Του Ιωάννη Γκουμάκη,
Πτυχιούχου Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Μεταπτυχιακού φοιτητή Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ
Αδειάζουν τις αποθήκες τους με τη σαβούρα των σπιτιών τους στις άκρες των δρόμων. Πετάνε τα σκουπίδια και τις βρωμιές τους στην παραλία που πας και λούζεσαι κάθε καλοκαίρι. Στα μέρη που έρχονται να χαρούν οι πελάτες των μαγαζιών και επισκέπτες του τόπου σου. Κρατάνε τα λατομεία του χωριού στο έλεος τους. Τα μπαζώνουν, τα ανοίγουν, τα έχουν τσιφλίκι τους, τα πουλάνε, τα αγοράζουν λες και τα κληρονόμησαν από τον πατέρα τους. Δεν τους νοιάζει αν αύριο θα έχεις εσύ δουλειά. Μπάζωσαν τα καλντερίμια του χωριού κάποτε με πίσσα και τσιμέντο. Άλλαξαν όψη στην πλατεία του, η οποία για δεκαετίες διατηρούσε μια πανέμορφη είσοδο, γνωστή για τη μοναδικότητα της σε ολόκληρο το Πήλιο, με ένα πιθάρι στην αρχή της. Ήθελαν το ΚΕΠ αλλού. Ταΐζουν φόλες το σκύλο σου και τη γάτα σου μέρα μεσημέρι.
Τους ξέρεις. Με πολλούς από αυτούς μιλάτε καθημερινά.
Μην τους λες τίποτα.
Μη μπαίνεις σε κόντρα.
«Ένα χωριό είμαστε».
Μη λες κουβέντα. Ή άντε, πες τους μία. Μία όμως.
Κι αν δεν ακούσουν και σε κοροϊδέψουν, μην το τραβάς. Μην ψάξεις κανέναν άλλο να αντιδράσετε μαζί. Μη μιλάς στην αστυνομία, μη μιλάς στα ΜΜΕ. Είναι πράγματα αυτά; Ρεζίλι μας κάνεις. «Διχάζετε το χωριό μας». Το δυσφημίζετε.
Μην κάνεις τίποτα. Μη θίγεσαι. Πήγαινε μαζί τους. Κάτσε στην παρέα τους. Απλώς όταν φύγουν από το τραπέζι, συζήτα τα καμώματα τους κρυφά στο καφενείο, πίσω από την πλάτη τους, με τους υπόλοιπους. Μπροστά τους αρνήσου τα όλα και θα είσαι κύριος. «Δε θα χαλάσουμε και τις καρδιές μας για δέκα παλιόδεντρα. Ξύλα ήθελε ο άνθρωπος και έκοψε το πεύκο στη στροφή. Στο δρόμο, σύριζα θα το κόψει για να έχει το αυτοκίνητο δίπλα να φορτώσει γρήγορα».«Που να τα πετάξει δηλαδή ο τάδε τα σκουπίδια της αποθήκης του; Στον κάδο; Δε χωράνε. Ποιος τα πάει μέχρι εκεί, θα βρωμίσει το αμάξι του». «Για ψάρεμα πήγε ο δείνα, δεν είναι και σκουπιδιάρης. Η θάλασσα αυτοκαθαρίζεται». Και η παραλία ομοίως. Άστα εκεί μέσα στην άμμο τα φελιζολένια σου ψυγεία να θαφτούν και όλα κομπλέ.
«Ναι! να φύγει και το πιθάρι από την είσοδο της πλατείας. Τι το κάνεις; Ετσι κι αλλιώς μένει αφύτευτο εδώ και χρόνια. Μία κουμούτσα μέσα στη μέση». Και οι βρύσες της πλατείας δε χρειάζεται να ρέουν. Έτσι κι αλλιώς έρχεται πλέον στα σπίτια μας το νερό. «Δε ζούμε δα και στο 1900». Τσιμεντώστεκαι τα καλντερίμια για να πηγαίνετε το αμάξι σας ως στην αυλή. «Τι τα θες τα καλντερίμια;» Αφού υπάρχει η άσφαλτος. Καλντερίμια και άλλα χαζά. Στο Βόλο γιατί δεν έχουν;
Γιατί να πάρουν το κλειστό και εγκαταλελειμμένο εδώ και χρόνια περίπτερο από την πλατεία; «Μπορεί σε 10 χρόνια να ξανανοίξει». Ας το έχουμε εκεί κλειστό.
Παίρνουν το ΚΕΠ. «Μη μιλήσει κανένας. Θέλουν απλά να το κάνουν κάτι άλλο». Κάτι καλύτερο. «Σάμπως δουλεύουμε εκεί»; Έχει και στην Αργαλαστή πλέον ΚΕΠ. Και στα Καλά Νερά και αλλού.
Δεν είχαμε ίντερνετ. «Ε και;» Τι το κάνεις; «Να βλέπεις τσόντες;» Δε θέλουμε ίντερνετ. Δεν το χρειαζόμαστε. Κακό θα κάνει. Εμείς ζούμε και χωρίς αυτό.
Αμ, αυτοί οι δρόμοι; Επιτρέπεται να χαλάνε από τις πλημμύρες; Χάλασε ο δρόμος προς το Ποτόκι και παρέμεινε στο έλεος του για ένα δίμηνο σχεδόν πριν δύο χρόνια. «Μην αντιδράς». Μη λες τίποτα. Δε θα μάθουν την κατάντια μας και εκτός χωριού. «Δε θα θέλουν να έρθουν στο Ποτόκι μετά οι τουρίστες και θα τους χάσουμε».
Αντιδράς έτσι; Είσαι με τον Α.
Αντιδράς αλλιώς; Είσαι με το Β.
Μην αντιδράς καθόλου και είσαι με όλους. Έτσι γίνεται.
Γκρεμίζουν μνημεία από τη βάση τους με το έτσι θέλω κάποιοι και τα έχουν κρυμμένα 15+ μέρες. Δεν ανοίγει μύτη. Εξήγηση καμία κι από πουθενά. Το γνωστό πλέον μνημείο στη Συκή, στις 27/3 είχε μνημόσυνο. Φέτος το μάρμαρο δεν παρευρέθηκε στους εορτασμούς της μνήμης των ονομάτων που έχουν σκαλιστεί πάνω του. Κάποιοι του είπαν να κρυφτεί και ότι θα το πάνε σε καλύτερο μέρος. Κάποτε. Άγνωστο πότε. Αλλά θα πάει.
«Και τι με νοιάζει μωρέ; Ας το πάρουν. Ας μη δημιουργούμε πρόβλημα από το πουθενά. Γιατί να εμπλακώ σε αυτή την ιστορία; «Είναι πολιτικό το θέμα. Άστους να σκοτωθούν». Αντέδρασες; «Οι μορφωμένοι διχάζουν τον τόπο». Ας τους πατήσω κάτω με το στρατό μου στα κοινωνικά δίκτυα. Ακούς εκεί «οι μορφωμένοι». «Αυτοί πολιτικά είναι με τον Α. Γι’ αυτό αντιδράνε, αλλιώς…»
Ιστορική μνήμη; Παράδοση; Αξίες; Ηθική; Δικαιοσύνη; Νομιμότητα; Δημοκρατία; Τίποτα, τίποτα, τίποτα.
Μην κάνεις τίποτα. Δε θα διαλύσουμε και το χωριό για ένα μνημείο, για ένα καλντερίμι, για ένα πεύκο, για ένα πιθάρι, για μία παραλία, για ένα δρόμο, για μια βρύση, για ένα περίπτερο, για το ίντερνετ, για το ΚΕΠ, για τα νταμάρια. Δε θα χάσουμε την ηρεμία μας. Δε θα χαλάσουμε την παρέα μας. Ας κάνουν ότι θέλουν, θα τους κρίνουν άλλοι. Όχι εμείς. «Εμείς να τα ’χουμε καλά». Να κάνουμε μπάνια και να πίνουμε τσίπουρα όλοι μαζί κάτω απ’ τον πλάτανο απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ, συζητώντας όταν αδειάσει η πλατεία ξημερώματα, την κατάντια του τόπου που μας γέννησε. Και μετά να πάμε για ύπνο, ήσυχοι ότι κάποια στιγμή, όλα από μόνα τους, μαγικά και γαλήνια θα αλλάξουν. Και την επόμενη, πίσω τα ίδια.
Τρως από αυτούς. Πίνεις με αυτούς. Περνάς μαζί τους τη ζωή σου.
Μην αντιδράς. Μην τους πας κόντρα.
Αύριο δε θα έχεις παρέα να τα λες στο καφενείο, δε θα έχεις ψήφους να κάνεις κουμάντο, δε θα έχεις προνόμια. Δε θα έχεις κλίκα, δε θα έχεις παρέα, δε θα έχεις καλημέρα με τον γείτονα σου, δε θα έχεις καληνύχτα με τον παιδικό σου φίλο, δε θα έχεις τίποτα. «ΤΙΠΟΤΑ». Αξίζει να χαθούν όλα αυτά μπροστά στα άλλα;
Μην λες τίποτα.
Για να είναι όλα ένα τίποτα.
Και εσύ να είσαι τίποτα, μέσα σε άλλα τίποτα.
Για να μπορείς να ψελλίζεις πως τάχα έγινες κάτι.
