Του Τάσου Γ. Καπουρνιώτη
Αρχιτέκτονα
Τελικά μια νεκρώσιμος ακολουθία-κηδεία ήταν ικανή και έδωσε αφορμή για άλλη μια φορά να διαπιστώσουμε πως ζούμε στη χώρα της υπερβολής και των κατασκευασμένων ειδώλων.
Συνήθεια ως επί το πλείστον τριτοκοσμική…
Ναι. Αναφέρομαι στην εκμετάλλευση του θανάτου, αυτή την φορά ενός πολιτικού προσώπου, γνωστού επίκαιρου συμβάντος.
Όταν καθημερινά παρόμοια θλιβερά γεγονότα απασχολούν μεγάλη μερίδα της κοινωνίας…
Όταν σε κάθε θάλαμο Κλινικής – Νοσοκομείου, αργοσβήνουν ηρωικά δεκάδες λαβωμένοι από αρρώστιες, προσδοκώντας το θαύμα, την γιατρειά.
Όταν μάνες χήρες ή μόνες, σωματικά ερείπια, ταλαιπωρημένες, μεγαλώνουν παιδιά καθαρίζοντας σκάλες αγνοώντας την ύπαρξη οικιακής βοηθού.
Όταν η οικονομική δυνατότητα είναι άπιαστος αναγκαίος παράγοντας για τις περισσότερες θεραπείες-νοσηλείες.
Όταν η προσωπική-επαγγελματική ανάδειξη για τους περισσότερους δεν κληρονομείται αλλά κερδίζεται.
Όταν η καταξίωση του καθένα ταιριάζει να είναι ακόλουθο της αξιοκρατίας(!..) και όχι της ονομαστικής – οικογενειακής προέλευσης, αλλά και κυρίως αποτέλεσμα πράξεων, επιτυχιών, έργων και όχι αμφιλεγόμενης αινιγματικής παρουσίας (για το συγκεκριμένο άλλωστε πολιτικό πρόσωπο η συνέχεια στις επικείμενες εσωκομματικές εκλογές δεν ήταν ευοίωνη – απλώς πρόλαβαν τα γεγονότα).
Είναι λοιπόν προκλητικό να γίνεται προσπάθεια υπερτιμημένης ανάδειξης σε κοινωνικό πρότυπο και μάλιστα με Δούρειο Ιππο την αντιμετώπιση μιας ασθένειας υπαρκτής με μεγάλο ποσοστό θυμάτων.
Ναι, κάποιος δυστυχώς πέθανε. Επαψε να υπάρχει, του αξίζει όπως σε όλους ο τελευταίος χαιρετισμός, όπως και η συμπόνια στους οικείους του.
Όταν όμως το θλιβερό αυτό γεγονός επιλέγεται για να προκαλέσει εντύπωση και του αφιερώνεται χρόνος συνολικά πολύ μεγαλύτερος εκείνου που του δόθηκε δια ζώσης σε όλη την πολιτική του καριέρα, τότε κάτι δεν πάει… προκαλεί.
Συνοδείες, επίσημες ενδυμασίες, περιβραχιόνια, οργανωμένη πορεία, καταστρέφουν, διώχνουν κατά την άποψή μου το αυθεντικό, τον αυθορμητισμό που ίσως δείχνει και τα πραγματικά αισθήματα.
Η πορεία των ανθρώπων στον χρόνο έχει αποδείξει πως η ανάπτυξη ειδώλων και προτύπων αποτελεί ανάγκη, με σκοπό την διαμόρφωση της κοινωνικής τους συνείδησης και της προσωπικότητας επομένως ανάλογα στην περίπτωση μπορεί αυτά να είναι και κατασκευασμένα.
Στην καθημερινή ζωή ο χαρακτηρισμός είδωλο προκύπτει από τη λέξη «είδος», δηλαδή αυτό που φαίνεται και σημαίνει κάτι που μπορεί να γίνει αισθητό με τις αισθήσεις μας.
Κατά συνέπεια για ότι αξίζει, η λάμψη του γίνεται άμεσα αντιληπτή εκ των αποτελεσμάτων και της προσφοράς και εξελίσσεται σε είδωλο.
Όταν όμως η ακτινοβολία του ειδώλου είναι κατασκευασμένη και επιβεβλημένη από το μυθοποιητικό σύστημα των Μ.Μ.Ε. και των εντολοδόχων τους (πολλοί από αυτούς ήταν παρόντες), η λάμψη του είναι τεχνητή, γι’ αυτό και η αξία του είναι νόθα.
