Του Γιάννη Γεωργούδη,
Κάθε λαός έχει και τα δικά του χαρακτηριστικά στοιχεία συμπεριφοράς και αξιών, άλλα θετικά και άλλα αρνητικά, που τον αντιπροσωπεύουν σε όλη την διάρκεια της ιστορίας του. Αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε, εάν ανατρέξουμε στην μακρόχρονη καταγεγραμμένη ιστορία του μέχρι σήμερα.
Συνήθως οι λαοί όταν γράφουν την ιστορία τους, ενώ αποκρύπτουν τα αρνητικά, προβάλλουν και εγκωμιάζουν μόνο τα θετικά τους. Λογικό είναι, η ιστορία που εμείς μαθαίνουμε στα σχολεία μας είναι απόλυτα αμφισβητούμενη, προπαγανδιστική και υποκειμενική, ανάλογα με την ερμηνεία του εκάστοτε ιστορικού, που ίσως εξυπηρετεί και κάποια σκοπιμότητα. Συμβαίνει συχνά να αποδεχόμαστε μύθους που έχουμε πλάσει στο μυαλό μας και τους πιστεύουμε ως πραγματικά γεγονότα, επειδή η φαντασία μας οργιάζει και έτσι μας βολεύει. Όταν όμως ανατρέξουμε στα παρασκηνιακά γεγονότα που έχουν προκύψει και αναλύσουμε σε βάθος τις επιβεβαιωμένες μαρτυρίες, τότε θα διακρίνουμε και τις δύο όψεις του νομίσματος.
Ως Έλληνες έχουμε αρκετά καλά χαρακτηριστικά, όπως το ξεχωριστό φιλότιμο και η μοναδική φιλοξενία που δεν τα βρίσκουμε εύκολα σε άλλους λαούς. Δεν πρέπει όμως να αγνοούμε και τα αρνητικά στοιχεία του λαού μας που είναι η ζήλεια, ο φθόνος, ο εγωισμός, η προδοσία, η διχόνοια, τα οποία έχουμε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Στοιχεία, που κρατούν πίσω την πατρίδα μας, αλλά καταστρέφουν και τον λαό μας.
Η Ελληνική ιστορία από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα εμπεριέχει θα έλεγε κανείς κάποια τραγικά χαρακτηριστικά στοιχεία του χαρακτήρα μας, που αποτελούν σήμα κατατεθέν και τον κοινό παρονομαστή της ράτσας μας, διότι τα συναντάμε διαχρονικά σε όλα σχεδόν τα γεγονότα. Αυτά, επειδή είναι αρνητικά, σκόπιμα δεν διδάσκονται, ούτε τονίζονται ιδιαίτερα στα σχολεία, διότι προσβάλλουν την ράτσα μας και έτσι αποφεύγονται επιμελώς. Στα σχολικά βιβλία τονίζεται μόνο η Ελληνική ανδρεία, με κάποιες εγκωμιαστικές χαρακτηριστικές φράσεις όπως: ¨μολών λαβέ¨ του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, ¨ελευθερία ή θάνατος¨ των Ελλήνων στην επανάσταση του 21, ¨οι ήρωες πολεμούν σαν τους Έλληνες¨, που ανέφερε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Κι εμείς ως υπερήφανοι πετεινοί επιδιώκουμε να τις αναμασάμε σαν καραμέλα, ώστε να προβάλλουμε την προγονική μας καταγωγή, να κρυβόμαστε πίσω από αυτή, ώστε να διατηρούμε ανεβασμένο το πατριωτικό μας φρόνημα.
Σε όλους σχεδόν τους πολέμους της ιστορίας μας, αλλά και σε καιρούς ειρήνης, διαπιστώνουμε ότι ως Έλληνες διακατεχόμαστε από ένα πολυδύναμο μικρόβιο που περιλαμβάνει ζήλεια, φθόνο, εγωισμό, ρουφιανιά και διχόνοια, με αποτέλεσμα κάθε τι καλό που κατακτούμε με θάρρος και θυσίες, αμέσως το γκρεμίζουμε. Η ιστορία μας είναι γεμάτη εμφύλιους πολέμους, για τους οποίους θα έπρεπε κανονικά να νοιώθουμε μεγάλη ντροπή γι’ αυτή μας την κατάντια. Τουλάχιστον πέντε επίσημους εμφυλίους έχουμε υποστεί, όπου αλληλοφαγωθήκαμε και αλληλοσκοτωθήκαμε. Έτσι δικαιολογείται η συρρίκνωση του Ελληνισμού σε όλα τα επίπεδα, διότι ουδέποτε είχαμε κοινό στόχο που είναι ¨η πατρίδα να πάει μπροστά¨, ούτε ενδιαφερθήκαμε για το συνολικό όφελος, παρά μόνο για το προσωπικό μας. Όσον αφορά σε περιόδους ειρήνης, βλέπουμε ότι σκότωνε ο ένας τον άλλον με δόλο και για ιδιοτελείς σκοπούς εξουσίας και προσωπικού συμφέροντος. Από την αρχαιότητα η πατρίδα ήταν χωρισμένη σε πόλεις-κράτη, κάτι που την αποδυνάμωνε συνεχώς. Οι Αθηναίοι πολεμούσαν τους Σπαρτιάτες, τους Κορίνθιους ή και αντίστροφα. Συχνά πυκνά βοηθούσαν ή και συμμαχούσαν με τους Πέρσες ή άλλους εχθρικούς λαούς, για να επιτεθούν σε άλλους Έλληνες.
