Του Θωμά Κακαδιάρη, Εκπαιδευτικού
Από τον Φεβρουάριο του 2020 η χώρα μας εισέρχεται στην πανδημική κρίση χωρίς να έχει τελειώσει με μια δεκαετή οικονομική κρίση. Η κοινωνία μας ταλαιπωρημένη και κουρασμένη καλείται να αντιμετωπίσει έναν αόρατο και άγνωστο εχθρό. Η κοινωνία μας πειθάρχησε σε μεγάλο ποσοστό στα υγειονομικά μέτρα που επιβλήθηκαν. Μια επαγγελματική ομάδα γιατροί, νοσηλευτές, προσωπικό ΕΚΑΒ και όλο το απαραίτητο προσωπικό για την λειτουργία των Νοσοκομείων, σήκωσαν το βάρος αυτής της νέας απειλής και το έκαναν καλά.
Δυστυχώς, η συνέχεια δεν είναι τόσο ευχάριστη. Τα υγειονομικά μέτρα εξελίχθηκαν σε αστυνομικά μέτρα και εδώ άρχισαν να εμφανίζονται οι υποχρεωτικότητες. Μία από αυτές τις υποχρεωτικότητες έθιξε και θίγει μέχρι σήμερα τους υγειονομικούς. Αναφέρομαι στην υποχρέωση εμβολιασμού του επί ποινή οικονομικής εξαθλίωσής τους.
‘Οσοι νοσηλεύτηκαν στο Αχιλλοπούλειο Νοσοκομείο Βόλου πριν την απομάκρυνση των υγειονομικών που δεν θέλησαν να εμβολιαστούν είδαν όλο το προσωπικό του να κινείται σε απάνθρωπους ρυθμούς με μοναδικό στόχο την επιβίωση των ασθενών. Είναιαδιανότητο να έχουν τιμωρηθεί όσοι από αυτούς δεν θέλησαν να εμβολιαστούν. Όταν κάποιος βρίσκεται ακίνητος σε ένα κρεβάτι με τα απαραίτητα«σωληνάκια» να εμποδίζουν την κίνησή σου, τα πνευμόνια σου να ακυρώνονται και να απειλείται η ίδια σου η ζωή, δεν σε νοιάζει καθόλου αν το χαμόγελο και η φροντίδα όσων μπαίνουν στο θάλαμό σου προέρχεται από εμβολιασμένο ή όχι. Σε νοιάζει το χαμόγελό τους και η τύχη σου. Άλλωστε, πόσο περισσότερο να σε απειλήσει ή να σε μολύνει, κάποιος ανεμβολίαστος ντυμένος «από την κορυφή ως τα νύχια» με την ανυπόφορη αυτή ενδυμασία προστασίας, απαραίτητη για την αποφυγή των μολύνσεων.
Ας μην ξεχάσουμε και την πρωτοβάθμια περίθαλψη που βασίζεται σε ιδιώτες γιατρούς. Οι γιατροί αυτοί πρέπει να σε φροντίσουν ώστε να αποφύγεις την νοσηλεία ή να σε φροντίσουν μετά από αυτή. Και κει, όσοι γιατροί δεν θέλησαν να εμβολιαστούν, βρίσκονται πλέον εκτός των ιατρείων τους.
Δεν είναι φυσικό να αναρωτιόμαστε γιατί τιμωρούνται αυτοί που ανταποκρίθηκαν με κίνδυνο της ζωής τους τόσους μήνες στο καθήκον τους; Απέτυχαν στο επιστημονικό τους έργο; Σε τι εξυπηρετεί αυτή η τιμωρία; Γιατί σωφρονισμό δεν το λες!
Ως παιδαγωγός γνωρίζω καλά τι είναι σωφρονισμός καιτι είναι τιμωρία. Γνωρίζω καλά πως κάθε απαγόρευση ή αποκλεισμός αποτελεί ουσιαστικά ομολογία αποτυχίας όποιου την επιβάλλει.
Δεν βλέπετε ότι μένουμε όλο και λιγότεροι στον τόπο αυτό; Έχουμε την πολυτέλεια να διαχωρίζουμε και να διώκουμε μια τόσο σημαντική μερίδα συμπολιτών μας που όταν χρειάστηκε δήλωσαν με αυταπάρνηση την παρουσία τους και προσέφεραν στην κοινωνία με κίνδυνο της ζωής τους, τηρώντας τον όρκο τους;
Δεν περισσεύει κανείς…
