Στον συμπορευτή, συνοδοιπόρο και συνταξιδιώτη της ζωής, φίλο και αδερφό Γιώργο Χατζημάρκο
Οι μνήμες σκεπάζονται από ένα αόρατο πέπλο θλίψης και στερεύουν. Οι λέξεις και οι εκφράσεις γίνονται απρόσβατες και οι σκέψεις σιωπούν, όταν επιχειρείς να ανοίξεις παράθυρο στον συναισθηματικό σου κόσμο και να καταθέσεις, από καρδιάς, ενθυμήσεις και βιώματα πολλών δεκαετιών, όταν στο κάδρο της προσωπογραφίας βρίσκεται φίλος και αδελφός.
Ο λόγος για τον Γιώργο Χατζημάρκο, γνωστό δάσκαλο και πρωτοψάλτη αδελφικό φίλο, που η ζωή οκτώ δεκαετιών άφησε έντονα τα στίγματα της κοινής μας συμπόρευσης, που αρχίζει από την παιδική μας ηλικία και τερμάτισε πριν 40 μέρες, που ο Γιώργος μας βλέπει από ψηλά.
Σήμερα στο 40ήμερο μνημόσυνο αφιερώνουμε μερικές σκέψεις. Μαζί στις ίδιες δομές μόρφωσης (Νηπιαγωγείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο, Παιδαγωγική Ακαδημία), συγκάτοικοι στα χρόνια σπουδών που βρεθήκαμε μακριά από τις οικογενειακές μας εστίες με στοιχεία την αμοιβαία αγάπη και την κοινή συμμετοχή σε στιγμές δημιουργίας, διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Κοινά και τα παιδικά μας ατοπήματα (σκανδαλιές), που ακόμη η παιδική αφέλεια και ανωριμότητα που βρίσκονται στο προσκήνιο της συμπεριφοράς.
Πατρικές μας στέγες η Νέα Ιωνία, στον «Συνοικισμό» του Βόλου, όπως τον αποκαλούσαν οι Βολιώτες, όπου οι γονείς μας, κατατρεγμένοι, τραυματισμένοι, απογοητευμένοι και αγανακτισμένοι, πριν 100 χρόνια, το 1922, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα πάτρια, τον ευλογημένο τόπο της Μικρασιατικής Ιωνίας, ξεκινώντας μια περιπέτεια οδυνηρή και ανελέητη. Η περιπέτεια αυτή των προσφύγων γονιών μας είναι και αυτό κοινό στοιχείο της ζωής μας. Ταξίδευσαν στην Ελλάδα, περιφερόμενοι σε διάφορα μέρη, αναζητώντας νέα πατρίδα, για να στεγάσουν τις πληγωμένες οικογένειές τους. Σχεδόν σε όλα τα μέρη της ηπειρωτικής και θαλάσσιας πατρίδας μας, την περίοδο αυτή, το 1922, ένας ήταν ο κοινωνικός απόηχος, η άφιξη προσφύγων Ελλήνων Μικράς Ασίας, μεταφέροντας την απελπισία, την οδύνη, το κλάμα, το παράπονο που εκφράζονταν με το ερώτημα.. Γιατί;
Χωρίς λογική απάντηση για να μαλακώσει τον ψυχικό πόνο παρά μόνο, η κακή τους μοίρα και μια παράφρονη …λογική, πως αυτό επέβαλαν οι συμφωνίες ανταλλαγής πληθυσμών, που οι ίδιοι δεν είχαν καμιά συμμετοχή, ούτε την προκάλεσαν, ούτε φυσικά την ήθελαν και παρά ταύτα χρεώθηκαν απερίγραπτες περιπέτειες, μέχρι να στεγάσουν τις οικογένειές τους στη νέα πατρίδα.
Δημοκρατίας 28, στο κέντρο της Νέας Ιωνίας, το σπίτι του Γιώργου, στο οποίο επικρατούσε εκκλησιαστική ατμόσφαιρα, που το ΠΑ-ΒΟΥ-ΓΑ-ΔΙ-ΚΕ-ΖΟ-ΝΙ-ΠΑ, οι νότες της βυζαντινής μουσικής, σκορπούσαν λιβάνι και ευλογία στη γειτονιά. Η χαρισματική φωνή του αδελφού του Μανώλη, γνωστού καθηγητή Βυζαντινής Μουσικής, με πανελλήνια εμβέλεια και όχι μόνο, κάτοχο τιμητικού τίτλου του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης, σκορπούσε ήχους προσευχής, δίπλα του ο Γιώργος με τα δικά του φωνητικά χαρίσματα, τα οποία αξιοποίησε ψέλνοντας σε διάφορες εκκλησίες της πόλης του Βόλου και τελευταία ως πρωτοψάλτης, με μεγάλη θητεία στον Ιερό Ναό Ευαγγελίστριας.
Ελλησπόντου 16, στη συνοικία «Πέτρινα» του Κουφόβουνου, ήταν το δικό μου πατρικό. Η τετραμελής οικογένεια του σιδηροδρομικού Στέλιου Παντελόπουλου και της Κλεονίκης είχε στήσει το δικό της προσφυγικό νοικοκυριό, προερχόμενοι και αυτοί από τα άγια χώματα της Ιωνικής Γης. Η καταγωγή των γονιών μας ήταν ένα ακόμη κοινό στοιχείο της φιλίας μας. Η σχετικά μεγάλη απόσταση, που χώριζε τα πατρικά μας σπίτια, δεν μας εμπόδιζε να έχουμε καθημερινή συνάντηση. Τα πρωινά η ομαδική κάθοδο, με άλλους συμμαθητές μας, στο 1ο Γυμνάσιο Αρρένων Βόλου …ποδαρικώς βέβαια, (στη Νέα Ιωνία δεν υπήρχε Γυμνάσιο) και τα απογεύματα οι συναντήσεις αφορούσαν κοινό διάβασμα και στον ελεύθερο χρόνο, παιχνίδι και ενασχολήσεις παραγωγικές. Το πεδίο των δραστηριοτήτων μας το Κουφόβουνο, στο πλατό μπροστά από τους μικρούς λοφίσκους. Εκεί στήσαμε το δικό μας αθλητικό κέντρο, με τη συμμετοχή και άλλων φίλων και συμμαθητών. Η ομάδα βόλεϊ «Αστραπή», δημιούργημα των αθλητικών μας αναζητήσεων, έδινε συχνά αγώνες με άλλες ερασιτεχνικές παιδικές ομάδες του Βόλου και της Νέας Ιωνίας. Τα απογεύματα της Κυριακής το ραντεβού μας ήταν στο γήπεδο της αγαπημένης μας ομάδας ΝΙΚΗΣ, παρακολουθώντας ποδοσφαιρικό αγώνα.
Δεν έχουν τελειωμό οι ενθυμήσεις κοινών δραστηριοτήτων με τον Γιώργο, που αποτυπώνουν την κοινή μας συμπόρευση. Στο μικρό αυτό αφιέρωμα στη μνήμη του, έχω να πω και να του υποσχεθώ πως η εικόνα του θα είναι πάντα μπροστά μου, σε όλα τα χρόνια της ζωής μου και, νοητά, θα επικοινωνούμε, ανταλλάσσοντας κουβέντες με το πρόσχαρο ύφος και το πηγαίο χιούμορ που διέθετε.
