Του Δημήτρη Χρυσόπουλου, Φιλόλογου – Ιστορικού
Η κατάσταση αντί να καλυτερεύει, χειροτερεύει… Κανείς, νομίζω, δεν μπορεί να ισχυριστεί το αντίθετο… Τα κρούσματα σταθερά ψηλά σε αριθμούς, οι θάνατοι καθημερινοί και πολλοί, το δημόσιο σύστημα Υγείας στα όριά του, η ακρίβεια πλέον δεν είναι είδηση αλλά μια πραγματικότητα με την οποία ζούμε και μέσα σε όλο αυτό το θλιβερό τοπίο που έχει διαμορφωθεί οι αρνητικές σκέψεις κυριαρχούν καθότι πουθενά δε διαφαίνεται μια αχτίδα αισιοδοξίας…
Και για ποια αχτίδα αισιοδοξίας να μιλήσουμε, άλλωστε, όταν πλέον ο σκεπτικισμός, η θλίψη και ο παραλογισμός είναι βασικό χαρακτηριστικό των όσων βιώνουμε γύρω μας… Συζητήσεις περί εμβολίων και πιστοποιητικών, έλεγχοι παντού, άνθρωποι που χάνουν τη ζωή τους καθημερινά, μια οικονομία που ασφυκτιά και το «φάντασμα» ενός νέου «εγκλεισμού» να πλανάται όλο και περισσότερο πάνω από τη χώρα παρά τις συνεχείς διαβεβαιώσεις των κυβερνώντων περί του αντιθέτου…
Χαρακτηριστικό της «παράνοιας» των καιρών που ζούμε νομίζω ότι αποτελεί μια είδηση που έγινε γνωστή τις τελευταίες ημέρες, σύμφωνα με την οποία ένας ηλικιωμένος δάγκωσε… στην κυριολεξία τον ιδιοκτήτη καφετέριας στη Νάουσα καθότι εκείνος «τόλμησε» να ζητήσει πιστοποιητικό εμβολιασμού ή «rapid test» για να τον αφήσει να καθίσει στο κατάστημά του. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να σχολιάσουμε κάτι περαιτέρω, κάθε νοήμων άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος και τη σοβαρότητα της κατάστασης…
Και αν όλα τα παραπάνω μοιάζουν χιλιοειπωμένα, αυτό που νομίζω ήρθε να επιβεβαιώσει τη σοφή ρήση του λαού μας «ήταν στραβό το κλήμα, το έφαγε κι ο γάιδαρος», αποτελεί η νέα πραγματικότητα της ακρίβειας… Αναντίρρητα, οι τεράστιες αυξήσεις που έχουν σημειωθεί τους τελευταίους μήνες σε ρεύμα, καύσιμα, φάρμακα, είδη πρώτης ανάγκης και γενικότερα στο σύνολο των προϊόντων και των υπηρεσιών της χώρας, είναι έτοιμες να δώσουν (αν δεν το έχουν ήδη δώσει) το τελειωτικό χτύπημα σε κάθε νοικοκυριό αλλά και επιχείρηση που τόσα χρόνια παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή με «παυσίπονα»… Αναρωτιέμαι, πως είναι δυνατόν σε μια χώρα με φορολογία τόσο άδικη, καταχρηστική και καθόλου ανταποδοτική για τον πολίτη, μισθούς που βρίσκονται στα τάρταρα, υγεία και παιδεία στο ναδίρ, να υπάρχουν και όλοι εκείνοι που μας κουνούν το δάχτυλο και έχουν την απαίτηση ο μέσος Έλληνας να μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του και να ζήσει με αξιοπρέπεια λαμβάνοντας ψίχουλα… Πάρτε μέτρα ουσίας και βοηθήστε τον λαό, δεν είναι αστείο πλέον, είναι ζήτημα επιβίωσης!
