Του Σεραφείμ Αθανασίου
Ο μικρότερός μου γιος πολλές φορές μου λέει να μη συγκινούμαι για ό,τι παλιό στον νου μου έρχεται και που αυτός ο νους-συμπληρώνω εγώ- γέρικος είναι!
Ομως σιγά που θα υπακούσω στα όσα -και από ενδιαφέρον- μού αραδιάζει!
Και σκέπτομαι έτσι επειδή με την όποια ας πούμε «ξαφνική» συγκίνησή μου πάθω κάτι -με αυτό μου το «κάτι»- απόλυτα πιστεύω ότι δεν θα «χάσει» η Βενετιά το «βελόνι» της αλλ΄ ούτε και οι γείτονές μου θα «ντυθούν» στα μαύρα, πολύ δε περισσότερο η «Κοινωνία των Εθνών»!
Τώρα θα μου πείτε γιατί σας τα λέω τούτα: Μα για να σας κινήσω το ενδιαφέρον στο να διαβάσετε με περισσότερη προσοχή αυτή μου τη γραφή από την οποία θα πληροφορηθείτε τι μου συνέβη πριν λίγες μέρες.
Και αν ήταν δυνατόν εγώ ένας γέρος άνθρωπος με αυτά που είδαν τα μάτια μου/και με κάποιες αναπολήσεις, οι οποίες σαν τσουνάμι «ξεπήδησαν» από τα βάθη της ψυχής μου και αριθμούν εβδομήντα και πλέον χρόνια προηγούμενης ζωής μου/να παρέμεινα ασυγκίνητος και στα γέρικά μου μάτια, να μη ερχόντουσαν δάκρυα!
Αλλά, καλοί μου φίλοι, ελάτε σας παρακαλώ για λίγο νοερά στη δική μου ηλικία (στην οποία πραγματικά σας εύχομαι όχι μόνο να φτάσετε αλλά και να την προσπεράσετε) «μπείτε» μετά στην ψυχοσύνθεσή μου και αφού τελειώσετε την ανάγνωση κρίνετέ με στο αν έπρεπε να περάσω απαρατήρητα τα όσα είδα ή και σαν άνθρωπος να μη συγκινηθώ και γιατί όχι να κλάψω κιόλας!
Και συνεχίζω:
Ο Μάρτιος μήνας, για μας τους Έλληνες, άσχημες θύμησες στο νου μας φέρνει περισσότερο όμως ΤΥΧΕΡΟΣ λογίζεται και να γιατί.
Το βράδυ τις 31 Μαρτίου1946 ομάδα κομμουνιστών ανταρτών, στον Σταθμό Χωροφυλακής Λιτόχωρου επιτέθηκε και όταν αποχώρησαν, πολλούς νεκρούς χωροφύλακες και στρατιώτες πίσω τους άφησαν!
Τότε η Πατρίδα μας, με εκείνον τον εμφύλιο σπαραγμό, πολλά δάκρυα και πολύ πένθος φόρεσε. Και αυτό είναι το άσχημο. Να όμως και το καλό!
Την άλλη χρονιά και ίδια ημερομηνία (31 Μαρτίου 1947) τα Δωδεκάνησα ύστερα από 630 χρόνια σκλαβιάς γινόντουσαν λεύτερα! Και τον επόμενο χρόνο ίδιο μήνα (7 Μαρτίου 1948) στη Ρόδο σε επίσημη τελετή ο τότε Βασιλιάς Παύλος Ενσωμάτωσε το Δωδεκανησιακό σύμπλεγμα στον Κρατικό Ελληνικό Κορμό!
Τότε εγώ, 22 χρονών νέος, υπηρετούσα στη Χωροφυλακή και με άλλους συναδέλφους(κάπου 600 τον αριθμό) λίγες μέρες προ τις 31 Μαρτίου 1947 με το Αρματαγωγό «ΧΙΟΣ» στα Δωδεκάνησα μας μοίρασαν προκειμένου, μετά την παράδοση των νήσων, και για πρώτη φορά, Ελληνικές πλέον Αστυνομικές Υπηρεσίες, να επανδρώσουμε!