Ποιος ξεχνά τον δεκαετή Τρωικό πόλεμο, που οι τελευταίες ανασκαφές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι δεν ανήκει πλέον στην μυθολογία, αλλά σε πραγματικά γεγονότα; Ποιος ξεχνά τον εξαντλητικό τριακονταετή Πελοποννησιακό πόλεμο ανάμεσα στους Αθηναίους και τους Πελοποννήσιους, όπου οι Σπαρτιάτες πήραν χρήματα από τους Πέρσες, για να δημιουργήσουν τον δικό τους στόλο και να πολεμήσουν τους Αθηναίους στην θάλασσα; Ποιος ξεχνά τον Σπαρτιάτη ήρωα των Πλαταιών Παυσανία που συνωμότησε μετέπειτα με τους Πέρσες, για να τους παραδώσει την Ελλάδα; Ποιος ξεχνά τον προδότη-ορόσημο Εφιάλτη που οδήγησε τους Πέρσες στα νώτα των Σπαρτιατών του Λεωνίδα; Ποιος ξεχνά τον Δούκα Νοταρά ο οποίος άνοιξε στους Τούρκους την κερκόπορτα του τείχους της Κωνσταντινούπολης και έπεσε η Πόλη; Ποιος ξεχνά τον εμφύλιο πόλεμο 1822–1825 που έκαναν οι Φαναριώτες με τους οπλαρχηγούς της επανάστασης του 1821, όπου για να πάρουν την εξουσία κινήθηκαν εναντίον όλων σχεδόν των τότε ηρώων που έδωσαν το αίμα τους για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Οθωμανούς; Ποιος ξεχνά την δολοφονία του Ρήγα Βελεστινλή το 1798 στο Βουκουρέστι, έπειτα από προδοσία Ελλήνων στις Αυστριακές αρχές, που στην συνέχεια τον παρέδωσαν στους Τούρκους; Ποιος ξεχνά την δολοφονία του Καποδίστρια το 1831 από τους Μαυρομιχαλαίους, την φυλάκιση και δολοφονία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη το 1825 και την δολοφονία του γιου του Πάνου το 1824; Ποιος ξεχνά την δολοφονία του Οδυσσέα Ανδρούτσου το 1825 από το πρωτοπαλίκαρό του Γκούρα; Ποιος ξεχνά ακόμα και τον ναύαρχο Ανδρέα Μιαούλη, ο οποίος το 1831 κατέστρεψε τα καλύτερα Ελληνικά πλοία, την ελληνική φρεγάτα ¨Ελλάς¨ και την κορβέτα ¨Ύδρα¨, για να εκδικηθεί τον Καποδίστρια με τον οποίον ήρθε σε ρήξη; Ποιος ξεχνά τις εξορίες και τους εξευτελισμούς αγωνιστών οπλαρχηγών ηρώων του 1821 που υπέστησαν από τους ίδιους αχάριστους Έλληνες και έφυγαν από την ζωή με ένα μεγάλο παράπονο; Η αντιζηλία και διχόνοια ανάμεσα σε δήθεν κυβερνητικούς και μη κυβερνητικούς συνεχίζει να κρατά γερά, αποδυναμώνοντας την πατρίδα μας. Ποιος ξεχνά τον εθνικό μας διχασμό το 1916 στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο ανάμεσα σε αντίπαλα κέντρα εξουσίας, του «κράτους των Αθηνών» υπό τον βασιλιά Κωνσταντίνο και του «κράτους της Θεσσαλονίκης» υπό τον Βενιζέλο; Ποιος ξεχνά την δολοφονία του βασιλιά Γεωργίου Α΄ το 1913 από τον Αλέξανδρο Σχοινά; Ποιος ξεχνά τους δωσίλογους γερμανοτσολιάδες ή ταγματασφαλίτες, που την περίοδο της Γερμανικής κατοχής στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο συνεργάζονταν με τους Γερμανούς κατακτητές και πρόδιδαν Έλληνες πατριώτες; Ποιος ξεχνά τον έλληνα προδότη και συνεργάτη των Γερμανών Ιωάννη Βουλπιώτη, ο οποίος παντρεύτηκε την κόρη του γερμανού επιχειρηματία του ομίλου Siemens; Ακόμα και ο Έλληνας στρατηγός Γεώργιος Τσολάκογλου αμφισβητείται εάν ενήργησε ως προδότης τον Απρίλιο του 1941. Αυτός παρέδωσε στους Γερμανούς τον Ελληνικό στρατό που