ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Ioύλιος 1974 – Ιούλιος 2021: Ο απολογισμός μίας γενιάς

ioύλιος-1974-ιούλιος-2021-ο-απολογισμός-μίας-γ-513108

Του Σωτήρη Μπόπη, Συνταξιούχου Υπαλλήλου ΕΛΤΑ

«Δεν θα ξεχάσουμε τα δάκρυα

που αυλάκωσαν την όψη μας

όταν μας είπαν πως

«η Κύπρος είναι μακριά»

Δεν θα ξεχάσουμε τα αδέλφια μας

Που άταφα έμειναν τα κορμιά τους

Στον Αγιο Ιλαρίωνα

Δεν θα ξεχάσουμε τους ήρωες

Που γύρισαν παράλυτοι από τις μάχες

Και ζούνε σαν τα σκουπίδια πεταγμένοι

Δεν θα ξεχάσουμε την πόρνη

που αφιονίζει μέρα, νύχτα τον λαό μας»

«Ατενίζοντας την σκλαβωμένη πατρίδα» Λ.Γ.Σ. ΚΥΠΡΟΣ

Τον Ιούλιο αυτό συμπληρώνονται 47 χρόνια από τις τραγικές ημέρες της βάρβαρης εισβολής στην Κύπρο μας. Συμπληρώνονται 47 χρόνια από την περίφημη μεταπολίτευση. Συμπληρώνονται τα χρόνια μίας γενιάς που έζησε μέσα στην «ειρήνη»… Ποια «ειρήνη;», την ειρήνη της ηττοπάθειας, του εθνικού κατήφορου, της καταστροφής της ελληνικής ταυτότητας, την ειρήνη της παρακμής της παιδείας, του πολιτιστικού τίποτα, την ειρήνη της κοινωνικής κατρακύλας, του δημογραφικού μαρασμού, την ειρήνη των «προοδευτικών». Μία ειρήνη όμως λειψή και στερημένη με νεκρούς ενός ακήρυχτου πολέμου: Τους νεκρούς του 1974, τους αγνοούμενους, τους νεκρούς των Ιμίων, τους νεκρούς της πράσινης γραμμής, τους νεκρούς στους αιθέρες του Αιγαίου, του Ν. Σιαλμά και πρόσφατα του Σμηναγού Ηλιάκη.

Για όσους δεν το ξέρουν, όσοι έχυσαν το αίμα τους και άφησαν τα κόκαλά τους στην Κύπρο το 1974, δεν θεωρούνται νεκροί πολέμου, πεσόντες υπέρ πατρίδας, όπως και δεν θεωρούνται ανάπηροι πολέμου όσοι γύρισαν λειψοί από την ελληνική Μεγαλόνησο, από την πάντοτε ελληνική Κύπρο.

Με πρόσφατη απόφασή του όμως δικαστήριο των Αθηνών επιδίκασε μεγάλο χρηματικό ποσό για ηθική βλάβη σε καταδρομέα- τραυματία του 1974, που το κράτος μας επί 32 χρόνια τον αγνοούσε. Ναι τον αγνοούσε και αγνοεί συστηματικά τους νεκρούς και ανάπηρους που φόρεσαν την ελληνική στολή και πολέμησαν το 1974, αλλά δεν αγνόησε βέβαια των διαφόρων ειδών (κατά φαντασίαν στις περισσότερες περιπτώσεις) αντιστασιακών, στους οποίους μοίρασε συντάξεις, βαθμούς και αξιώματα. Πολύ φυσικό! Για την «δημοκρατία» της Μεταπολιτεύσεως, περισσότερο σημαντικό ήταν να κάνεις αντίσταση στην Δικτατορία, παρά να χύνεις το αίμα σου πολεμώντας τον Τούρκο που εισέβαλε στην Πατρίδα σου.

