ΑΛΗΣΤΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ, ΔΥΣΘΡΟΟΙ ΛΟΓΟΙ
Το νέο κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο: Tο ζευγάρι Γ. Λιάγκα-Φαίης Σκορδά σκέπτεται να επανασυνδεθεί για δεύτερη φορά με τα δεσμά του γάμου, με πολιτικό ή εκκλησιαστικό, θα γίνει γνωστό εγκαίρως. Φυσικά, ελάχιστους ενδιαφέρει τι θα πράξουν στη ζωή τους οι συγκεκριμένοι παρουσιαστές σε τηλεοπτικό κανάλι, αν θα παντρευτούν ξανά ή όχι. Αναμφιβόλως, η κοινή διαβίωση ενός ζευγαριού πολυχρονίζει, όταν το μυαλό βρίσκεται μέσα και όχι πάνω από το κεφάλι. Ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Και την ανάσα στερεί ακόμα…
Αρκετά ζευγάρια, παρά τα όσα επιτάσσουν οι εκκλησιαστικοί θεσμοί, καταλήγουν στον χωρισμό, έτσι συνέβη και με τους ειρημένους τηλεοπτικούς αστέρες. Τα διαζύγια τείνουν να γίνουν συνήθεια τελευταία, ανοικτή πληγή στην κοινωνία, ευτυχώς τα παντρεμένα ζευγάρια, που ζουν μαζί μέχρι τα βαθιά γεράματα, δεν μειώνονται δραματικά. Σχεδόν ανύπαρκτοι είναι οι γάμοι που διαλύονται μετά από έναν-δυο μήνες, όπως εκείνος του Απόστολου Γκλέτσου, ενώ αυξάνεται ο αριθμός των ζευγαριών, των οποίων ο επίσημος δεσμός λύνεται, αφού ζήσουν μαζί τη φαγούρατων επτά χρόνων.
Συχνότατοι είναι οι χωρισμοί στον καλλιτεχνικό κόσμο και σπάνιες οι επανενώσεις με τα δεσμά του γάμου, όπως συνέβη στο παρελθόν με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ και τον Ρίτσαρντ Μπάρτον, τους διάσημους ηθοποιούς του κινηματογράφου και του θεάτρου, που άφησαν εποχή με τις κινηματογραφικές επιτυχίες και τις συναρπαστικές θεατρικές παραστάσεις τους. Παροιμιώδεις, βέβαια, έμειναν στην ιστορία οι έντονοι διαπληκτισμοί στη διάρκεια του κοινού τους βίου, που αποδόθηκαν και στην κινηματογραφική ταινία «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» (1966), που πρωταγωνίστησαν.
Η έκφραση «μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε» ταιριάζει γάντι στον Ρίτσαρντ και την Ελίζαμπεθ. Παρεμπιπτόντως, η Τέιλορ έκανε οκτώ γάμους, ο Μπάρτον ήταν ο 4ος και ο 5ος σύζυγός της. Ο πρώτος τους γάμος κράτησε 10 χρόνια (1964-1974), ο δεύτερος λιγότερο από έναν χρόνο (1975-1976)!
Το ειδύλλιο αναπτύχθηκε στα γυρίσματα της ταινίας «Κλεοπάτρα» (1963) και από τότε έπαιξαν μαζί σε πολλές ταινίες, όπως «Ανεμοδαρμένος λόφος» (1968), «Η στρίγκλα που έγινε αρνάκι» (1967). Κορυφαία στιγμή στην καριέρα τους η «Βιρτζίνια Γουλφ», το αριστούργημα του Μάικ Νίκολς, που καθρεφτίζει τη δική τους εκκεντρική συμβίωση.
Το έργο, στο σενάριο του οποίου στηρίχτηκε η ταινία, έγραψε ο Εντουαρντ Αλμπι το 1962, ένας από τους μεγαλύτερους θεατρικούς συγγραφείς του 20ού αιώνα. Το ταλέντο του στο πασίγνωστο αυτό πόνημα, όπου κυριαρχεί η ανελέητη, κανιβαλική σχέση ενός μεσόκοπου παντρεμένου ζευγαριού διανοουμένων, του καθηγητή Τζορτζ και της γυναίκας του Μάρθας, χτύπησε σαν κεραυνός το παγκόσμιο θεατρικό στερέωμα.
Η υπόθεση είναι γνωστή: Στο σπίτι, οι οικοδεσπότες δέχονται φιλικό ζευγάρι νεαρής ηλικίας, το οποίο γίνεται μάρτυρας ενός ανεμοστρόβιλου οικογενειακής διαταραχής. Οι διαρκείς τσακωμοί του ηλικιωμένου ζευγαριού και τα μεταξύ τους αλληλοκαρφώματα με άκαρδα και ταπεινωτικά λόγια, τέτοια που δεν μπορεί να διανοηθεί ανθρώπινος νους, δεν έχουν τελειωμό. Κατά βάθος, ίσως εκείνες τις ώρες ο ένας να πονούσε τον άλλον, πού να το ξέρει κανείς; Εξάλλου, όπως είχε πει ο Μπάρτον, «με τη Λιζ, ή όλα ή τίποτε». «Εμείς ή θα αγαπιόμαστε ή θα σκοτωνόμαστε»!
