Της Εύας Λόλιου
Κάπου κάπου τη βλέπω στ’ όνειρά μου, ράβει πουλιά στην ψυχή της μ’ ασημένια βελόνα και κλαίει.
Η κλωστή είναι πάντα λευκή, δακρυσμένα μπαλώματα κυλούν ρανίδες στο παραθύρι απ’ τα μάτια της.
Τα σύννεφα στον ουρανό φωνάζουν να βιαστεί, «ο κατακλυσμός δεν αργεί για τους αγγέλους!».
Απ’ έξω κολλημένα στο τζάμι τα πουλιά εναγωνίως περιμένουν, ο χρόνος δε χτύπησε ακόμη το τέλος του παραδείσου.
Τρέχει, τρέχει το ξανθό κορίτσι ως το ποτάμι να μαζέψει κι άλλο φως κι άλλο φως, οι κλωστές τελείωσαν, οι άσπρες, οι γαλανές!
Τι κρίμα, ίσα ίσα που πρόλαβε η χούφτα της να κρατήσει μια νερένια πεταλούδα.
Στο περβάζι μπερδεμένα τα φύλλα του βασιλικού με τ’ όμορφα κυματιστά φτερά της.
Κάπου κάπου τη βλέπω στ’ όνειρά μου ανάμεσα στ’ αγγελούδια, ράβει φωλιές στην καρδιά μου και κλαίει.
