Της Εύας Λόλιου
Θέλω να ‘μαι μαζί σου, βυθισμένη στο γαλάζιο σου πουκάμισο. Να γέρνω στο καρφιτσωμένο ιασεμί της ψυχής σου.
Πώς μοσχοβολάς!
Στραγγίζουν τ’ άνθη όλου του κόσμου στη θάλασσά σου,
πέταλα κουβάλησε ο άνεμος στο σώμα σου,
ολόφρεσκα άνθη των ρυακιών τα δώρισαν, για σένα!
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ, που σε κάθε μου βουτιά στο κορμί σου ανατριχιάζουν τα φυλλοκάρδια , καθαρίζει η ψυχή μου.
Μαργαριτάρια π’ απλόχερα μου δώρισες για να στολίζω τον ορφανό λαιμό μου.
Σ’ αγαπώ που μ’ αφήνεις να διαβαίνω τα φωτεινά μονοπάτια σου διαβάζοντας τα σημάδια του Θεού που μόνο σε σένα εμπιστεύτηκε.
Σαν γέρνει στους ώμους σου λυπημένος ο ουρανός, βλέπω τα δάκρυα Του στ’ άνθη της λεμονιάς στην αυλή μου..
Σ’ αγαπώ που αμέσως μετά ανατέλλεις χαμόγελα, σπέρνεις ελπίδες την αυγούλα , να γιομίζουν τις νύχτες χιλιάδες άστρα τα πηγάδια.
Γι΄ αυτό σ΄ αγαπώ περισσότερο, η καρδιά σου είναι πλουμιστό βουνό π’ έγειρε τα κλαριά του στην ακρογιαλιά χορταίνοντας τη πείνα των ταξιδιάρικων πουλιών.
Πως να μην σ’ αγαπώ; Ποιος δε θ’ αγαπούσε έναν άγγελο που ξάπλωσε στις όχθες του βουνού τούτου;
Που απ’ τα σωθικά του ακόμη αναβλύζουν γάργαρα νερά και ξεδιψούν οι προσευχές;
Σ’ αγαπώ όσο κανέναν άλλο στον κόσμο Άγιε Ιωάννη μου,
βάρυνε η καρδιά μου που ’φυγα από κοντά σου,
γιόμισε τα κάτασπρα βότσαλα του γιαλού σου.
Είσαι άγιος και φοβούμαι να το φωνάξω. Δικός μου δε θα γίνεις ποτέ..
Στον γυρισμό γράμματα θα σκαλίσω στις πετρούλες, κοχύλια θα γίνουν τραγουδώντας τον έρωτά μου..
’’Θέλω να ’μαι μαζί σου,
βυθισμένη στο γαλάζιο σου πουκάμισο.
Να γέρνω στο καρφιτσωμένο ιασεμί της ψυχής σου.
Πώς μοσχοβολάς!’’.