Ας αφήσουμε στην άκρη το πώς ήλθε αυτή η περίφημη «δημοκρατία» στην πατρίδα μας. Χωρίς να «αγιοποιώ» κανέναν, έχω το δικαίωμα ως Ελληνας να ρωτήσω. Γιατί δεν άνοιξε ποτέ ο φάκελος της Κύπρου; Θυμάμαι ότι έγινε σχετική ερώτηση σε μια τηλεοπτική εκπομπή το 1995 και απάντηση δεν δόθηκε. Με αφορμή, μάλιστα, την ερώτηση αυτή, ο μετέπειτα Υπουργός Εξωτερικών του ΠΑΣΟΚ Θεόδωρος Πάγκαλος, αποχώρησε. Δεν έμαθε, λοιπόν, ποτέ ο λαός όλη την αλήθεια για το 1974 και δεν πρόκειται να την μάθει όσο αυτό το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο εξουσιάζει τη χώρα. Όπως και δεν θα μάθει ποτέ και όλη την αλήθεια για την τρομοκρατία. Αυτά είναι τα δύο μεγάλα ένοχα μυστικά των κομμάτων της εξουσίας.

Λίγα χρόνια μετά το 1974 είχα δει σε έναν τοίχο το σύνθημα «Η Κύπρος στενάζει και η δημοκρατία γιορτάζει». Το είχε γράψει, αν δεν κάνω λάθος, η οργάνωση ΦΕΠ. Πράγματι κάθε Ιούλιο συμπίπτουν χρονικά οι δύο επέτειοι. Η μία της τουρκικής εισβολής και η άλλη της αποκατάστασης της «δημοκρατίας». Τα εισαγωγικά στη λέξη «συμπίπτουν» δεν τα έβαλα τυχαία, γιατί για μένα σίγουρα δεν «συμπίπτουν».

Ιούλιος του 1974 και τη μια μεριά να βλέπεις δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους, με κεριά στο χέρι για να υποδεχθούν ως «Μεσσία» τον Καραμανλή που ερχόταν για να φέρει την… δημοκρατία και από την άλλη μεριά να ακούς για σφαγές και βομβαρδισμούς στην Ελληνική Κύπρο από τους Τούρκους εισβολείς του Αττίλα που με την συμπαράσταση του Χένρι Κίσσιγκερ ξερίζωναν και πάλι ένα μαρτυρικό κομμάτι του Ελληνισμού από τις πατρογονικές εστίες του. Από την άλλη μεριά τα κεριά και τα «ζήτω» της δημοκρατίας και από την άλλη τα νεκρώσιμα. Ένα εξ αυτών σε κάποιο δρόμο στην περιοχή Πατησίων, έξω από μια σεμνή κατοικία έγραφε «Αντισυνταγματάρχης Πυροβολικού Χατζηδάκης, έπεσε υπέρ πατρίδος…», έθαβε το κράτος στα κρυφά και μουλωχτά τους ήρωες της Κύπρου. Τα πρώτα πτώματα είχαν αρχίσει να έρχονται, μόνον όμως τότε, συνέβη αυτό; Όχι βέβαια. Αφού και σήμερα δεν θεωρούνται οι πεσόντες στο 1974 πεσόντες πολέμου, γιατί ποτέ η Ελλάς της δημοκρατίας δεν κήρυξε ποτέ τον πόλεμο στην Τουρκία.

Ιούλιος 2021 οι τελευταίοι Ελληνες που πολέμησαν για την πατρίδα είναι πλέον σήμερα στην συντριπτική τους πλειονότητα σε ηλικία μεγαλύτερη των 60 ετών. Ζούνε ανάμεσα στη γενιά της «δημοκρατικής ειρήνης» . Στη γενιά των αντιστασιακών και των «προοδευτικών», στη γενιά των Ιμίων, στη γενιά που είδε να σκοτώνουν σαν τα σκυλιά στην πράσινη γραμμή τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού, στη γενιά της ήττας που δεν έχει δικαίωμα να πει ότι τήρησε τα λόγια του όρκου «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω». Αυτό γιατί την παρέδωσε και μικρότερη και χειρότερη και με λιγότερο ήθος, παιδεία, αξιοπρέπεια. Ίσως σε κάποιους δεν αρέσουν τα λόγια αυτά. Θα τους θυμίσω τον Παλαμά που λέει: «Δεν φτάνει να λάμπει η αλήθεια, πρέπει και να σφάζει».

Πρέπει να ανοίξει ο δρόμος για μία άλλη γενιά αντάξια των χιλιάδων χρόνων της ένδοξης ελληνικής ιστορίας.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου