Του Στυλιανού Λυχναρόπουλου, Αγρότη
Η ηθική κατάπτωση που ζούμε καθημερινά υπάρχει και αυξάνεται όλο και περισσότερο πλέον στη ζωή μας, σε ανησυχητική μορφή. Βασικό επακόλουθο αυτής, η εγκληματικότητα. Όχι πως «πέσαμε από τον Άρη» και δεν έχουμε ξανακούσει ποτέ τέτοια περιστατικά, αλλά τα τελευταία χρόνια το κακό έχει παραγίνει. Απ’ ότι βλέπουμε και ακούμε καθημερινά στα ΜΜΕ, τα νέα δεν είναι καθόλου ευχάριστα. Ο κόσμος είναι ανήσυχος καθώς νιώθει ότι στη ζωή του δεν υπάρχει καμία μα καμία ασφάλεια. Εν μέση οδώ, πραγματοποιούνται απάτες, ληστείες, βιασμοί, δολοφονίες νέων ανθρώπων, νέοι οπλοφορούν και τα χρησιμοποιούν χωρίς δισταγμό. ΑΤΜ ανατινάζονται και ηλικιωμένοι κλειδώνονται στα σπίτια τους από νωρίς, υπό το φόβο ληστείας, αλλά παρόλα αυτά στο τέλος εντοπίζονται συχνά άγρια βασανισμένοι ή και δολοφονημένοι, από κάποιους που θέλουν να λέγονται άνθρωποι, έστω και για λιγοστά ευρώ.
Ασφάλεια σου λέει μετά…. Να αναφερθώ στις πολύ εύκολα διερρηγμένες θυρίδες γνωστής τράπεζας, όπου η… χάρη των δραστών έφτασε μέχρι εκεί, σπάζοντας με μαεστρία τους κωδικούς που τις φυλάγανε; Εύκολα θα αναρωτηθεί κανείς: τι στην ευχή συμβαίνει; Τι έχει κάνει λάθος ο άνθρωπος και έγινε άπληστος και αρρωστημένα ανόητος; Τι τον οδηγεί πια σε τέτοιες ακαταλόγιστες συμπεριφορές και πράξεις; Οι απαντήσεις, ανάλογα με την οπτική του καθενός, είναι πολλές. Για μένα όμως η απάντηση κρύβεται στις μεταξύ μας σχέσεις. Συγκεκριμένα, η έλλειψη ευθύνης και σεβασμού είναι το βασικότερο αίτιο αυτής της ηθικής κατάπτωσης. Πόσο δύσκολο, αλλά και κάποιες φορές ανώφελο, μας φαίνεται πια να είμαστε ειλικρινείς, να σεβόμαστε το συνάνθρωπο και να τηρούμε πιστά τους νόμους του κράτους (ή της εκκλησίας, για όσους είναι θρησκευόμενοι). Τα γεγονότα που ζούμε και από τα οποία ενοχλούμαστε, γιατί είναι κατά βάση αηδιαστικά, προέρχονται από επιρροές που ασκούν κάποιοι λίγοι (μέχρι πρότινος) σε άτομα με χαμηλό πνευματικό δείκτη, που το βρίσκουν ωραίο ή πρόκληση να επαναλάβουν μια πράξη που έχει θέσει στο παρελθόν σε κίνδυνο το συνάνθρωπο, για μια ακόμη φορά. Κι αν όχι αυτό, τότε τα περιστατικά αυτά είναι σίγουρα ικανά να επιφέρουν τη διχογνωμία στη σκέψη, κατά τη λήψη μιας απόφασης.
Η δημοκρατία που έχουμε στη χώρα μας, αναμφίβολα είναι σχετικά καλή, αλλά θα έπρεπε να ελέγχει ακατάπαυστα το δημόσιο ιστό προς όφελος ολόκληρου του κοινωνικού συνόλου. Ένα δημόσιο που μπορεί πολύ εύκολα να παρεκτραπεί σε παρακράτος, υπονομεύοντας έτσι την έννοια της δημοκρατίας.
