Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Η κοινωνία είναι γεμάτη από χαιρέκακους, και η χαρά τού κακού περνάει από μπροστά τους σαν χείμαρρος. Οι άνθρωποι αυτοί σπέρνουν την κακία και θερίζουν την αδικία! Ξέρουμε, όμως, ότι και των λίγων η κακία φέρνει τη συμφορά τών πολλών. Οι κακοί υπακούουν στα πάθη τους, όπως και οι δούλοι στ’ αφεντικά τους. Η κρυμμένη κακία είναι αρρώστια τής ψυχής. Δεν υπάρχει τίποτα ευκολότερο απ’ το να γίνεις κακός. Ποτέ, όμως, και κανένας άνθρωπος δεν έγινε κακός ξαφνικά και με τη θέλησή του. Φαίνεται πως είναι στη φύση τών ανθρώπων να ποδοπατούν περισσότερο εκείνον που έπεσε! Οι αρχαίοι Έλληνες συνήθιζαν να βάζουν πάνω από την είσοδο του σπιτιού τους ένα θυραιό, που ήταν ένα σύμβολο, σήμα ή ρητό, που διάλεγαν για την οικία τους. Ένας μοχθηρός και χαιρέκακος Αθηναίος είχε βάλει, πάνω από την πόρτα τής οικίας του, το εξής ρητό: «Μηδέν εισήτω κακόν» (Να μη μπει κανένα κακό). Ένα πρωί, ο Διογένης χτύπησε την πόρτα και ρώτησε: «Κι ο οικοδεσπότης, από πού μπαίνει;». Λένε ότι πρέπει να μαστιγώνουμε την κακία, αλλά να προσέχουμε τον άνθρωπο. Γι αυτό και ο Αριστοτέλης, όταν άκουσε ότι κάποιοι κορόιδευαν ένα φίλο του, τους είπε: «Όταν λείπει, μπορείτε και να τον μαστιγώσετε». Καμιά φορά, διορθώνεται κανείς καλύτερα με τη θέα τού κακού, παρά με το παράδειγμα του καλού. Είναι αλήθεια, επίσης, ότι το κακό εύκολα καταπνίγεται στη γέννησή του. Όμως, μεγαλώνει και δυναμώνει με την ανοχή. Το να υπερνικάς το καλό με το καλό, είναι καλό. Το να αντιστέκεσαι στο κακό με το κακό, είναι κακό. Η επιτυχία τού κακού πολύ δελεάζει τον κακό άνθρωπο. Και όπου κακός λόγος, εκεί και κακή σκέψη.
