ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Ας είναι η τελευταία…

ας-είναι-η-τελευταία-266181

Του Δημήτρη Χρυσόπουλου,
Φιλόλογου – Ιστορικού

Πριν από σχεδόν έναν μήνα, θαρρώ, πως οι περισσότεροι θα θυμούνται ότι σύσσωμη η κοινή γνώμη είχε σοκαριστεί από την αυτοκτονία ενός νέου ανθρώπου, του ποδοσφαιριστή Νίκου Τσουμάνη. Ειδικότερα, ο 31χρονος ποδοσφαιριστής είχε βρεθεί νεκρός μέσα στο αυτοκίνητό του, στη μαρίνα της Νέας Κρήνης, στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης περνώντας στο λαιμό του μια αυτοσχέδια θηλιά με δεματικά καλώδια μίας χρήσεως, από τα οποία και προήλθε ο θάνατός του.

Όπως έγινε γνωστό, μετέπειτα, η εύθραυστη ψυχολογία του λόγω της αφόρητης πίεσης που ένιωθε εξαιτίας των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε, δεν άργησε να τον ωθήσει στην αυτοχειρία. Μάλιστα, από μαρτυρίες ανθρώπων που τον γνώριζαν προκύπτει ότι παρότι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, του οφείλονταν αρκετά χρήματα από ποδοσφαιρικούς συλλόγους στους οποίους είχε αγωνιστεί, γεγονός που σίγουρα επέτεινε το οικονομικό του αδιέξοδο, μια κατάσταση που επιβεβαιώνεται και μέσα από τα τελευταία του μηνύματα τα οποία και είδαν το φως της δημοσιότητας πριν λίγες ημέρες… Μηνύματα τα οποία σοκάρουν και έρχονται να μας δείξουν με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο ότι τα οικονομικά προβλήματα σε συνδυασμό με την αβεβαιότητα και το αδιέξοδο που βιώνει κάποιος εξαιτίας αυτών, κάλλιστα μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και στις πιο ακραίες αποφάσεις, σε εκείνες που δεν έχουν γυρισμό…

Η συγκεκριμένη αυτοχειρία, όμως, όπως και πάρα πολλές ακόμη από αυτές που έχουν κατά καιρούς δει το φως της δημοσιότητας, ειδικότερα τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, η οποία δεν λέει να μας αποχωριστεί… με τίποτα, μοιάζουν να έχουν τον ίδιο ηθικό αυτουργό, ο οποίος εύκολα συνοψίζεται στη φράση «αναλγησία ενός άδικου κράτους»… Αναντίρρητα, η εργασιακή ανασφάλεια που βιώνει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας ήταν κατά το παρελθόν αλλά συνεχίζει να αποτελεί και στο παρόν ένα τεράστιο αγκάθι για όλους μας… Ένα αγκάθι που συνεχίζει να πληγώνει, να καταστρέφει ανθρώπινες ζωές, να «καίει» όνειρα και στόχους, να οδηγεί στην απόγνωση, στην κατάθλιψη και στο αδιέξοδο… Και τι κάνει διαχρονικά το κράτος απέναντι σ’ αυτό; Το απόλυτο τίποτα καθότι οι περισσότερες υποθέσεις καταλήγουν σε «έργο χωρίς τέλος», με τη μία αναβολή να διαδέχεται την άλλη και φυσικά χιλιάδες κόσμου να ψάχνει να βρει το δίκιο του στα δύσβατα μονοπάτια της ελληνικής νομοθεσίας…