Έρχομαι να αναφερθώ στον θανατηφόρο ιό Covid-19 και να αναρωτηθώ: θα υπήρχε άραγε περίπτωση να υπάρχει πλήρης αδιαφορία από τον κόσμο για την επιδημία αυτή που έπληξε -όπως φάνηκε- την ανθρωπότητα; Όχι βέβαια… Απλά χρειαζόμασταν ικανούς επιστήμονες και ηγέτες για να μας υποδείξουν το σωστό τρόπο αντιμετώπισής της. Και τώρα που κάποιοι κάνουν την προσπάθειά τους γι’ αυτό, τους αμφισβητούμε κι από πάνω(!) Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την τραγική αυτή κατάσταση που περάσαμε και συνεχίζουμε να περνάμε, με εκατομμύρια ζωές να εξαφανίζονται από τον πλανήτη μας. Ο ιός δεν αστειεύεται και καλώς ή κακώς, τα μόνα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας, πέρα από τον εγκλεισμό, είναι τα εμβόλια. Ο κίνδυνος για τον κάθε ανεμβολίαστο και κατ’ επέκταση για το κοινωνικό σύνολο αυξάνεται μέρα με τη μέρα, όσο δίνουμε χώρο και τροφή να ευδοκιμούν απόψεις αποστροφής προς την εμβολιαστική διαδικασία. Καλό είναι να εμπιστευθούμε τα αναδειχθέντα εμβόλια που ανακάλυψαν κάποιοι, που, μάλλον κάτι περισσότερο θα ξέρουν από μας, για να σωθούν οι ζωές στον πλανήτη μας. Αν, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, αγαπάς τη ζωή σου και τον εαυτό σου, πρέπει να εμβολιαστείς χωρίς χρονοτριβή και φόβο. Και επειδή πάντα υπάρχουν δεύτερες σκέψεις, θα ήθελα να παραθέσω εδώ μια άποψη που δημοσίευσε ο διάσημος επιδημιολόγος των ημερών μας, κ. Μαγιορκίνης, λέγοντας ότι «οι παρανοϊκοί ιδεασμοί για τον εμβολιασμό είναι τόσο παλιοί, όσο τα εμβόλια. 200 χρόνια πριν, όσοι εμβολιαζόντουσαν για τον ιό της ευλογιάς, πίστευαν ότι θα πάθουν αγελαδόμορφες παραμορφώσεις, μόνο και μόνο επειδή το εμβόλιο παρασκευάζονταν από ιό που μολύνει τις αγελάδες. Σήμερα ο ιός της ευλογιάς έχει εκριζωθεί εξ’ ολοκλήρου, χωρίς αγελαδόμορφους ανθρώπους. Ό, τι ιδεασμούς έχουμε για τέτοιες περιπτώσεις, προκύπτουν μάλλον από την ανάγκη του ανθρώπου να εκλογικεύσει το φόβο που προκύπτει από μια οποιαδήποτε ιατρική πράξη- ίσως μια ψυχολογική «άμυνα» απέναντι στο φόβο της ιατρικής παρέμβασης». Οι δεύτερες σκέψεις λοιπόν δεν είναι πρωτοφανές φαινόμενο αλλά πρέπει να μάθουμε να τις αφήνουμε στην άκρη σε τέτοιες περιπτώσεις και να δώσουμε τα συγχαρητήριά μας σε όλους τους επιστήμονες ανεξαιρέτως, που μάχονται ο καθένας με τον τρόπο του, για την αντιμετώπιση αυτής της πανδημίας.
Και μέσα στα πολλά γεγονότα που συμβαίνουν δε θα μπορούσα να παραλείψω την τάση των ανθρώπων να εκμεταλλεύονται τις -ομολογουμένως ξεχασμένες- ιδιότητες ορισμένων υλικών για να βλάπτουν τους συνανθρώπους τους , όπως τα τελευταία περιστατικά με βιτριόλι. Και το πιο ακραίο περιστατικό είναι ότι τέτοιες διαβολικές σκέψεις έχουν διεισδύσει και στους κόλπους της Εκκλησίας, σπιλώνοντας έτσι την οποιαδήποτε εικόνα έχουμε δημιουργήσει για την πίστη μας, εμείς οι λίγοι που έχουμε απομείνει και έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας στο Χριστιανισμό. Ίσως ένας πιο προσεκτικός και ενδελεχής έλεγχος των ανθρώπων που εισέρχονται στην κλήρο να απέτρεπε άλλου τέτοιου είδους περιστατικά.
Ο «μπαξές» της κοινωνίας μας λοιπόν έχει απ’ όλα τα κακώς κείμενα και δυστυχώς τα καλά είναι πολύ λιγότερα πια, με την αίσθηση ανασφάλειας για τη ζωή και την υγεία μας να είναι κυρίαρχη. Η υπερβολική χαλαρότητα βλάπτει με βάναυσο τρόπο. Πρέπει να δραστηριοποιηθούμε πιο πολύ σε όλους τους τομείς και να καταδικάζουμε τα όσα κακά γίνονται, να συμμετέχουμε ενεργά σε ενέργειες για το καλό της κοινωνίας και να αλλάξουμε τρόπο ζωής δείχνοντας αγάπη και αλληλεγγύη προς το συνάνθρωπο. Έτσι, ίσως δούμε κάποτε μια άσπρη μέρα…