Του Θωμά Στραβέλη,
συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Λένε πως τα αισχρά κέρδη φέρνουν συμφορές. Ο κόσμος, ίσως κάποιος ισχυριζόταν, είναι αρκετά μεγάλος, για να ικανοποιήσει τις ανάγκες τού κάθε ανθρώπου. Αλλά είναι και πολύ μικρός, για να ικανοποιήσει την ανθρώπινη απληστία. Η τάση τού ανθρώπου προς τις ανέσεις είναι απ’ τα χειρότερα κακά τής ζωής. Είναι καλύτερα να κοιμηθείς νηστικός, παρά να σηκωθείς χορτάτος και χρεωμένος! Τα δάνεια σε υποδουλώνουν, αλλά, από την άλλη, με το να παραδεχτείς ανοιχτά την εξάρτησή σου από τους δανειστές, είναι ίσως ένα είδος απελευθέρωσης. Τώρα, αν ήταν να μάθουμε αυτά, που πρέπει να πάθουμε, για να μην τα πάθουμε, καλό θα ήταν να τα μάθουμε. Αν, όμως, τα πάθουμε, τότε, τι χρειάζεται να τα μάθουμε; Αφού, πρέπει να τα πάθουμε… Οι δανειστές εφαρμόζουν τον χρυσό κανόνα, που ξέρουν πολύ καλά. Άλλωστε, αυτοί έχουν το χρυσάφι, αυτοί βάζουν και τους κανόνες. Εσύ, όμως, πρέπει να θέσεις τους δικούς σου: Πριν μιλήσεις, άκουσε. Πριν ξοδέψεις, κέρδισε. Πριν κατακρίνεις, περίμενε. Πριν τα παρατήσεις, προσπάθησε. Και στο σπίτι σου, να δέχεσαι μόνο τους ομοίους σου, τόσο στους τρόπους, όσο και στη γνώμη, το φρόνημα και την αρετή. Αυτό, που απομένει πια, είναι να μιλήσεις με τη φωνή τής λογικής. Να πεις στον εαυτό σου, πέρα ως πέρα, την αλήθεια: Ότι, δηλαδή, θα κάνεις ό,τι μπορείς, εκεί που βρίσκεσαι και μ’ αυτό που έχεις. Γιατί ξέρεις ότι και να σε ξύσει ο άλλος, πληγή θα σου ανοίξει! Τώρα, στο κρεββάτι τού πληγωμένου, χρειάζεται να εκδηλώσεις μεγαλύτερο ηρωισμό, παρά αν πήγαινες στο πεδίο τής μάχης… Τώρα, βλέπεις καλύτερα απ’ τα παράθυρα του πόνου. Και διαπιστώνεις, τελικά, ότι το δανεικό ρούχο ποτέ δεν εφαρμόζει καλά.