Ευχαριστώ το Θεό -και τον εαυτό μου τυχερό θεωρώ- επειδή στη Ρόδο τοποθετήθηκα και σε εκείνη την παράδοση-παραλαβή (31-3-1947) αλλά και την άλλη χρονιά, στην ενσωμάτωση(7-3-1948), εκεί βρισκόμουνα και εκείνα τα συγκινητικά ιστορικά γεγονότα μπροστά στα μάτια μου γινόντουσαν και αυτές τις ιστορικές για την Πατρίδα μας στιγμές από μένα ποτέ δεν θα ξεχαστούν!
Με την ανάληψη των καθηκόντων μας εγώ ως τροχονόμος για τρία ολόκληρα χρόνια (Απρίλιος 1947- τέλος 1949) και καθημερινή βάση σε σταυροδρόμια, πάνω σε ξύλινες βαρέλες, κυκλοφορία τροχοφόρων ρύθμιζα.
Αυτές τις βαρέλες εμείς οι τροχονόμοι, κάπου 20-25 τον αριθμό, σαν τα μάτια μας προσέχαμε επειδή και χωρίς τη δική μας παρουσία οι οδηγοί πρόσεχαν!
Αρχές του 1950 στη Σχολή Υπαξ/ών Χωροφ/κής Αθηνών βρέθηκα για να επιστρέψω στη Ρόδο, μετά την εκπαίδευσή μου, και παρά του ότι άλλα ήταν τα καθήκοντά μου με τις βαρέλες φιλικούς δεσμούς διατηρούσα και πολλές φορές κουτσομπολεύαμε τα παλιά μας έχοντας παρέα και τον κάθε καινούργιο τροχονόμο ο οποίος αυτί έβαζε να μάθει περισσότερα!
Τότε λέγαμε και τι δε θυμόμαστε!
Για την ατέλειωτη ορθοστασία, πάνω στο ξύλινο στρογγυλό βάθρο, μιλούσαμε. Για τη βροχή που πολλές φορές μας «έδερνε», για την παγωνιά ή την ανυπόφορη καλοκαιρινή ζέστη. Και ακόμη -λόγω γιορτών- συμπληρωματικά εξαρτήματα βάζαμε όπως: Κολοκοτρωνέικες περικεφαλαίες, λευκά μανίκια πάνω στα άλλα της στολής μας, αλλά και λευκά γάντια και ας ήταν «ντάλα» μεσημέρι και με ένα ιδρώτα «λούτσα» να στάζει από πάνω μας!
Τα λέγαμε και για μερικούς οδηγούς οι οποίοι σαν «φίλοι» τροχονόμων παρουσιαζόντουσαν μέσα τους, όμως άλλα σκεπτόντουσαν ιδιαίτερα όταν τροχονομική παράβαση έκαναν και το όργανο μπλοκ στα χέρια του κράταγε!
Ας έρθω όμως στην προχθεσινή μου συγκίνηση:
Ανοίγοντας τον υπολογιστή μου, τα μάτια μου έτριβα. Σε φωτογραφίες που έλαβα οι γνώριμές μου βαρέλες σε σταυροδρόμια της Ρόδου « φιγουράριζαν»!
Τις φωτογραφίες είχε την καλοσύνη να μου στείλει η κ. Τότα Ζαβοριανού, θυγατέρα ενός καλού μου φίλου, του Δημήτρη Ζαβοριανού με τον οποίο, τα παλιά εκείνα όμορφα χρόνια, παρέα κάναμε!
Τα παιδιά του Τότα, Ευτυχία και Χρήστο αργότερα τα γνώρισα ο δε Χρήστος, εκείνος ο χαρισματικός άνθρωπος, δυστυχώς πολύ νέος μας εγκατέλειψε!