Οι καλεσμένοι έφυγαν από το σπίτι ξημερώματα, μεθυσμένοι, ψυχικά διαλυμένοι. Ηταν επόμενο. Παρασύρθηκαν στη δίνη ενός γάμου, που μετεξελίχθηκε σε νοσηρό δρώμενο, σε μια καταπιεστική δέσμευση, από την οποία δύσκολα ξεφεύγει κανείς. Τα πολλά χρόνια συμβίωσης έφεραν τον Τζορτζ και τη Μάρθαστο σημείο να θέλουν να ισοπεδώσουν ο ένας τον άλλον και, ταυτόχρονα, τους οδήγησαν στην υποκρισία, στην προσποίηση. Καταδικάστηκαν να ζουν μαζί, γιατί εξαρτώνται, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και από το επικρατούν στάτους του καθενός στην κοινωνία.
Ασφαλώς εκείνο που έκανε αθάνατο το «Ποιος φοβάται», επιτυχία ανεπανάληπτη, είναι οι δυο ηθοποιοί και ο Αλμπι, ο οποίος απέδωσε, χωρίς περιστροφές, την κανιβαλική όψη συνύπαρξης των ζευγαριών. Εννοείται, ότι δεν θα είχε το συγκεκριμένο έργο την απήχηση αυτή στο φιλοθεάμον κοινό, αν ο θεατής έβλεπε κάτι που δεν υπάρχει στη ζωή, στη δική του ζωή, όλα εκείνα τα περιστατικά, που προτιμάμε να ξεχνάμε, να «θάβουμε», ενώ συνθέτουν το βασικό μοτίβο των περισσοτέρων «επιτυχημένων γάμων».
Ας παρακολουθήσουμε ένα διαλογικό απόσπασμα από το έργο:
Μάρθα: Γιατί δεν θες να με φιλήσεις;
Τζορτζ: Να σου πω, αγάπη μου… Γιατί, αν σε φιλήσω, θα ερεθιστώ τόσο πολύ, που δεν θα με κρατάει τίποτα. Θα σ’ αρπάξω και θα σε βιάσω άγρια, εδώ, πάνω στο χαλί. Θα έρθουν οι καλεσμένοι σου, θα μας δούνε και σκέψου μόνο τι θα έλεγε ο πατέρας σου, όταν μάθαινε αυτή τη σκηνή.
Μ: Είσαι γουρούνι.
Τ: (μιμείται το γουρούνι), Οϊνκ, όινκ, όινκ.
Μ: Χαχαχα. Και τώρα φτιάξε μου άλλο ένα ποτό, γκόμενε.
Τ: Χριστέ μου! Πώς το κατεβάζεις έτσι;…
Μ: (μιμείται το παιδάκι), Διπθάω.
Τ: Αν είναι δυνατόν!
Μ: Ακου μανάρι μου, στο ποτό μην τα βάζεις μαζί μου, γιατί εκεί σε σκίζω από χέρι. Παράτα με λοιπόν.
Τ: Το βραβείο της χυδαιότητας εγώ σ’ το έχω απονείμει εδώ και πάρα πολλά χρόνια και δεν ξέρω τι άλλο.
Μ: Λόγω τιμής, αν υπήρχες, θα σε χώριζα…
Ο Εντουαρντ Αλμπι, ένας ευγενικός, αλλά αυστηρός άνθρωπος, με καλώς εννοούμενη έπαρση, κοφτερό μυαλό και πολλές λογοτεχνικές γνώσεις, υπήρξε ένας από τους πρώτους καλλιτέχνες, που μίλησαν ανοιχτά και αντρίκια για τον έρωτα μεταξύ ανδρών στη μεταπολεμική Αμερική (ο ίδιος ήταν ομοφυλόφιλος). Δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του και, χωρίς δεύτερη σκέψη, απαγόρευε να παιχτούν τα έργα του από ηθοποιούς και σκηνοθέτες κατώτερων ικανοτήτων.
«Ανακάλυψα την κλασική μουσική στα οκτώ μου και νομίζω ότι έμαθα από τη δομή της μουσικής τη φύση της δομής ενός δράματος… Το μόνο πράγμα που με απασχολούσε ήταν αν γράφω έξυπνα, αν γράφω καλά…».
Εφυγε από τη ζωή στα 88 του στις 16 Σεπτεμβρίου 2016. Ο μακροχρόνιος σύντροφός του Τζόναθαν Τόμας πέθανε το 2005.
Του Γιάννη Ν. Καλαντζή, [email protected]
