Του Γιάννη Γεωργούδη
Χριστούγεννα και Πάσχα συνηθίζουμε να ξεχνάμε τα προβλήματά μας, να φοράμε το ψεύτικο χαμόγελο και τον μανδύα του φιλεύσπλαχνου καλού χριστιανού και να ψωνίζουμε διάφορα δώρα για να τα προσφέρουμε σε αγαπημένα μας πρόσωπα. Κάποιες φορές βέβαια νομίζουμε ότι εκτελούμε και το φιλανθρωπικό μας καθήκον, βοηθώντας αναξιοπαθούντα πρόσωπα.
Όλο αυτό το συνήθειο έχει γίνει πλέον κοινωνική συνείδηση σε όλους συνήθως τους λαούς. Εκείνο όμως που παρατηρούμε όλα αυτά τα χρόνια, είναι ότι η υποτιθέμενη αγάπη μας προς τον συνάνθρωπό μας εκδηλώνεται μόνο σε υλικό επίπεδο και μόνο στις συγκεκριμένες εορταστικές περιόδους. Πολλοί βέβαια από μας το κάνουμε για λόγους επίδειξης και δημοσιότητας, τρέφοντας λίγο και τον αχόρταγο εγωισμό μας.
Πολλά ερωτήματα γεννώνται στον καθένα μας. Ρώτησε κανείς από μας ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες του κάθε αναξιοπαθούντα; Ρώτησε κανείς τα γεροντάκια του γηροκομείου τι πραγματικά έχουν ανάγκη, την στιγμή που εμείς στέλνουμε αποκλειστικά και μόνο τρόφιμα και γλυκά; Ρώτησε κάποιος από μας έναν άστεγο που κοιμάται σε χαρτόκουτο κάτω από τις γέφυρες και τα υπόστεγα τι πραγματικά έχει ανάγκη πέραν των υλικών αναγκών του;
Στην σκληρή, απρόσωπη και υλιστική κοινωνία που ζούμε πιστεύουμε ότι οι ανάγκες μας είναι μόνο υλικές. Πήρε κάποιος από εμάς έναν άστεγο στο σπίτι του, να καθίσει να κάνει Χριστούγεννα μαζί με την οικογένειά μας; Πήρε κάποιος από εμάς έναν γέροντα γηροκομείου ξεχασμένο από τα παιδιά του, να κάνουν μία βόλτα μαζί, να μιλήσουν, για να νοιώσει ότι κάποιος αφιερώνει χρόνο μαζί του; Πόσοι από μας που γνωρίζουμε στην γειτονιά μας έναν μοναχικό και ξεχασμένο ηλικιωμένο, του ζητήσαμε να κάνει Χριστούγεννα μαζί μας;
Η μοναξιά στην εποχή μας οργιάζει και πολύ περισσότερο στην ξεχασμένη τρίτη ηλικία. Ο μοναχικός άνθρωπος έχει ανάγκη πραγματικά από μία καλημέρα που θα του πούμε, από μία εγκάρδια αγκαλιά, από λίγο χρόνο που θα αφιερώσουμε συζητώντας μαζί του, από ένα άγγιγμα γεμάτο νιάσιμο και φροντίδα. Η επικοινωνία είναι η πλέον ουσιαστική ανάγκη των αναξιοπαθούντων μοναχικών ανθρώπων και όχι τα γλυκά και τα φαγητά μιας ημέρας. Εάν είναι πρακτικά δύσκολη μία άμεση και προσωπική επικοινωνία, καλό είναι τότε ακόμα και ένα τηλέφωνο να του κάνουμε, να πούμε ότι τον σκεφτόμαστε, να ακούσουμε τις ανάγκες του και να του ζητήσουμε να κάνει υπομονή ενθαρρύνοντάς τον.
Πόσο ωραίο θα ήταν εάν βλέπαμε τους πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες μας να βρίσκονται μαζί, στο ίδιο εορταστικό τραπέζι τις μεγάλες χριστιανικές εορτές, με απόρους, αρρώστους, άστεγους και τροφίμους ιδρυμάτων; Η κάθε φευγαλέα επίσκεψή τους για λόγους δημοσιότητας, συνοδευόμενη κι από ένα γλυκό, δεν γλυκαίνει τον καημό τους.
Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον φέτος, ο καθένας ξεχωριστά κι αθόρυβα να ανοίξουμε την αγκαλιά μας για να αγκαλιάσουμε και να δώσουμε την αγάπη και την συμπόνια μας σε έναν αναξιοπαθούντα που έχουμε στο μυαλό μας. Αυτό είναι πραγματικά το καλύτερο δώρο που θα κάνουμε, τόσο στον αδύναμο συνάνθρωπό μας, όσο και στον εαυτό μας. Κι αυτό ας αποτελέσει το μεγαλύτερο παράδειγμα που θα δώσουμε στα παιδιά μας, τα οποία αναζητούν την πραγματική ουσία της ζωής και τις πραγματικές αξίες!