Αυτή η λάμψη όμως, είναι προσωρινή, φευγαλέα.
Αφού αυτού του είδους είδωλα απομυθοποιούνται με την ίδια ευκολία και ταχύτητα που επιβάλλονται.
Είναι κάτι σαν «διάττοντες αστέρες.
Έτσι προκειμένου να επιβληθούν έχουν ανάγκη τον φανατισμό, την προσωπολατρία, το συναίσθημα, τη δουλική μίμηση, την τυφλή αντιγραφή του τρόπου εμφάνισης, σκέψης και συμπεριφοράς και όχι την λογική που απαυγάζει την πραγματικότητα.
Ταυτόχρονα επιδρούν αντανακλαστικά ζημιώνοντας πνευματικά, ηθικά αλλά και ψυχικά.
Δια του λόγου το αληθές ανατρέξτε στην Ιστορία!.. θα φανεί η διαφορά, για βοήθεια θα αναφέρω μερικά ονόματα:
Ίντιρα Πριγιανταρσίνι Γκάντι, Γκόλντα Μέιρ, Valentina Tereshkova Margaret Hamilton, Ιωάννα της Λωραίνης(Ζαν Ντ’Aρκ), Kathrine Switzer, Malala Yousafzai, Simonde Beauvoir, Μελίνα Μερκούρη, Μαρία Σκουοντόφσκα-Κιουρί, Έλινορ Ρούζβελτ, Γκρέις Χόπερ, Άννα Λη Φίσερ, Φρίντα Κάλο, Αμέλια Μαίρυ Έρχαρτ,οι κυράδες μια της Ρω και η άλλη της Χιμάρας. Γυναικών που έγιναν είδωλα.
Όλων η διαχρονική παρουσία, το έργο και η φήμη, ήταν οι μοναδικοί παράγοντες που τις ανέδειξαν σε τέτοια.
Μετά από όσα έγραψα και διαβάσατε αισθάνομαι την ανάγκη όχι να απολογηθώ αλλά να ερμηνεύσω αυτό που φαίνεται σαν εμπάθεια.
Δεν είχα, έχω πρόθεση να κριτικάρω ή να αποδώσω μομφή στην συγκεκριμένη πολιτικό, το αντίθετο ήταν πολύ συμπαθής και για να είναι αρχηγός πολιτικού κόμματος θα ήταν και ικανή.
Ναι. Ο χαμός της, συγκινεί σαν ανθρώπινη απώλεια και οι εκδηλώσεις συμπάθειας κατανοητές και επιβεβλημένες όπως σε κάθε παρόμοια εκδήλωση.
Εκείνο που ξενίζει είναι η εκμετάλλευση και η υπερβολή.
Για όλους εμάς τους απλούς, είναι προκλητικό και προσβλητικό να εκθειάζεται και να χαρακτηρίζεται σαν προσωπικό πλεονέκτημα άξιο επιβράβευσης, η αντιμετώπιση μιας ασθένειας.
Όταν δεκάδες- χιλιάδες άλλοι και κάτω από πολύ δυσμενείς συνθήκες (κυρίως οικονομική δυσχέρεια για περίθαλψη-θεραπεία), που στην ίδια ήταν άγνωστες, παλεύουν να επιζήσουν.
Για μένα λοιπόν όλα αυτά ήταν μια επικοινωνιακή φανφάρα, το που αποβλέπει, ας το βρουν οι πολιτικοί αναλυτές.
Αν και νομίζω πως και οι περισσότεροι λίγο ως πολύ κάτι έχετε καταλάβει.
Είμαι δε σίγουρος πως στις επόμενες μέρες θα παρακολουθήσουμε και πολλά ακόμη.
Η επιδίωξη της εξουσίας έχει ανάγκη το λαϊκό συναίσθημα από το οποίο και εξαρτάται, η εκμετάλλευση παρόμοιων γεγονότων εκεί αποβλέπει.
Τέλος, για να μην ξεχνιόμαστε το Σύνταγμα αναφέρει πως οι πολιτικοί εκλέγονται για να υπηρετούν τη χώρα άρα τους πολίτες, κάποιοι από εμάς είναι και αυτοί, η Θεοποίησή τους οδηγεί στην υπανάπτυξη και την πνευματική μιζέρια.