βρίσκονταν στην Αλβανία και αποτελείτο από δεκατέσσερις μεραρχίες. Είναι τυχαίο που αμέσως μετά ο ίδιος ορκίστηκε πρωθυπουργός της κατεχόμενης Ελλάδας από τους Γερμανούς; Ποιος ξεχνά τον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο του 1946-1949, όπου οι ¨Έλληνες¨ μετά την καταστροφική γερμανική κατοχή χωρίστηκαν σε συμμορίες, εθνικόφρονες και κομουνιστές, όπου σκότωνε ο ένας τον άλλον και ο αδερφός τον αδερφό; Ποιος ξεχνά την δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη το 1963, από τον παρακρατικό Σπύρο Γκοτζαμάνη; Ποιος ξεχνά τον κρυφό εμφύλιο πόλεμο κατά την περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών το 1967, όπου οι φυλακές στα ξερονήσια γέμιζαν από Έλληνες δήθεν αντικαθεστωτικούς και αριστερούς;
Είναι αίσχος και ντροπή η Ελλάδα να ¨τρώει¨ τα παιδιά της και κάποιοι Έλληνες να γίνονται ανθέλληνες και προδότες. Είναι πολύ κρίμα οι Έλληνες πατριώτες να αμαυρώνονται από κάποια ανθρωποειδή παράσιτα και να ντρέπονται για την καταγωγή τους. Δυστυχώς και σήμερα έχουμε και βιώνουμε καθημερινά έντονα φαινόμενα διχασμού, μίσους και προδοσίας που ταλανίζουν την κοινωνία μας. Ποιος ξεχνά τα καφενεία μας μετά την μεταπολίτευση το 1974 που λειτουργούσαν ως κομματικά στέκια, χαρακτηρισμένα μπλε-πράσινα-κόκκινα; Σήμερα βέβαια έχουμε άλλες μορφές διχασμού όπως αριστεροί-δεξιοί, Ολυμπιακοί-Παναθηναϊκοί, φασίστες-προοδευτικοί, πατριώτες-αντιεξουσιαστές, εμβολιασμένοι-ανεμβολίαστοι, κλπ. Είναι τραγικό η Ελλάδα στην διάρκεια της ιστορίας της να ταλανίζεται από εσωτερικές διαμάχες μίσους, όπου οι μεν επιβουλεύονται τους δε. Απεδείχθη τελικά ότι ο πραγματικός εχθρός του Έλληνα, είναι μόνο ο ίδιος ο Έλληνας.
Η σχολική εκπαιδευτική πολιτική αντί να παραβλέπει και να μένει αδιάφορη σε τέτοια αρνητικά φαινόμενα όλα αυτά τα χρόνια, επιβάλλεται να βάζει υψηλούς εκπαιδευτικούς στόχους, με απώτερο σκοπό να τα εξαλείψει μέσω της διαπαιδαγώγησης. Όλοι γνωρίζουμε ότι όταν υπάρχει κάτι κοινωνικό κακό δεν το παραβλέπουμε, αλλά το αντιμετωπίζουμε, το πολεμάμε και ενδυναμώνουμε το αντίθετό του. Όσο το αφήνουμε και το παραμερίζουμε, αυτό εδραιώνεται και πολλαπλασιάζεται. Ακόμα και σήμερα επιμένουμε να επαναλαμβάνουμε μαζοχιστικά τα λάθη μας ως λαός και εκλέγουμε ως κυβερνήτες επανειλημμένα τους καταστροφείς μας. Οι πρόγονοί μας θα έλεγαν: ¨το δις και τρις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού¨.
Ας μην κομπάζουμε λοιπόν και υπερηφανευόμαστε σαν παγώνια για την ένδοξη καταγωγή μας και ας μην έχουμε την εγωιστική ψευδαίσθηση ότι είμαστε η μοναδική αυθεντική ράτσα στον πλανήτη με αναλλοίωτο DNA και κάτι τέτοια. Εμείς οι νεοέλληνες έπρεπε να ήμασταν σήμερα παράδειγμα προς μίμηση και ο φάρος του παγκόσμιου πολιτισμού. Όταν εμείς οι απόγονοι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τους προγόνους μας σε όλα τα επίπεδα, ούτε μπορούμε να υπερασπιστούμε τις πνευματικές και ηθικές παρακαταθήκες που μας άφησαν και γινόμαστε οι χειρότεροι της υφηλίου, τότε είμαστε άξιοι της κατάντιας μας!
