Του Σεραφείμ Αθανασίου
Την Πέμπτη 2-12-2021 μια πολύ γνωστή γυναίκα στους κατοίκους της πόλεως Βόλου και όχι μόνο μας αποχαιρέτησε και έφυγε για το χωρίς γυρισμό ταξίδι της.
Δικαιολογημένα αυτή η αναχώρηση μεγάλη θλίψη προξένησε σε όσους τη γνώριζαν, ιδιαίτερα όμως αβάστακτος πρέπει να είναι ο πόνος σε παιδιά και εγγόνια αυτής της εξαίρετης κυρίας, με μία όμως εξαίρεση και να τι εννοώ.
Ταξιδεύοντας στο άπειρο και στο τέλος του ανεξερεύνητου μεγάλου της δρόμου, κατά πως εμείς οι Χριστιανοί πιστεύουμε, κάποιος δικός της άνθρωπος θα την περιμένει και όταν συναντηθούν δικαιολογημένα μεγάλη χαρά θα νιώσουν επειδή αιώνια και αχώριστοι στη συνέχεια θα βρίσκονται παρακολουθώντας από ψηλά τους δικούς τους απογόνους που και εκείνοι μεγάλης εκτιμήσεως χαίρουν όπως την ίδια εκτίμηση και εκείνο το ζεύγος εδώ στη γη απολάμβανε!
Τη Μαρία Ευσταθίου οικογενειακώς τη γνώριζα και τούτο γιατί με τον καλό της σύζυγο, τον Στάθη Ευσταθίου για πολλά χρόνια, στο Σώμα της Χωροφυλακής, συνάδελφοι είμαστε και μαζί, εδώ στον Βόλο, υπηρετούσαμε και στην οποία πόλη, μετά την αποστρατεία μας, με τις οικογένειές μας μόνιμα παραμείναμε.
Με το Στάθη, τον καλό μου εκείνο φίλο, συχνά – πυκνά σε χώρο των αποστράτων συναδέλφων συναντιόμαστε αλλά και στην παραλία του Βόλου, χάριν αναψυχής, τις βόλτες μας κάναμε.
Όμως δεν ξεχνώ το πώς και οικογενειακά γνωριστήκαμε.
Ένα πρωινό Σαββάτου στο τέλος της οδού Ιωλκού αριστερά (κοντά στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου) και επειδή είχα πληροφορηθεί ότι ο εκεί φούρνος ωραίο χωριάτικο ψωμί φτιάχνει πήγα και αγόρασα ψωμί και ετοιμάστηκα να φύγω.
Βγαίνοντας από τον φούρνο είδα μπροστά μου τον φίλο μου Στάθη και υπέθεσα ότι και εκείνος είχε έρθει στο φούρνο για ψωμί.
Έκανε και έκανα τόση χαρά εκείνος όμως χωρίς δεύτερη κουβέντα με άρπαξε από το μανίκι και με τράβηξε σε ένα εκεί όμορφο διώροφο σπίτι (ήταν το σπίτι του) παρουσιάζοντας με στην οικογένειά του.
Κυριολεκτικά είχα βρει τον «μπελά» μου επειδή, με την φιλόξενη Μαρία του, δεν με άφηναν να φύγω και όταν εδέησε κάποτε να τους αδειάσω τη γωνιά, αφού πρώτα με είχαν χορτάσει καφέδες και γλυκά, ένας μικρός μπόμπιρας δεν «ξεκόλλαγε» από πάνω μου και αυτό το παιδάκι ήταν ο μικρός τους γιός ο Κώστας.
Ο Φίλος μου δεν αρκέστηκε σε αυτή την περιποίηση αλλά με συνόδευσε μέχρι το αυτοκίνητό μου αφού πρώτα από το φούρνο μου έφερε και ένα σωρό άλλα …φαγώσιμα!
Τον Στάθη (που ήταν ο καλός μου φίλος) τον έβλεπα τακτικά, με τις γυναίκες μας όμως 4 ή 5 συνολικά φορές συναντηθήκαμε και εκείνες σε κάποιες εκδρομές του συνδέσμου των Αποστράτων που μαζί πηγαίναμε πότε στο Λιτόχωρο (απότιση φόρου τιμής σε κάπου 12 συναδέλφους μας οι οποίοι σε άδικη επίθεση ανταρτών στις 31 Μαρτίου 1946 έπεσαν) και άλλοτε πάλι και πάντα με γκρουπ αποστράτων συναδέλφων ιδιαίτερα στη Μακεδονία και αν δεν με απατά η μνήμη μία φορά στα Ιεροσόλυμα πήγαμε!
Ειλικρινά δεν θα ξεχάσω την κ. Μαρία η οποία σε κάθε ευκαιρία την κουβέντα της στα παιδιά της έφερνε ιδιαίτερα στον Κώστα της που- ανάλογα με το χρόνο συνάντησής μας εκείνη μας πληροφορούσε!