Δεν γνωρίζω τίνος απλού ή βαθμοφόρου αστυνομικού της πόλεως Ρόδου είναι αυτή η φαεινή ιδέα στο να παραμείνουν οι βαρέλες τόσες 10ετίες στο ίδιο σταυροδρόμι που είχαν από μας τους παλιούς τροχονόμους τοποθετηθεί και, αυτή η περίοδος, αριθμεί 75 ολόκληρα χρόνια ζωή!
Εγώ πάντως, ο παρά τρία χρόνια ηλιακά αιωνόβιος, και ως πρώτος παλιός τροχονόμος ο οποίος πολλές ώρες πάνω σε αυτές τις βαρέλες πέρασα θέλω ειλικρινά να συγχαρώ τον αστυνομικό διευθυντή της πόλεως Ρόδου, τον διοικητή της Τροχαίας και όποιον άλλο τροχονόμο επειδή σε άριστη κατάσταση διατηρούν τις καλές δικές μου φιλενάδες οι οποίες- αν είχαν φωνή-για κείνα τα χρόνια πολλά μπορούσαν να μας πουν!
Θα μας έλεγαν ιστορίες δικές μου και άλλων συναδέλφων τις οποίες μόνο αυτές γνωρίζουν χώρια που θα μας θύμιζαν και Πασχαλινές ή Χριστουγεννιάτικες γιορτές με τα ένα σωρό δώρα τα οποία οδηγοί και πολίτες γύρω τους άφηναν και με αυτή τους την προσφορά την άδολη αγάπη τους, και σε κάθε όργανο τάξεως, φανέρωναν!
Όταν προχθές τις γνώριμες βαρέλες είδα δικούς μου -κάπου 25-συναδέλφους θυμήθηκα, οι οποίοι δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχουν στη ζωή!
Και έτσι για την ιστορία θα μου επιτραπεί να καταχωρήσω όσα ονόματα στον νου μου ήρθαν!
Μοίραρχος Σκορδέλης Νικόλαος, διοικητής Τροχαίας Ρόδου, αλλά και αστυνόμος του Α΄ Τμήματος και που ήταν ο καλύτερος του κόσμου άνθρωπος!
Ενωμοτάρχες 1/Κουτσιανάς Νικόλαος (αρχικά τον είχαμε στην Τροχαία και αργότερα τοποθετήθηκε στον υπηρεσία Τουρισμού). Ο γλωσσομαθής και υπέροχος σε χαρακτήρα Κουτσιανάς ανήλθε στα ύπατα αξιώματα της βαθμολογικής ιεραρχίας, έγινε στρατηγός και για χρόνια αρχηγός Χωροφυλακής! Και ο άλλος ενωμ/ρχης ήταν ο Κωλέττης Γιώργος.
Χωροφύλακες: Κανιστράς Δημήτρης, Τουφεξής;;;, Γκανάσιος Κων/νος, Αγγελάκος Αντώνης, Μαντάς Αποστόλης, Στάμος Πέτρος, Δοντάς Μιχάλης, Τσαρούχης Νίκος, Σπυρόπουλος Παναγιώτης, Μανουσάκης Μανούσος, Τσικαλάκης Μιχαήλ, Ντεγιάννης Ιωάννης, Μικέλης Νίκος, Κονονίδης;;;, Παπαβασιλείου Αθανάσιος, Μεταξάς Σπύρος, Δημητρούλης Τάσος και μερικοί ακόμη, τους οποίους δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ και εκφράζω τη στενοχώρια μου.
Φυσικά ανάμεσα σε αυτούς ήταν και η αφεντιά μου και που ακούω στο ονοματεπώνυμο: Σεραφείμ Αθανασίου.
Καλή μου Τότα, σε σένα τώρα απευθύνομαι. Βλέποντας τις όμορφες φωτογραφίες που μου έστειλες συναισθηματικά δεν φούσκωσε μόνο το στήθος μου αλλά και τα μάτια μου δάκρυα γέμισαν. Και δεν ήταν μόνο αυτό!
Έγινες η καλή αιτία στο να θυμηθώ παλιές ιστορίες οι οποίες στα αμπάρια της ψυχής μου «κλειδωμένες» βρίσκονται!
