Της Μαίρης Παπαδημητρίου
Σίγουρα θα έχετε ακούσει για το σκωτσέζικο ντους, που μεταφορικά για να μεταφορικά, για να μάθουμε από πού προέρχεται αυτή η έκφραση παραφραστικά, είναι ένα γεγονός που βαίνει καλώς και την ίδια στιγμή σου έρχεται κατακέφαλα ένας κουβάς με παγωμένο νερό, δηλαδή ψυχρολουσία.
Κάπως έτσι κυλάει η ζωή μας από τότε που ξεκίνησε η καταραμένη αυτή πανδημία, δυο χρονάκια και βάλε. Εκεί που πάμε ν’ ανασάνουμε και παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα ότι κάπως καλυτερεύουν τα πράγματα, εκεί κάνουμε ένα flash back, ένα πισωγύρισμα, το οποίο στην αρχή της πανδημίας, στο πρώτο lock down, περιμέναμε με αγωνία το καθημερινό ραντεβού στις 6 η ώρα με τον κ. Χαρδαλιά και τον καθηγητή – ιατρό κ. Τσιόδρα για να ενημερωθούμε πως εξελίσσεται ο κορονοϊός Covid-19.
Κρεμόμασταν από τα χείλη τους και δώστου να πλένουμε καμιά δεκαριά φορές την ημέρα σχολαστικά τα χέρια μας, και δώστου να ξεπλένουμε τις σακούλες από τα σούπερ μάρκετ, με δυο λόγια να φυλαγόμαστε για να σωθούμε. Ούτε αρνιά, ούτε Πάσχα, καθένας στο σπιτάκι του και όχι πολλά – πολλά. Το νερό στο ποτάμι κύλησε αμέτρητους μήνες, τότε κάπως αρχίσαμε να ελπίζουμε ότι το πολύ κακό θα περάσει, και κάθε ημέρα πήγαινε στο χειρότερο. Τότε, δοκιμαστικά, έδωσαν εντολή κάπως να χαλαρώσουμε, αλλά το κακό φούντωσε, τα νοσοκομεία γέμισαν, οι γιατροί και οι νοσηλευτές επί ποδός κι εμείς, ο ταλανισμένος λαός, το πόπολο, δεν ξέραμε από πού να πιαστούμε.
Και τότε φάνηκαν οι σωτήρες μας υπό μορφή εμβολίων και οι μεγάλοι ηλικιακά τρέξαμε να κάνουμε την πρώτη δόση, άντε μετά, με την πάροδο δύο εβδομάδων, τη δεύτερη, αλλά πάντα σε καραντίνα, και μετά από έξι μήνες την τρίτη δόση.
Τότε λέγαμε ότι τα μικρά παιδιά και τα εφηβικά νιάτα δεν διέτρεχαν κίνδυνο, τους άφησε ήσυχους ο κορονοϊός. Πού να ξέραμε τι θα επακολουθούσε. Αρχισε με το γράμμα Αλφα της αλφαβήτου, προχώρησε στο Βήτα, το Γάμα, το Δέλτα κι εκεί σταμάτησε να ξαποστάσει. Ετσι κι εμείς δειλά – δειλά, μπορεί να μην σουβλίσαμε το αρνάκι και το κατσικάκι, αλλά οι κάτοικοι του λεκανοπεδίου θυμήθηκαν τα πατροπαράδοτα πασχαλινά έθιμα και τότε έγιναν παρασπονδίες στην ύπαιθρο. Είπαμε σαν λαός εμείς οι έλληνες είμαστε ευφυείς, έχουμε όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μας το μεγαλείο και την παγαποντιά. Το καλοκαίρι με τα σαραντάρια και βάλε στο θερμόμετρο, άνοιξαν οι μπουκαπόρτες και ορμήσαμε όλοι στις ακρογιαλιές.
