Της Βαρβάρας Τσακουρίδου
Οι άνθρωποι σαν μαχητές στον αγώνα της δυαδικότητας αγωνίζονται να κατακτήσουν ό,τι κοινωνικά τους εξυψώνει. Θεωρούν πως αυτό είναι το χρήμα, το οποίο στην ουσία, αποτελεί μέσον συναλλαγής και όχι εκμετάλλευσης και πλουτισμού επί της γης. Η κοινωνία δίνει μια σχετική αξία σε κάθε εργασία και θεωρεί ως επιτυχία κυρίως το ποσό των χρημάτων που κερδίζει κάποιος από αυτήν και το γόητρο που του δίνει. Τα χρήματα όμως και το γόητρο δεν μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους. Αυτή η συνταγή βασίζεται σε μία επιφανειακή άποψη της φύσης του ανθρώπου. Η αφθονία του χρήματος γεννά τον εγωισμό, τη «φτώχεια» της απόλαυσης, διότι σου κλέβει τη γαλήνη της στιγμής, την ξεχωριστότητα και συνεπώς την έλλειψη αγάπης, με αποτέλεσμα την ερημιά της μοναξιάς. Σε ωθεί σε τρόπους για να αναδυθείς, μέσω της υπερβολής, από το τέλμα του κορεσμού, που οδήγησε την ψυχή στον εθισμό, στο αυτονόητο, στην αδιαφορία, στον απανθρωπισμό.
Η μάχη των ψευδαισθήσεων σου χάρισε την ικανοποίηση των εκφυλισμένων αισθήσεων χωρίς πνευματική ενατένιση… με το νόημα της ύπαρξης σε εκμηδένιση.
Μα… αν το καλοδείς με το βλέμμα της ψυχής ένα «σκέρτσο» είναι της στιγμής, στον συνεχή ενεργειακό χορό, εις τον γήινο, αέναο ρυθμό. Προτιμήστε λοιπόν τον πλούτο της πενίας, από την πενία του πλούτου.
Oταν είσαι φτωχός πεινάς, μα ελπίζεις κάποια στιγμή πως θα φας… Όταν είσαι πλούσιος, ως άπληστος δεν χορταίνεις ποτέ… μα και δεν ελπίζεις. Κι’ οι δυο πεινασμένοι… μα ο πλούσιος ως «αχόρταγος» μονίμως νηστικός παραμένει. Ας αρχίσουμε να βλέπουμε τη διαφορά μεταξύ του μέσου προς την ευτυχία και της ίδιας της ευτυχίας με το να μην είμαστε φυλακισμένοι στις ανάγκες μας. Ας αποφασίσουμε να απελευθερωθούμε από τη δικτατορία των επιθυμιών.
