Εμμετρες σκέψεις για τη μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης
Φώτα μικρά, χρωματιστά στο δέντρο,
απ` τα Χριστούγεννα, ακόμα, στολισμένο.
Φώτα πολλά του σαλονιού,
που ιριδίζουν στα κρυστάλλινα σερβίτσια πάνω στο γιορτινό τραπέζι,
μέρα που `ναι.
Φώτα ντυμένη όλη η πόλη, πολύχρωμα και μαγικά,
ονείρου εικόνα δίνουν, πίσω απ` την κουρτίνα, τη μεταξωτή.
Φωτιά ζεστή στο τζάκι λαμπιρίζει,
σκορπώντας, ένα γύρο, γλυκά, μια θαλπωρή.
Και τα κεριά, μες τ` αργυρά τα κηροπήγια,
μικρές φλογίτσες, σμίγουν κι αυτά τη λιγοστή τη λάμψη τους
στων φώτων τη γιορτή.
Στη γλώσσα ακόμα μπερδεμένες οι γεύσεις όλες,
γλυκόξινες, πικάντικες και αλμυρές, παράξενη παρέα με το μπρούσκο.
Και το στομάχι ένα σακί παραφουσκωμένο, έτοιμο να σκάσει.
Και η τηλεόραση, που παίζει ακατάπαυστα
και κλέβει κάπου – κάπου τις ματιές των καλεσμένων,
συμπληρώνει το κέφι με μπαλέτα ημίγυμνα,
που λικνίζονται στην πίστα γνωστού κοσμικού κέντρου …
Καθόλου δε διασκεδάζει η Φωτεινή απόψε στη γιορτή της…
Κι όμως, κουράστηκε πολύ να τα ετοιμάσει όλα,
όλα να ‘ναι στη θέση τους, αστραφτερά κι ωραία…
να καλοπιάσει, κάπως, και τ` αφεντικό της,
μήπως και δει κείνη την αύξηση που από καιρό την περιμένει…
Τι φταίει, τάχα, για την κακοκεφιά της;
«Των Φώτων» σήμερα… χωρίς της χαράς το φως;
Μη και δε έφυγαν όλα τα καλικαντζάρια,
κι ας ήρθε ο παππάς κι ας «φώτισε»;…
…Γιατί αυτά σε δαιμονίζουν, κατά πως έλεγε η γιαγιά της στο χωριό…
Αργά, τη νύχτα, σαν έφυγε η παρέα και συμμάζεψε λιγάκι,
πριν πέσει στο κρεβάτι της,
άνοιξε για λίγο τον υπολογιστή της, έτσι, για να δει τα emails της.
Πολλά τα «Χρόνια πολλά» από φίλους και συγγενείς…
«Πολύχρονη και… φωτεινή, Φωτεινή μου!».
«Χρόνια πολλά και καλή Φώτιση, Φωφώ μου».
«Φωτεινάκι μου, πάντα φωτεινή η ζωή σου!»…
Κούφιες και άνοστες της φαίνονται όλες οι ευχές…
Ξεστράτισε ο νους, μηχανικά –σχεδόν- το χέρι πληκτρολόγησε το λήμμα:
«Θεοφάνεια»
«Τότε παραγίνεται ο Ιησούς από της Γαλιλαίας επί τον Ιορδάνην προς τον Ιωάννην του βαπτισθήναι υπ᾿ αυτού…», διαβάζει στο «κατά Ματθαίον» Ευαγγέλιο.
«…και βαπτισθείς ο Ιησούς ανέβη ευθύς από του ύδατος· και ιδού ανεώχθησαν αυτώ οι ουρανοί, και είδε το Πνεύμα του Θεού καταβαίνον ωσεί περιστεράν και ερχόμενον επ᾿ αυτόν· και ιδοὺ φωνὴ εκ των ουρανών λέγουσα· ούτος εστίν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα».
Ο Γιος του Θεού στη δόξα του, η Φώτιση η ίδια…
Αλλά ο άλλος Ευαγγελιστής, ο Ιωάννης, πριν περιγράψει τη Βάπτιση,
μεταφέρει τα λόγια που ‘πε ο Βαπτιστής στη θέα του Ιησού:
«Ιδού ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου».
Λόγια πικρά, στοχαστικά… λόγια του μαρτυρίου…
Άραγε, η Φώτιση του Χριστού ήταν η αρχή της θυσίας και του μαρτυρίου;…
Εκλειναν τα μάτια της… Εκλεισε τον υπολογιστή, έσβησε τα φώτα όλα.
Μόνο η λιγοστή φλογίτσα του τζακιού τρεμόπαιζε πριν σβήσει.
Ο ύπνος βάρυνε τα βλέφαρα…
Αύριο πρέπει να ξεστολίσει…
Της Ελένης Παπαλοπούλου – Τσέργα