Η Μύκονος κρατούσε τα πρωτεία στα χλιδάτα πάρτι και στο συνωστισμό, το πλήθος χωρίς μάσκες, χωρίς καμία προφύλαξη. «Μια ζωή την έχουμε κι αν δεν τη γλεντήσουμε, τι θα καταλάβουμε…» και δώστου η πανδημία να εξαπλώνεται και δώστου να παρακολουθούμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και να παίρνουμε το ασημένιο μετάλλιο με την Ομάδα Υδατοσφαίρισης για πρώτη φορά, ναι, ναι, πρώτη φορά η Ελλάδα μας σε ομαδικό άθλημα. Και βροχή τα συγχαρητήρια και οι αγκαλιές να δίνουν και να παίρνουν, κι από λίγο – λίγο πάλι γίνεται πολύ.
Και ξανά δεύτερη καραντίνα και τα Χριστούγεννα κάπως τη σκαπουλάραμε και φάγαμε τη γαλοπούλα, πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν όχι, εμπρός στην πανδημία δεν έχει γλέντι και ξεφάντωμα. Οι ατρόμητοι και οι άμυαλοι έκαναν πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν με τα όλα του, και τα κρούσματα άρχισαν πιο λυσσαλέα επίθεση, με χιλιάδες, μυριάδες, κρούσματα, και τον θάνατο που βγήκε παγανιά, κατά το γνωστό άσμα. Εμφανίστηκε η Ομικρον και προσπαθούμε να ξεμπερδεύουμε μ’ αυτή. Αλλά αυτή δεν χωρατεύει και επιτίθεται με καθολική πανδημία. Και να στους δεκαπεντάρηδες, και να στους εικοσάρηδες, κι από πίσω τα μικρά βλαστάρια, μικρά παιδάκια του νηπιαγωγείου, των πρώτων τάξεων του δημοτικού.
Αλλά οι έχοντες την ευθύνη αποφάσισαν, όπως και σε όλη την Ευρώπη άλλωστε, να χαλαρώσουν τα μέτρα. Και λίγη απαλή μουσική, στα τραπέζια των έξι ατόμων. Ετσι η ζωή μας σιγά – σιγά άρχισε να επιστρέφει στους κανονικούς ρυθμούς.
Επ! Ξεχάσατε ότι διανύουμε την περίοδο της Αποκριάς και απόκριες χωρίς Καρνάβαλο, κυρίως στην Πάτρα, δεν νοείται. Οπότε οι έχοντες την ευθύνη μάς υπενθύμισαν ότι αν «θέλετε να γιορτάσετε το παραδοσιακό ελληνικό Πάσχα, αποκλείεται το Καρναβάλι»! Είπαμε σκωτσέζικο ντους προ των πυλών. Διαλέγεται και παίρνεται. Και ξαφνικά να που ξεπηδούν από το πουθενά οι ανεμβολίαστοι και δώστου συγκεντρώσεις σε πλατείες και σε πάρκα και δώστου νταηλίκι «θα μου επιβάλλεται εσείς τι θα κάνω με τον εαυτό μου; Πάντως όχι το εμβόλιο του Σατανά». Πάμε από το ένα άκρο στο άλλο. «Μα παίζεις την ζωή σου στα ζάρια», προειδοποιούν, και έχουν απόλυτο δίκιο, οι καθηγητές της ιατρικής.
Αλήθεια αναρωτιέμαι αν λειτουργεί σωστά ο εγκέφαλός μας. Κάπου, κάποια βίδα θα έχει λασκάρει. Και δεν είναι μόνο στην πατρίδα μας αυτό το φαινόμενο, σείεται ολόκληρη η Ευρώπη από τους αντιεμβολιαστές. Είπαμε ψηλά τα χέρια και ο Θεός βοηθός. Αυτό είναι το πραγματικό «σκωτσέζικο ντους» και των γονέων και ο «σώζων εαυτόν σωθήτω». Αμήν.
