Αρχημηνιά κι αρχηχρονιά κι αρχή καλός μας χρόνος
κι αυτός που φεύγει ήτανε, σημαδιακός του αιώνος.
Διακόσια χρόνια πέρασαν, απ’ το εικοσιένα,
μα φέτος όλα ήτανε, μαύρα κι αραχνιασμένα.
Τότε είχαμε στρατηγούς, σα τον Κολοκοτρώνη,
τώρα ο κορονοϊός, θερίζει και οργώνει.
Είχαμε κι άλλους ήρωες, σα τον Καραϊσκάκη,
τώρα τον Τσίπρα έχουμε, μαζί και Μητσοτάκη.
Και τότε φαγωνότανε, οι Έλληνες αντάμα,
τώρα αυτή την προίκα μας, την τρέφουν κατά γράμμα.
Το πήραν χούι και οι δυό και δεν μπορούνε χώρια
και κάθε τόσο στη βουλή, τρώγονται σαν κοκόρια.
Δεν χάνω επεισόδιο, εγώ μπροστά στον δέκτη,
σκάω απ’ τα γέλια όταν λεν’ , ένας τον άλλο ψεύτη.
Με τα νοσοκομεία μας, να ’ναι γεμάτα πήχτρα,
μαλλιοτραβιούνται οι αρχηγοί, για Τσιόδρα και για Λύτρα.
Μιαν έκθεση που γράψανε, οι δυό καλοί μας φίλοι,
που βγήκε τα Χριστούγεννα…ζήσε Μάη για τριφύλλι.
Ο χρόνος που μας χαιρετά, μας «έφαγε» τη Φώφη,
που τηνε αγαπούσανε, μικροί-μεγάλοι ανθρώποι.
Έφυγε τόσο ξαφνικά, σαν λούλουδο στον κήπο
και βλέπουμε τώρα αρχηγό, τον Ανδρουλάκη Νίκο.
Που ανεβάζει ποσοστά, στο…Πασοκοκινάλι
κι έχ’ όνειρα η παράταξη, να γίνει η πιο μεγάλη.
Κι ο Τσίπρας εταράχτηκε, σα τον Ηρώδη αφρίζει,
τον Κουρουμπλή σα νήπιο, τον αποκεφαλίζει.
Οι δημοσκόποι τέταρτο, τώρα τον κατατάσσουν
και λέν’ πως οι…πελάτες του, ότι τον αποτάσσουν.
Μα ο Αλέξης άκαμπτος, τέτοια δεν τα μασάει
και τον Κυριάκο αμφισβητεί και εκλογές ζητάει.
Έτσι ξεσπάει σούσουρο, μια εκλογολογία,
παιδιά, αυτό μας έλειπε, μέσα στην πανδημία!
Εγώ λέω για εκλογές, στα τέσσερα χρονάκια
κι όχι όποτε ανάβουνε, κάθε μάγκα λαμπάκια.
Αυτός ο χρόνος, φίλοι μου, που μας εγκαταλείπει,
έφερε και στην Εύβοια κι αλλού μεγάλη λύπη.
Οι πυρκαγιές κρατήσανε, ημέρες κι εβδομάδες,
σπίτια και δέντρα άρπαξαν, καιγόταν σα λαμπάδες.
Αν είχε και ένα καλό, αυτό το εικοσιένα,
ήτανε το εμβόλιο κι ίσως άλλο κανένα.
Που σπάσαν τα κεφάλια τους, γιατροί και φωτισμένοι
και να μας σώσουν προσπαθούν, σ’ όλη την οικουμένη.
Μα υπάρχουνε και πονηροί, άρπαγες σαν τους γύπες,
φαίνονται σικ και κύριοι, μα είναι λωποδύτες.
Μας βάλαν και περάσαμε, αέριο στα σπίτια
και τώρα τουρτουρίζουμε, τη μέρα και τη νύχτα.
Γιατί τόσο ακρίβυνε, στον ουρανό κοντεύει
κι ο Πούτιν τώρα στο ταψί, όλους μας μάς χορεύει.
Το ρεύμα, το πετρέλαιο κι αυτά…κατά διαόλου,
σ’ εκατό χρόνια, υπομονή, θα καίμε του Αιόλου.
Θα δούμε στους λογαριασμούς, του Μητσοτάκη…χάδι,
βρε, να σε κάψω, Γιάννη μου και να σ’ αλείψω λάδι!
Φέτος και το φαγάκι μας κι αυτό έχει ακριβύνει,
μα, δίαιτα γιατί έχουμε, όλοι παραπαχύνει.
Αυτά όλα μας τα ’φερε, παιδιά, το εικοσιένα,
που, μάλλον, θα τα έχουμε…μονιμοποιημένα.
Αρχημηνιά κι Αρχηχρονιά, για το εικοσιδύο
κι ας είν’ οι τσέπες ελαφρές και άδειο το ταμείο.
Ας έχουμε καλή καρδιά, αγάπη και υγεία
κι ευθύς να γκρεμοτσακιστεί, η μαύρη πανδημία.
Βασίλης Μυλωνάς