Εξυπακούεται, βέβαια, ότι ο χώρος του ποδοσφαίρου σαφώς και δεν αποτελεί εξαίρεση σ’ όλη αυτή την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με τους χιλιάδες εργαζόμενους που κατά καιρούς χάνουν τα χρήματά τους. Χρήματα τα οποία έχουν δουλέψει και με το παραπάνω… μάλιστα σε πάρα πολλές περιπτώσεις… Για του λόγου το αληθές, η FIFA πριν από λίγους μήνες ήρθε να… χαρίσει στη χώρα μας μια «μαύρη» πρωτιά, καθότι η Ελλάδα φιγουράρει πρώτη ανάμεσα στις χώρες που έχουν τα μεγαλύτερα χρέη απέναντι σε ποδοσφαιριστές, οι οποίοι ας μην ξεχνάμε ότι στην πλειονότητά τους είναι οικογενειάρχες με σχετικά μικρές αποδοχές και σύντομο χρόνο επαγγελματικής ζωής… Και φυσικά όχι καλοπληρωμένοι επαγγελματίες που ζουν μέσα στην άνεση και τη χλιδή, όπως φαντάζονται πάρα πολλοί!

Όλο αυτό, λοιπόν, έρχεται να μας υπενθυμίσει πως πίσω από τη λαμπερή «βιτρίνα» του ελληνικού ποδοσφαίρου υπάρχουν άνθρωποι που είτε έχασαν, είτε ακόμη προσπαθούν να πάρουν τα δεδουλευμένα τους. Και το πιο ειρωνικό είναι πως πρόκειται για τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του αθλήματος που σε πολλές περιπτώσεις καταλήγουν τα πιο μεγάλα θύματα της ιστορίας, καθότι βλέπουν τα οικονομικά τους συμβόλαια να αθετούνται, μπαίνοντας σε ατέρμονες δικαστικές διαμάχες με αβέβαιο τέλος…

Ας μη γελιόμαστε… Στην Ελλάδα έχει καταστεί θεσμός η καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων, με χιλιάδες εργαζόμενους να καταφεύγουν στο ΣΕΠΕ και στο υπουργείο Εργασίας, με τις καταγγελίες να δίνουν και να παίρνουν προκειμένου να βρουν το δίκιο τους. Συνεπώς, το συγκεκριμένο ζήτημα κάποια στιγμή πρέπει επιτέλους να καταστεί κύριο μέρος συζήτησης στον πολιτικό διάλογο καθότι δεν αφορά μόνο τον πολύπαθο χώρο του ποδοσφαίρου αλλά εν γένει κάθε άνθρωπο, κάθε εργαζόμενο, κάθε πολίτη της χώρας… Και για να μην είμαστε σαρωτικοί, και να αποδίδουμε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», νομίζω ότι και οι ίδιες οι επιχειρήσεις πρέπει επιτέλους να θελήσουν κάτι τέτοιο, διότι δεν είναι δίκαιο όλοι εκείνοι οι υγιείς οργανισμοί που πληρώνουν τους εργαζόμενούς τους, που είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους και σέβονται τους νόμους, να πρέπει εκτός όλων των άλλων να ανταγωνίζονται και όλους αυτούς που αποφασίζουν να μην πειθαρχούν καθόλου στους νόμους ή να τους εφαρμόζουν ανάλογα με το συμφέρον τους…

Οι ώρες είναι κρίσιμες, οι συγκυρίες δύσκολες και σε καμία περίπτωση δεν ευνοούν την εξέλιξη και την πραγματοποίηση των στόχων μας από τη στιγμή που το άγχος επισκιάζει συχνά όλες τις πτυχές της ανθρώπινης δραστηριότητας και από την άλλη το οικονομικό αδιέξοδο μεγαλώνει καθημερινά. Τα προβλήματα είναι διαχρονικά, όλοι το γνωρίζουμε και αντί να τα λύνουμε… συνεχίζουμε να τα διαιωνίζουμε… Όσο, λοιπόν, το κράτος δεν αποφασίζει να προστατεύσει το δίκαιο και κατά συνέπεια να συγκρουστεί με κάθε είδους συμφέροντα που έχουν επιφέρει τον εργασιακό μεσαίωνα στη χώρα μας, άσχημες ειδήσεις, όπως αυτή της αυτοχειρίας ενός νέου ανθρώπου, δεν θα εκλείπουν! Ας είναι η τελευταία…

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου