Της Μαίρης Παπαδημητρίου
Τα πάθη και οι καημοί του κόσμου, είχε γράψει ως επιμύθιο ένας απλός, αλλά με λαμπρό μυαλό, νησιώτης, ένας γνήσιος Σκιαθίτης, ο Παπαδιαμάντης. Με τις γραφές, τα βιβλία του, με την ιδιάζουσα διάλεκτό του μας άφησε λαμπρή κληρονομιά. Οι σκέψεις του, η φιλοσοφία του απέχουν παρασάγγας από την τωρινή κοινωνία και τα όσα βιώνουμε καθημερινά, που δεν έχουν τελειωμό. Η πανδημία του κορονοϊού άλλαξε άρδην την καθημερινότητά μας. Το ακαταλόγιστο κυριαρχεί και κανένα κράτος, κανένα σύνταγμα σε όλο τον πλανήτη δεν μπορούν να δώσουν διέξοδο στον λαβύρινθο που μπλεχτήκαμε.
Ακούς απαράδεκτα από τους εντεταλμένους που μας πληροφορούν, από την τηλεόραση κυρίως. Βέβαια λογικά τα όσα λέγονται και τα όσα ακούμε, απέχουν σαν ένας κακός εφιάλτης. Και εξηγούμεθα.
Κυρίως τα νεαρά άτομα παρασύρονται από το πάθος, λέγοντας ότι βαρεθήκαμε τις καραντίνες. Απευθυνόμενοι στην τρίτη ηλικία λένε «εσείς καλά περάσατε με τις παρέες σας και τα ταξίδια σας και τώρα μαζευτήκατε για να γλιτώσετε τη λαίλαπα». Ρωτήστε και εμάς, τα καημένα, που πάλεψαν για να επιβιώσουν. Εσείς τα βρήκατε όλα έτοιμα.
Οσοι επιβιώνουμε ακόμη είναι γιατί περάσαμε δύσκολους καιρούς, μιλάμε για τον 20ο αιώνα, που πέρασε με δύο παγκόσμιους πολέμους, μιλάμε για την Ευρώπη που αιματοκυλίστηκε, που ήρθαν κατακτητές και φεύγοντας άφησαν πίσω τους ερείπια. Και μέσα από αυτά, ο λαός της πατρίδος μας σηκώθηκε από τον καταιγισμό που πέρασε και κατάφερε να ξεπεράσει τους εμφυλίους πολέμους, η κοινωνία στάθηκε στα πόδια της. Δεν αρκεστήκαμε να είμαστε οι δευτεροκλασάτοι βαλκάνιοι, διαβάσαμε, μορφωθήκαμε, σπουδάσαμε και καταφέραμε να μπούμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση και επιτέλους να αναγνωρίσουν την αξία μας.
Περάσαμε σεισμούς, τροπικά φαινόμενα, που άφησαν αποκαΐδια, αλλά με τη συνεχή προσπάθεια σταθήκαμε όρθιοι, ισάξιοι με τους εταίρους μας.
Από λεβεντιά και δόσεις μπαγαποντιάς άλλο καλό. Πάντοτε την ύστατη στιγμή καταφέρνουμε τα ακατόρθωτα. Μέχρι που ήρθε η πανδημία. Στην αρχή νομίσαμε ότι με δύο – τρεις μήνες καραντίνας θα γλιτώσουμε τα χειρότερα. Κι έχουμε και τη νεολαία, που δεν αντέχει την κλεισούρα, δεν αντέχει τις μάσκες, δεν δείχνει υπακοή στις υποδείξεις των υπευθύνων.
Ενα από τα προηγούμενα πρωινά παρακολουθώντας μια τηλεπαρουσιάστρια, που ήταν τόσο καλοντυμένη λες και θα πήγαινε σε ρεβεγιόν, έδινε παράσταση ότι κατέχει τα γεγονότα και ότι της στέρησαν έναν χρόνο από τη ζωή της. Βγαίνεις από τα ρούχα σου ή δεν βγαίνεις; Ευτυχώς ένας συμπαρουσιαστής δεν της χαρίστηκε. «Για ρώτα τις οικογένειες που έχουν θύματα – νεκρούς από τον κορονοϊό», της είπε. Τίναξε τη μακρομαλλούσα χαίτη της και απαξίωσε να απαντήσει. Αλλά μήπως είχε κάτι σοβαρό να πει; Και συνέχισε απτόητη το πρόγραμμά της.
Γι’ αυτό και ξεχύνονται όλοι, μη τηρώντας ούτε αποστάσεις, χωρίς μάσκες. Και τα κρούσματα φτάνουν τα 4.500 και οι εισαγωγές στα νοσοκομεία αυξάνονται. Οι υπεύθυνοι, όμως, δεν αρκούν για να νουθετήσουν την άκρατη ασυδοσία. Δεν υπάρχουν τόσοι αστυνομικοί για να τραβούν το αυτί του καθενός που κανονίζει πάρτι και βάζει και ταρίφα για να καλύψει τα έξοδα.
Οταν όμως ο κορονοϊός χτυπήσει την πόρτα τους, Θεός φυλάξει, τότε θα καταλάβουν ότι ήρθε η ώρα να πληρώσουν τον λογαριασμό. Εμβόλιο και πάλι εμβόλιο και ο Θεός βοηθός. Οσοι προλάβουν γιατί το ακούσαμε κι αυτό από τραυματιοφορείς ότι στους 35, οι τρεις έχουν εμβολιαστεί. Απίστευτο κι όμως αληθινό. Ρώσικη ρουλέτα να μη σε μεταφέρει ένας από τους ανεξάρτητους τραυματιοφορείς γιατί… Εδώ σταματάει η λογική και ανυψώνουμε το βλέμμα στον Υψιστο. Ο Θεός να βάλει το χέρι του. Εδώ ισχύει «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Καλό μήνα και καλή, πραγματική, Ανάσταση.
