Του Γρηγόρη Ιγγλέση,
Ο συνδικαλισμός, σκοπό και στόχο έχει τη διατήρηση ισορροπιών μεταξύ των εργοδοτών και των εργαζομένων ώστε αφ’ ενός να επιδιώκεται σε περιβάλλον συνδυασμένης κοινής προσπάθειας η παραγωγή πλούτου και αφ’ ετέρου να διασφαλίζεται, στην κατεύθυνση της συνολικής κοινωνικής αναβάθμισης, η δίκαιη κατανομή του όποιου παραγομένου μερίσματος. Ουσιαστικά ο συνδικαλισμός αποτελεί μηχανισμό ο οποίος συνεισφέρει στην κατεύθυνση υλοποίησης του χαρακτηριστικού εκείνου που, κατά τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, προάγει, συντηρεί και διασφαλίζει την κοινωνική πρόοδο και ευμάρεια της κοινωνίας δηλαδή την ΑΡΜΟΝΙΚΗ συμβίωση των πολιτών. Ωστόσο, και κυρίως στην χώρα μας, ο συνδικαλισμός γρήγορα παρεξέκλινε της πορείας του και αντί να προάγει την σύγκλιση και την σύνθεση κατέληξε να προωθεί την ακραιφνή σύγκρουση και την διχόνοια. Σ’ αυτό κυρίως συνετέλεσε η ανάδειξη στην ηγεσία των συνδικαλιστικών κινημάτων λαϊκιστών, δημαγωγών, ημιμαθών και καιροσκόπων.
Σκεπτόμενος όλα αυτά ομολογώ πως αντιμετώπισα με σκεπτικισμό και επιφύλαξη την δημιουργία συνδικαλιστικού οργάνου των εν ενεργεία στελεχών των ενόπλων δυνάμεων. Θεώρησα πως ήταν ένα εγχείρημα υψηλού ρίσκου το οποίο, αργά η γρήγορα, θα εμφάνιζε τις γενικότερες παθογένειες του ευρύτερου συνδικαλιστικού κινήματος της χώρας. Την ανησυχία μου ενέτεινε η δημιουργία δύο (αντί λογικά μίας και μόνο) ομοσπονδιών, δηλαδή των ΠΟΜΕΝΣ και ΠΟΕΣ με σαφές διαχωριστικό χαρακτηριστικό την πολιτική – κομματική προσέγγιση των κατά τόπους σωματείων. Ωστόσο, το συνδικαλιστικό αυτό παράδοξο, κατά περίεργο τρόπο λειτούργησε ικανοποιητικά. Οι ΠΟΜΕΝΣ και ΠΟΕΣ ομονόησαν στην πλειονότητα προώθησης αιτημάτων των εν ενεργεία συναδέλφων και σε πολλές περιπτώσεις δόθηκαν λύσεις, ακόμη και σε χρονίζοντα προβλήματα. Δυστυχώς τα ωραία κρατούν πάντα λίγο. Έτσι κάποιοι συνάδελφοι, ζηλεύοντας προφανώς την «δόξα» επιφανών του πολιτικού συνδικαλιστικού χώρου οι οποίοι προωθώντας αναίτια συγκρούσεις ωφελήθηκαν σε προσωπικό και μόνο επίπεδο, άρχισαν την υπονόμευση. Και μάλιστα απ’ την Θεσσαλία!! Ετέθη κατ’ αρχήν ως προβληματισμός και στην συνέχεια σαν στόχος η απόσχιση των συνδικαλιστικών σωματείων των δύο Θεσσαλικών νομών (Μαγνησία-Λάρισα) από την ΠΟΜΕΝΣ και η δημιουργία νέου, περιφερειακού συνδικαλιστικού οργάνου με υπόσταση και αρμοδιότητες αντίστοιχες με εκείνες της ΠΟΜΕΝΣ. Και όταν η, κατ’ εμέ, αστεία αυτή προσπάθεια δεν καρποφόρησε οι διψασμένοι για προβολή και προνόμια «μπροστάρηδες» της προσπάθειας προώθησαν το ανεκδιήγητο, δηλαδή την δημιουργία σε περιφερειακό επίπεδο σωματείων με στόχο την προάσπιση των συμφερόντων «Των Οικογενειών Των Εν Ενεργεία Στρατιωτικών». Καθαρά διχαστική και υπονομευτική εις βάρος της ΠΟΜΕΝΣ κίνηση με μόνο σκοπό και στόχο την δημιουργία παραμάγαζων και βέβαια την προβολή ως τοπικών ή περιφερειακών παραγοντίσκων κάποιων που προσδοκούν οφέλη σε προσωπικό επίπεδο και μόνο. Αναπόφευκτα το κύρος των ομοσπονδιών θα τρωθεί, το συνδικαλιστικό κίνημα των ΕΝ/ΕΝ στελεχών που στήθηκε ούτως ή άλλως εν μέσω αμφισβήτησης θα πληγεί περαιτέρω ενώ η όποια γενικότερη προσπάθεια κάποιων κύκλων για απαξία των εν ενεργεία στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων θα βρει πρόσφορο έδαφος να καρποφορήσει.
Ο συνδικαλισμός των ΕΝ/ΕΝ στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων αποτελεί κατάκτηση. Βρίσκεται ακόμη σε κατάσταση σχεδόν εμβρυακή και απαιτείται να ενηλικιωθεί σε κλίμα αποδοχής και στήριξης απ’ τους συναδέλφους. Προσωπικές φιλοδοξίες και ανούσιες έως αστείες στρατηγικές αυτοπροβολής είναι απαράδεκτες και ανεπίτρεπτες. Η απάντηση που θα λάβουν οι όποιοι υπονομευτές του θα είναι σίγουρα συντριπτική. Ωστόσο θα μείνουν σίγουρα πληγές. Το αξίζουμε;
