Της Εύας Λόλιου
Μια φορά κι έναν καιρό
ήταν ένας ευτυχισμένος χαρταετός.
Ένας μικρούλης χαρταετός ίσα με πέντε χρονών.
Είχε μια όμορφη σγουρή ουρά κι ολόξανθα μαλλιά.
Ζούσε με τον ήλιο και τ’ αγέρα,
έπαιζε στ’ απέραντα λιβάδια
με τους γλάρους, τους αφρούς και τ’ ακρογιάλια.
Μια Δευτέρα καθαρή κι αστραφτερή
στάθηκε στης μυγδαλιάς το πιο ψηλό κλαρί με κιάλια.
Ατένιζε τον ορίζοντα πέρα για πέρα
όταν είδε κομφετί, πολύχρωμες γιρλάντες
ανθρώπους, ντόμινο και μασκαράδες!
Τότε σηκώθηκε ψηλά, πολύ ψηλά στ’ ουράνια
η καρδιά του χτυπούσε σαν ροκάνα
στα φτερά του ανέμιζε η τραμουντάνα!
Δάκρυσε η ουρίτσα του η σγουρή
τον νέο κόσμο π’ αντίκριζε η χρυσή
μπαλαρίνες χορεύανε στου ήλιου την γιορτή.
Απ’ την πολύ του την χαρά
κάνει μια τούμπα στ’ ουρανού τα γαλανά νερά
φρρρρρ ακούστηκε σαν να ’τανε βροχή
κι έτρεξε ο κόσμος να κρυφτεί!
Μια φορά κι έναν καιρό
ήταν ένας μικρούλης ευτυχισμένος χαρταετός.