– «Ο Κώστας μου σπουδάζει γιατρός», «Ο Κώστας μου πήρε με άριστα το πτυχίο του», «Το παιδί μας τώρα κάνει την ειδικότητά του», ή «βρίσκεται κοντά και δίπλα στον Καθηγητή της Ιατρικής κ. Μιχάλη Μελέκο στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λάρισας» και ένα σωρό άλλα «που» τα οποία συγκινητικά και γεμάτα λόγια αγάπης προς το παιδί της, τα παιδιά της, δεν είχαν τελειωμό.
Και βλέπαμε μια μάνα, μια καλή μάνα να χαίρεται και να νιώθει περηφάνια και τα λόγια αυτά τα έλεγε σε μας που γνώριζε ότι την αγαπούσαμε και που γνωρίζαμε τα σπλάχνα της από τόσο δα μικρά παιδάκια και ότι και εμείς συμμετείχαμε στη δική της χαρά. Γι αυτό άλλωστε και μας τα έλεγε.
Η Μαρία Ευσταθίου δεν ήταν μόνο καλή μάνα και καλή σύζυγος ήταν και καλή δασκάλα, καλή εκπαιδευτικός που νοιαζόταν και για τα ξένα μικρά παιδάκια που άλλοι καλοί γονείς της είχαν εμπιστευθεί τα δικά τους παιδιά και εκείνη τα πρόσεχε και όχι μόνο τα πρόσεχε αλλά αυτά τα μικρά αγγελούδια συνεχώς και χωρίς κούραση δίδασκε στο να γίνουν καλοί και χρήσιμοι στην κοινωνία άνθρωποι.
Είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια στον Κρατικό Παιδικό Σταθμό οικισμού Χρυσοχοϊδη Βόλου, ως Προϊσταμένη εκπαιδευτικός εργάστηκε.
Και όλα αυτά τα χρόνια τα παιδάκια λάτρευαν τη δασκάλα τους και όταν μεγάλωναν και έφευγαν αποχαιρετώντας την τα ματάκια τους δάκρυα γέμιζαν.
Και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και με πόνο ψυχής εκείνη απεχώρησε τα όποια παιδάκια που τότε στον παιδικό Σταθμό βρισκόντουσαν μεγάλη συγκίνηση ένοιωσαν χωρίς σε αυτή τη συγκίνηση αδιάφορη να μείνει και η καλή τους δασκάλα !
Ο μικρός εκείνος Κώστας που ως μπόμπιρας πριν χρόνια πάνω μου είχε κωλύσει και δεν με άφηνε από το πατρικό του σπίτι να φύγω είναι ο σημερινός δικός μας γιατρός ο Ουρολόγος κ. Κώστας Ευσταθίου ο οποίος στα λόγια των γονιών του συμμορφώθηκε και στην κοινωνία πολύ χρήσιμος έγινε και έχει αποκτήσει και συν τω χρόνω αποκτά και μεγαλύτερη έξωθεν καλή μαρτυρία όχι γιατί είναι καλός γιατρός αλλά γιατί πάνω απ όλα και χωρίς καμιά υπερβολή είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
Και έγινε άνθρωπος επειδή συμμορφώθηκε στα όσα οι γονείς του τον δίδαξαν και τούτο προκύπτει από τα συγκινητικά και γεμάτα νόημα λόγια του που βράδυ 2-12-2021 (ημέρα αναχώρησής της καλής του μάνας για το μεγάλο και χωρίς γυρισμό ταξίδι της) την αποχαιρέτησε με τούτα τα λόγια!
«Ο χρήστης KonstantinosEfstathiou αισθάνεται λυπημένος. Καλό ταξίδι Μητέρα…Μας δίδαξες τι σημαίνει αγάπη, σεβασμός και αξιοπρέπεια! Σε ευχαριστούμε για όλα. Εξόδιος ακολουθία Παρασκευή 3/12/2021 στον ΙΝ Αγίου Γεωργίου 10:30».
Ειλικρινά όλη μου η οικογένεια κοντά στα παιδιά και εγγόνια του ζεύγους Στάθη και Μαρίας Ευσταθίου βρίσκεται και στο βαθύ τους πόνο συμμετέχει για την απώλεια μητέρας και γιαγιάς.
Αγαπημένε μας Κώστα, εγώ που καλά σε έχω γνωρίσει και απόλυτα νιώθω το πόσο πολύ αυτή την ώρα πονάς σου εκφράζω τα πλέον θερμά μου συλλυπητήρια και πέρα από τα συλλυπητήριά μου με όλη μου την ψυχή εύχομαι: ΑΙΩΝΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΚΑΛΩΝ ΣΟΥ ΓΟΝΙΩΝ.
