Μήνας Νοέμβριος, ημέρα Δευτέρα εορτή των Παμμεγίστων Ταξιαρχών!
Το πρωινό των Ταξιαρχών μας θύμισε μιαν πεζοπορική περιπλάνησιν που ζήσαμε με την σχολικήν εκδρομήν εις τα ασύγκριτα Λεχώνια (Άνω και Κάτω) κατά την διάρκεια των ημερών του 1944. Ο αξέχαστος διδάσκαλός μας Νικόλαος Παπάς, μας ομίλησε για την πλούσια παραγωγή των καρπών που παράγουν τα Λεχώνια! Εξύμνησε και επαίνεσε το Πήλιον… για τις εύμορφες πλαγιές, ρεματιές και κορυφές του, όπως: Κούκος, Αηδονάκι, Πλιασίδι (η υψηλότερη κορυφή 1550 μέτρα), Αγριολόλευκες και Εύζωνας (λίγο πιο ψηλά από τον Άγιον Γεώργιον) όπως επίσης και το Τισαίον (730 μέτρα, η χαμηλότερη εξ’ αυτών κορυφή… κοντά στο γραφικό Τρίκερι).
Γενικώς το Πήλιον είναι το ευμορφότερον όρος της Πατρίδος μας! Εις το σχολικόν άσμα τραγουδούσαμε: «Πήλιο-Πήλιο σε υμνώ, σε λατρεύω, σ’ αγαπώ, όπου κι αν πάω κι αν βρεθώ… το όνομά σου τραγουδώ!».
Πολύ δικαιολογημένος ο ενθουσιασμός μας για το απαράμιλλον Πήλιον!!
Δια τον γράφοντα, η προμήτωρ του εκ πατρός (Ελένη Κασσανδρινού), είχε τρεις εκλεκτούς φιλικούς δεσμούς με τις αξέχαστες αδελφές Μαρίκα και Αγλαΐα Κοκωσλή και Υπατία Λιβανού.
Εις τα Άνω Λεχώνια υπάρχει μέχρι σήμερον ο ιστορικός λευκότατος Πύργος όπου οι αξέχαστες λαμπρές κυρίες Μαρίκα και Υπατία, κατοικούσαν. Είχες την αίσθησιν ότι είναι μικρός Παράδεισος! Η κυρία Αγλαΐα διέμενε εις τον χαριτωμένον ξενώνα που ευρίσκετο λίγο πιο επάνω, πλησίον των πανδοχείων των Χανίων (περίπου 70 μέτρα υψηλότερα από τα φημισμένα Χάνια) και της αμαξιτής οδού προς Ζαγοράν. Το 1938, η προμήτωρ μου είχε κληθεί από την Αγλαΐα Κοκωσλή όπως φροντίσει για τις «ανάγκες», της εξοχικής και απαράμιλλης αυτής επαύλεως λόγω της αναμονής των παραθεριστών. Έτσι, ο Θεός μας αξίωσε και ζήσαμε ένα θέρος πανέμορφον! Ζήσαμε ένα όνειρο όπως μπορούσα να καταλάβω για την ηλικία των 7 ετών: …
μεγαλειώδες Πήλιον – Εξοχή… Μέχρι το 1958 αυτό το φημισμένο, οικοδόμημα είχε την λαμπρότητά του. Σε ορειβατικές περιπλανήσεις μας, το χαιρόμασταν σε μικρή ανάπαυσιν διότι θέλαμε να πάμε προς της «Κοπέλας το νερό», Ξεφόρτι και Σπήλαιον Κενταύρου…
Με αυτές τις σκέψεις έγινε η… περιπατητική αυτή διαδρομή την 8ην Νοεμβρίου 2021 διότι το Πήλιόν μας, «δέχτηκε» ένα εξαίσιον «ΔΩΡΟΝ» το 1895, από τον «Γίγαντα» Μηχανικό Τζόρτζιο ντε Κίρικο, δηλαδή την Αμαξοστοιχία ΒΟΛΟΥ-ΜΗΛΕΩΝ. Έργον μεγαλόπνευστον!! Οι γέφυρες, οι δυο στοές, τα κτίσματα (οι σταθμοί), η χαλύβδινη γέφυρα κοντά στον σταθμό των Μηλεών και ολόκληρο αυτό το τεράστιο έργο, χαρίζει στον Άνθρωπον αισθήματα μεγάλης αγάπης για την συμβολή του στην πρόοδο, ευμορφίαν και κοινωνικήν φιλαλληλία.
Η πορεία που ακολουθήσαμε από τα Κάτω Λεχώνια έως τα Πάνω Λεχώνια, έγινε από την σιδηροδρομική γραμμή, για να γνωρίσουν οι συνοδοιπόροι μας ένα τμήμα της διαδρομής της αμαξοστοιχίας και να χαιρετίσωμαι και τον φιλόξενον αρτοποιόν των Κάτω Λεχωνίων Κων. Δημοτάκην που με θερμόν ενδιαφέρον μας φίλεψε και είναι η επιθυμία του να μας ξανανταμώσει…
Η λέξις ΛΕΧΩΝΙΑ είναι σλαβικό τοπωνύμιο: Lech που σημαίνει πεδινός. Κατά τον Ανδριώτην καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ετυμολογεί το τοπωνύμιον ΛΕΧΩΝΙΑ από το φυτό Ηδύοσμος ο Γλήχων (μέντα). Το υποκοριστικόν του γλήχων είναι γληχώνιον. Άρα, στα Λεχώνια έβγαινε μέντα (ηδύοσμος), πολλή και γι’ αυτό ο τόπος γληχώνιον… και από το Γληχώνι έγινε Λεχώνια. Ανήκει δηλαδή στα φυτωνύμια – τοπωνυμία.
Λίγα λόγια για το εργοστάσιον του αειμνήστου Κοκωσλή εις τα Άνω Λεχώνια. Εκεί δε, γράφει ο Ν. Γεωργιάδης: Ένθα η πεδιάς μεταβαίνει εις τας υπώρειας του όρους επί θέσεως απόπτου και καταρρύτου, ευρύ και ωραίον οικοδόμημα, επιστέφει την χαρίεσσαν κοιλάδα, προσθέτον εις τας φυσικάς καλλονάς την ημερότητα και την ευχαρίστησιν, ην διαχέει, εις τα πέριξ η νεωτέρα βιομηχανία ένθα ουχί προ μικρού επεκράτει ερημία και σιωπή από 15 ετών, ήδη μέγα μεταξουργείον, ενώ φίλεργοι νεάνιδες των περικειμένων χωρίων προσπορίζονται δια της εργασίας των τα προς το ζην.
Παρακαλώ, εδώ τελειώνει η αφήγησις της εκδρομής.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΩΝ. ΚΑΣΣΑΝΔΡΙΝΟΣ