Όμως μερικές από αυτές, καλή μου Τότα, από κάποιες «χαραμάδες» των κλειδωμένων «αμπαριών» μου ξέφυγαν και στις γνώριμες βαρέλες νοερά έφτασαν και εκείνες, άλλο που δεν ήθελαν, κάπου συγκεντρώθηκαν και κουτσομπολιό άρχισαν!
Και δε μου λέτε ρε φιλενάδες, απευθυνόταν κάθε τόσο η μία στις άλλες, θυμάστε εκείνον τον ψηλό Κανονίδη;;;, ο οποίος τη σφυρίχτρα στον λαιμό του κρεμασμένη κράταγε και λόγω της επιβλητικής του παρουσίας τον έτρεμαν οι οδηγοί ενώ αυτός το καλύτερο παιδί ήταν και σε παραβάτες μόνο συστάσεις έκανε;
Αν τον θυμόμαστε λέει αλλά θυμάστε τον τροχονόμο Πάνο Σπυρόπουλο -που αργότερα ως δάσκαλος στο πρότυπο Δημοτικό Σχολείο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ρόδου διευθυντής έγινε- ο οποίος, την ημέρα παράδοσης της Δωδεκανήσου 31-3-1947, όταν η Αγγλική Σημαία δεν κατέβαινε από τον Ιστό της για να ανέβει η Ελληνική (την είχε μπλέξει αέρας) και οι χιλιάδες λαού με αγωνία γονατιστός -μαζί τους και ο δήμαρχος Χαρίτος Γαβριήλ- περίμεναν την υποστολή της, προκειμένου να ανεβεί στον ίδιο ιστό η Ελληνική, με ένα νεύμα κάποιου αξιωματικού σαν αίλουρος στα κεραμίδια των γραφείων της Μητροπόλεως (που είναι κοντά στον ιστό) ανέβηκε και με ένα καλάμι γρήγορα ξεδίπλωσε και στο έδαφος απότομα έπεσε για να ανέβη στη συνέχεια η Ελληνική, η οποία εκεί τώρα περήφανα κυματίζει!
Όχι σας ερωτώ το θυμάστε αυτό το γεγονός, ρώτησε ξανά η πολύ-γνωρίζουσα «πρόσωπα και πράματα»!
Και με ένα στόμα όλες: Το θυμόμαστε, το θυμόμαστε αλλά πέστε μου και εσείς, ρώτησε η άλλη:
Θυμάστε το τι έγινε μετά την έπαρση της Ελληνικής σημαίας που εκείνη τη στιγμή οι των 630 χρόνων Έλληνες σκλάβοι λεύτεροι ένιωθαν!
Και τότε αυτοί οι πρώην σκλάβοι ξέφρενα χόρευαν, τραγούδαγαν, έκλαιγαν και μετάνοιες έκαναν ενώ ακόμη και άγνωστοι μεταξύ τους φιλιόντουσαν οι δε συνεχείς κωδωνοκρουσίες των Ιερών Ναών της Ρόδου, τα σφυρίγματα των πλοίων και τα υπάρχοντα διασκορπισμένα ακορντεόν, τα κλαρίνα, ακόμη και σε μακρινή απόσταση ομοβροντίες δυναμιτών δονούσαν την τεταμένη συγκινητική ατμόσφαιρα!
Και παίρνοντας το λόγο η βαρέλα του Σταδίου η οποία θετικά απάντησε στο πιο πάνω ερώτημα, ρωτά και αυτή!
Εσείς θυμάστε στις 7 Μαρτίου 1948, ημέρα Ενσωμάτωσης, και προς τιμή της Βασιλικής οικογένειας κάποια γιορτή στο Δημοτικό Θέατρο της Ρόδου γινόταν. Και όταν οι βασιλείς, από τα γραφεία της Στρατιωτικής Διοικήσεως, με τα πόδια στο Θέατρο πήγαιναν ο τότε οκτάχρονος γιος τους Κων/νος μπροστά στον όμορφο τροχονόμο Τσαρούχη Νίκο σταμάτησε και αφού τον περιεργάστηκε τον ρώτησε: Εσείς τι είστε! Για να απαντήσει ο Νίκος και σε στάση προσοχής: Είμαι χωροφύλακας τροχονόμος. Και η απάντηση του Κων/νου: Μου αρέσει η στολή σας και όταν μεγαλώσω θα γίνω τροχονόμος!
Ναι, απάντησαν, ακόμη και τα γέλια των γονιών του θυμόμαστε δεν μάθαμε όμως αν ο Κων/νος, όταν μεγάλωσε, έγινε τροχονόμος. Καλά όμως γνωρίζουμε ότι βασιλιάς έγινε!
Ήθελαν να πουν και άλλα οι κουτσομπόλες αλλά είχε περάσει η ώρα και έπρεπε να γυρίσουν στη δουλειά τους γι αυτό σταμάτησαν τα κους, κους. Πριν όμως φύγουν κάποια έριξε την ιδέα της!
Ποιος άραγε θα μπορούσε να σκεφθεί και στον δήμαρχο Ρόδου να μεταφέρει (είναι και ένας ευαίσθητος άνθρωπος) αυτό που την άλλη φορά κουβεντιάζαμε.
Και αν δεν το μεταφέρει στον δήμαρχο τουλάχιστον ας το έλεγε στον αστυνομικό διευθυντή της Ρόδου ή έστω της Τροχαίας στο να διοργάνωναν μία σεμνή τελετή και γιατί όχι επίσημο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως όχι μόνο των ψυχών των πρώτων τροχονόμων που στα δικά μας ξύλινα βάθρα στήθηκαν αλλά όλης της δύναμης της Χωροφυλακής κάπου 600 άνδρες σε αριθμό!
Από αυτούς τους 600-όπως ακούγεται- μάλλον ένας μόνο υπάρχει στη ζωή και στην πόλη του Βόλου κατοικεί. Και αυτός ο αιωνόβιος τους πρώτους συναδέλφους σκέπτεται και με τις ψυχές αυτών συγκλονίστηκα γεγονότα της απελευθέρωσης της Δωδεκανήσου αναπολούν τους δε καλούς πολίτες της εποχής εκείνης στο νου τους πάντα έχουν!
Βέβαια το μνημόσυνο αυτό δεν πρέπει να «ενσωματωθεί» στις γιορτές 7 και 31 Μαρτίου (απελευθέρωσης και ενσωμάτωσης) αλλά κάποια άλλη ξεχωριστή μέρα που να αφορά μόνο την δέηση ανάπαυσης ψυχών!
Αυτά είπαν οι φιλενάδες μου και εγώ που νοερά παρακολουθούσα τα όσα έλεγαν τις υποσχέθηκα πως σε περίπτωση γίνει τέτοιο μνημόσυνο και από τους εκεί υπηρετούντες σημερινούς συναδέλφους μου ενημερωθώ έγκαιρα ευχαρίστως θα παραστώ φτάνει να μου το επιτρέψουν τα …πόδια μου!
Καλή μου Τότα, ειλικρινά σε ευχαριστώ που σε πολλά σταυροδρόμια της Ρόδου βρέθηκες φωτογραφίζοντας παλιές τροχονομικές βαρέλες για να μου τις στείλεις.
Και καλά γνωρίζω το πόσο, όπως ο πατέρας σου και ο αδελφός σου, αγαπάς και εσύ την αστυνομία γι αυτό και υποψιάζομαι ότι μπορεί να «ανακατέψεις» αρμόδιους στο να προσευχηθούν και για κείνους τους ξεχασμένους δυστυχώς δικούς μου παλιούς συναδέλφους!
Άλλωστε τα ονόματα αυτών τα γράφω στην παρούσα μου γραφή και μπορούν να τα βρουν και στο βιβλίο δυνάμεως αν το διατηρούν!
Ειλικρινά σε ευχαριστώ.
