κτίσματα και ταβέρνες εξασφαλίζοντας ένα σεβαστό εισόδημα κάθε καλοκαίρι και παράλληλα το χειμώνα ασχολούνται με αλιεία, ελαιοκομία και άλλα. Αλλά κυρίαρχο εισόδημα αποτελεί το αειφορικό εισόδημα του τουρισμού.
Γελαδιάς το Ιερό βουνό της Αλοννήσου.
Πριν ακόμα «ανακαλυφθεί» η ΕΜΥ (Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία) ο Γελαδιάς (το Ιερόν Ορος) αποτελούσε το βαρομετρικό στοιχείο των κατοίκων του νησιού.
Ο Γελαδιάς είναι ένα από τα πλέον πυκνά και μεγάλα δάση Αργιών στην Ευρώπη. Είναι το δεύτερο μετά από το Δάσος Αργιών και βελανιδιών στην Ιβηρική Χερσόνησο πού ο Φορέας Διαχείρισης αποτελείται από τα 6 χωριά που βρίσκονται μέσα στον Δρυμό και τον διαχειρίζονται οι ίδιοι, με ευλάβεια!!! Ετσι λοιπόν αντί για το κυνήγι της χίμαιρας ας εστιάσουν στην προστασία του μοναδικού αυτού θησαυρού του νησιού μας πού είναι μέγιστη προίκα της Φύσης.
Επίλογος.
Σχετικά με την άνοδο της αξίας της γης λόγω «Αεροδρομίου» που επικαλείται ο συντάκτης του άρθρου η απάντηση είναι: Η αξία γης στην Αλόννησο έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της (και δεν «εισάγεται στο χρηματιστήριο»). Οι ντόπιοι κάτοικοι με τις μικρές αλλά παραγωγικές τουριστικές επιχειρήσεις έχουν κατανοήσει τη σημασία της αειφορίας και προστατεύουν τη φύση και τα κεκτημένα τους.
*2006-2009 μέλος του Φορέα Διαχείρισης του ΕΘΠΑΒΣ
1994-1998 μέλος της Επιτροπής Περιβάλλοντος Νομαρχίας Μαγνησίας
Συνεργάτης της EURONATURE 1993-2007
Πρόεδρος Οικολογικής Κίνησης Αλοννήσου μέχρι το 2009
