Της Αμαλίας Καπότση, Οικονομολόγου
Σε εκείνη τη μικρή γειτονιά, στην όμορφη εκείνη πόλη, την άνοιξη μοσχομύριζε ο τόπος ζουμπούλια, πασχαλιές, και το στενό καλντερίμι φρεσκοβαμμένη ασβέστη, αγιόκλημα και γιασεμί.
Ερχότανε η Κυριακή των Βαγιώνε βλέπετε. Μετά από ένα βαρύ χειμώνα με πολύ κρύο και πολλά χιόνια οι γειτόνισσες είχανε πολλές και βαριές δουλειές να κάνουν. Αερίζανε τα κλεισμένα από το αγιάζι σπίτια και βάφανε τις γλάστρες στις αυλές και στα μπαλκόνια τους.
Ερχότανε η Μεγάλη Εβδομάδα. Καμία δουλειά δεν αφήνανε για την Μεγάλη Εβδομάδα. Τις δουλειές τις κάνανε νωρίς. Οι άγιες Μέρες ήτανε μόνο για εκκλησία και περισυλλογή. Νηστεία, Μετάνοια, Μεταλαβιά.
Την Κυριακή των Βαγιώνε είχανε τελειώσει όλες οι δουλειές.
Μόνο τα αβγά βάφανε τη Μεγάλη Πέμπτη. «Σήμερον, κρεμάται επί Ξύλου, Ο εν ύδασιν την γην κρεμάσας».
Το άλικο αίμα του Κυρίου μας, που χύνεται τη Μεγάλη Πέμπτη. Γι’ αυτό τα αβγά βάφονται μόνο κόκκινα και στολίζουν τις φοντανιέρες στα τραπέζια μας. Οχι πράσινα, μπλε ή κίτρινα. Κόκκινα μόνο για να θυμίζουν τη Μεγάλη Θυσία του Θεανθρώπου!
Τα κάλαντα, στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, του Λαζάρου τα έλεγαν μόνο τα αγόρια. Κατεβαίνανε από τα γύρω χωριά με κουδούνια. Ενα ξεχωριστό και μοναδικό έθιμο του τόπου μας.
Τα παιχνίδια μας τη Μεγάλη Παρασκευή ήτανε ήσυχα.
Παιδιά εμείς τότε. Βγαίνανε οι ηλικιωμένες γειτόνισσες και γλυκά μας έλεγαν «Παιδιά, ήσυχα, σήμερα τα παιχνίδια σας. Οχι πολλές φωνές και γέλια. Πεθαίνει σήμερα ο Θεός μας».
Αυτή η απλή και μεγαλειώδης θεολογία των ταπεινών ανθρώπων! Χριστιανισμός σημαίνει τρόπος ζωής! Όλα τα μάθαμε τότε παιδιά. Ετσι απλά και όμορφα ριζώσανε όλα μέσα μας. Κι’ έτσι απλά και όμορφα πορευτήκαμε στη ζωή.
Τη Μεγάλη Παρασκευή η μάνα, εκείνος ο υπέροχος άγγελος, που δεν υπάρχει πια, δεν έστρωνε ποτέ τραπέζι.
Ολα τα άλλα μεσημέρια το τραπέζι ήταν έτοιμο την καθορισμένη ώρα, εκτός της Μεγάλης Παρασκευής.
Απλές καθημερινές συνήθειες, στ’ αλήθεια, που δυστυχώς χάνονται!
Οι πιο όμορφες όμως ώρες που ζούσαμε, ήτανε οι ώρες του ολονυχτίου δίπλα στον νεκρό Ιησού. Ολες οι γειτόνισσες
Εκεί και μεις τα παιδιά της γειτονιάς. Ως το ξημέρωμα.
Αλλες με τις πασχαλιές στολίζανε τον Επιτάφιο της ενορίας μας. Άλλες ψέλνανε ψαλμούς. Και μεις τα παιδιά, μας βάζανε να λέμε προσευχές και ψαλμούς.
………………………………………………..
Χάθηκε η πασχαλιά. Χάθηκε και το γιασεμί. Το καλντερίμι σκεπάστηκε με τσιμέντο. Ολα άλλαξαν σε κείνη την μικρή γειτονιά, σε τούτη την όμορφη πόλη.
Εφυγε ο πατέρας. Εφυγε και η μάνα. Εκείνοι οι υπέροχοι Ηπειρώτες γονείς. Φύγανε και οι γειτόνισσες όλες.
Λες και πήρε κάθε μια και κάτι μαζί της. Αλλη τα ζουμπούλια της, άλλη τις πασχαλιές της και άλλη το γιασεμί της.
Ετσι απλά, ήσυχα και γαλήνια φύγανε για το αιώνιο ταξίδι τους. Ολα χάθηκαν, όλα έφυγαν, όλα άλλαξαν.
Ομως τίποτε τελικά δεν χάθηκε. Ριζώσατε όλες και όλα βαθιά μες’ την ψυχή μας. Ο Χριστιανικός τρόπος ζωής σας, η ταπεινή θεολογία σας, οι απλές και όμορφες συνήθειές σας. Και τίποτε και κανείς δεν μπορεί να τα ξεριζώσει από μέσα μας. Ας είστε ευλογημένοι στο μεγάλο ταξίδι σας.
Ο Θεός να δώσει μια τέτοια Μεγάλη Εβδομάδα να ζήσουμε. Οπως τότε σε κείνη τη μικρή γειτονιά, σε κείνη την όμορφη πόλη.