Φόρος για το ένα, πρόστιμο για το άλλο, μειώσεις εδώ, αυξήσεις εκεί, ανατιμήσεις παντού και μέσα σ’ όλα αυτά να μη μπορείς όχι απλά να κάνεις όνειρα για το μέλλον, αλλά ούτε και να ζήσεις το παρόν με αξιοπρέπεια… Δεν έχει νόημα πλέον να επισημαίνουμε τα ίδια και τα ίδια… Ούτε φυσικά ζούμε μέσα σ’ ένα συννεφάκι για να πιστεύουμε ότι είναι δυνατόν το κράτος να αρχίσει να μοιράζει χρήματα σωρηδόν… Δεν μπορούμε, όμως, να συνεχίσουμε να βλέπουμε αμέτοχοι όλες αυτές τις αρνητικές εξελίξεις κάνοντας μόνο κριτική και ευχολόγια…
Τα πράγματα είναι απλά: αρχικά μειώνεις τη φορολογία που πλέον είναι φορτίο βαρύ κι ασήκωτο για κάθε επιχείρηση και νοικοκυριό… Αυξάνεις τον κατώτατο μισθό και τις συντάξεις σε ένα λογικό -φυσικά- πλαίσιο και για τα οικονομικά του κράτους αλλά ταυτόχρονα αξιοπρεπές για τον πολίτη… Μειώνεις τις ασφαλιστικές εισφορές προκειμένου αφενός μεν να πέσουν τα ποσοστά της «μαύρης» εργασίας αφετέρου δε να μπορεί ο πολίτης να είναι εντάξει στις μηνιαίες πληρωμές του… Φροντίζεις οι όποιες επιδοτήσεις στο ρεύμα να ανταποκρίνονται στις αυξήσεις και όχι να αποτελούν ένα αμελητέο «οβολό» σε δυσβάστακτους λογαριασμούς… Και δεν είναι δικαιολογία ότι μιλάμε για ένα παγκόσμιο φαινόμενο διότι κάθε κράτος είναι υπεύθυνο να φροντίσει να προστατεύει τους πολίτες από τέτοιου είδους καταστάσεις. Και στην τελική αν δεν έχει έτοιμη και σοβαρή λύση, οφείλει να τη βρει… Χρόνος πλέον δεν υπάρχει αν θέλουμε να μιλάμε για μια κατάσταση αναστρέψιμη το επόμενο διάστημα…
Παράλληλα, πρέπει επιτέλους να αντιληφθούμε σαν κράτος πως σε κάθε δύσκολη συγκυρία δεν γίνεται να καταλήγουμε στη λύση των επιδομάτων… Αυτό το οποίο συμβαίνει, ειδικά τα χρόνια της κρίσης, είναι πραγματικά ανούσιο… Προφανώς και τα επιδόματα είναι μια σημαντική ανάσα μπροστά στα πολλά προβλήματα… Όμως, αν το σκεφτούμε βαθύτερα θα αντιληφθούμε ότι το ίδιο το κράτος δίνει με τη μορφή επιδομάτων κάποια χρήματα τα οποία και φυσικά αργά ή γρήγορα θα πάρει πίσω μέσα από την υψηλή φορολογία αντί να αποφασίσει επιτέλους να λάβει σταθερά μέτρα ουσίας με φόντο το μέλλον και όχι μόνο το παρόν, προκειμένου να βγει από το αδιέξοδο της κρίσης…
Δυστυχώς, τόσο το κράτος όσο και εμείς οι πολίτες σε μεγάλο βαθμό μάθαμε να επικεντρώνουμε στο «τώρα» δίχως να σκεφτόμαστε τι θα γίνει «αύριο»… Κάποτε η λανθασμένη αυτή νοοτροπία πρέπει να αλλάξει… Η λύση δεν είναι τα επιδόματα, η λύση είναι οι νέες θέσεις εργασίας και η διασφάλιση των υπαρχουσών… Η λύση είναι μια φορολογία που θα αντιστοιχεί σε παροχές του κράτους ίσης αξίας, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει τώρα… Η λύση είναι να χτυπηθεί το πρόβλημα στη ρίζα και όχι απλά μια πρόσκαιρη θεραπεία που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει στην επανεμφάνισή του…
Τέλος, ας προσπαθήσουμε και εμείς οι πολίτες να δούμε τα πράγματα πιο ψύχραιμα και συνετά, ας αφήσουμε στην άκρη τις ακρότητες διότι η κατάσταση είναι πλέον δύσκολη για όλους… Ξέρω ότι είναι περίπλοκο αλλά οφείλουμε ενωμένοι να αντιληφθούμε ότι ένα πρόβλημα δεν πρέπει να μας αφορά μόνο όταν μας χτυπάει την πόρτα… Τα δύσκολα δεν τα περάσαμε, είναι μπροστά μας, και για να καταφέρουμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο πρέπει πρώτιστα να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να προχωρήσουμε μπροστά… Η μονοδιάστατη κριτική δίχως αυτοκριτική είναι ανούσια.
