Το μεγάλο γλωσσολογικό πείραμα και η εξέλιξή του ως διεθνώς πρότυπου Εκπαιδευτηρίου διδασκαλίας της Αγγλικής
Του Δημήτρη Αντωνίου,
Καθηγητή Αγγλικής, Β.Α., Kατόχου Masters Παιδαγωγικής και Γλωσσολογίας
aglo.academia@gmail.com
Μέρος 2ο
Λίγους μήνες μετά τον ερχομό μου στον Βόλο, αγόρασα ένα ποδήλατο και στην κυριολεξία όργωνα όλη την πόλη. Τέλος του ’78 αρχές ’79 με έπιασε η μανία να βρω νέα επαγγελματική στέγη σε μια καλή γειτονιά. Στην συνδρομή Τοπάλη, Σκενδεράνη και Δημητριάδος, οπού σήμερα στεγάζεται ο Δίαυλος Βόλου, στεγάστηκε το πρώτο μου σχολείο. Η περιοχή ήταν εμπορική, ο θόρυβος από τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια ήταν αφόρητος. Η περιοχή περιβαλλόταν κυρίως από εμπορικά καταστήματα και λόγω της κίνησης, οι γονείς ήταν διστακτικοί να στείλουν τα παιδιά τους στο κέντρο της πόλης. Έπρεπε πάση θυσία να βρεθεί νέος επαγγελματικός χώρος.
Καθώς διέσχιζα με το ποδήλατο την οδό Αλεξάνδρας και μεταξύ των οδών Τρικούπη και Δεληγιώργη, έπεσαν τα μάτια μου στο σπίτι του Αποστόλου, πρώην ιδιοκτήτη του Λυκείου Βόλου. Κάτω από το σπίτι λειτουργούσε και τότε το Νηπιαγωγείο του Λυκείου Βόλου. Δίπλα στο Νηπιαγωγείο υπήρχε ένα μεγάλο οικόπεδο, εκεί που αργότερα έκτισα το πενταόροφο σχολείο. Καθώς θαύμαζα το κτίριο με τα δύο ψηλά πεύκα στο μπροστινό μέρος και μια τεράστια ακακία στο διπλανό οικόπεδο, είπα μέσα μου: «Αυτό θα ήταν τέλειο για σχολείο».
Ίσως δύο ή τρεις μέρες αργότερα βρέθηκα στη πλαζ των Αλυκών και τελείως συμπτωματικά συνάντησα την Αθηνά Αποστόλου, τώρα αείμνηστη, τότε κ. Γιαμαρέλου. Αφού χαιρετηθήκαμε και ανταλλάξαμε τα νέα μας, εγώ από την Αμερική και η Αθηνά από το Βόλο, η Αθηνά με ρώτησε πού έχω το φροντιστήριο και αφού της απάντησα, συνέχισα λέγοντας πως κοιτάζω για καινούριο χώρο σε μια καλή γειτονιά. Τότε μου λέει η Αθηνά: Γιατί δεν νοικιάζεις το δικό μου σπίτι, σκέφτομαι να μετακομίσω, έλα αύριο Κυριακή για καφέ θα είναι και ο άντρας μου στο σπίτι, να το κουβεντιάσουμε. Είμαι στη Δεληγιώργη 16. Εκείνη τη στιγμή δεν συνειδητοποίησα ότι η Δεληγιώργη 16 ήταν το αρχοντικό που θαύμασα την προηγούμενη μέρα με τα δύο πεύκα και τη μεγάλη ακακία στο διπλανό οικόπεδο.
Την άλλη μέρα το πρωί κτύπησα το κουδούνι της Δεληγιώργη 16, αλλά και πάλι δεν συνειδητοποίησα πως ήταν το ίδιο σπίτι που θαύμασα. Βλέπετε εγώ το είδα από την Αλεξάνδρας και όχι από τη Δεληγιώργη.
Καθώς ανέβαινα τις μαρμάρινες σκάλες το σπίτι έδινε την εντύπωση αρχοντικού και μόνο τότε συνειδητοποίησα πως πριν από πολλά χρόνια, όταν ήμουν μαθητής του Λυκείου Βόλου, ο κ. Αποστόλου, ιδιοκτήτης και Λυκειάρχης του Λυκείου Βόλου, με έστειλε να μεταφέρω εκεί κάτι ψάρια.
Η Αθηνά με οδήγησε στην ευρύτατη κουζίνα, όπου γνώρισα και τον άντρα της τον κ. Δημήτρη Γιαμαρέλο, τότε προϊστάμενο Μηχανολογικού και υπεύθυνο για τις άδειες οδηγών αυτοκινήτου. Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ φιλική και η παρέα ευχάριστη. Με ξενάγησαν στους πλούσιους χώρους του διαμερίσματος, 240 τ.μ.!!! Ο χώρος ενέπνεε δέος. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα μετακόμιζα σε έναν τέτοιο χώρο, τρεις φορές μεγαλύτερο του χώρου που είχα στην οδό Τοπάλη και τώρα στο «Κολωνάκι» του Βόλου. Στο σημείο αυτό πρέπει να τονιστεί ότι αυτά τα 240 τ.μ., διπλασιάστηκαν δύο χρόνια αργότερα και το 1990, στο διπλανό οικόπεδο, χτίστηκε ένα 5όροφο κτίριο 1.200 τ.μ., διαθέτοντας 22 αίθουσες διδασκαλίας, αίθουσα διαλέξεων περίπου 200 τ.μ., μεγάλη δανειστική βιβλιοθήκη με χιλιάδες βιβλία αγγλικής γλώσσας και ήταν το πρώτο κτίριο στο Βόλο, στον τομέα της ιδιωτικής εκπαίδευσης, το οποίο σχεδιάστηκε, εκπονήθηκε και λειτούργησε ως εκπαιδευτήρια.
Αφού είπαμε διάφορα η συζήτηση στράφηκε στο επίμαχο θέμα της τιμής του ενοικίου. Εικοσιπέντε χιλιάδες το μήνα μου λέει η Αθηνά. Εγώ πάγωσα. Στο διαμέρισμα του Δημότσου, στην στοά Σκενδεράνη με Τοπάλη, πλήρωνα μόνο τέσσερις χιλιάδες, διαφορά είκοσι μία χιλιάδες δρχ.!
Θα το σκεφτώ, είπα στο ζευγάρι, αλλά δεν νομίζω πως μπορώ να πληρώσω αυτό το ενοίκιο. Πέρασα κάποιες νύχτες χωρίς να κλείσω μάτι. Η πρόκληση ήταν μεγάλη, ο χώρος καταπληκτικός, αλλά απρόσιτος για τα οικονομικά μου. Πραγματικό δίλημμα.
Την επόμενη Κυριακή τηλεφώνησα την Αθηνά για να της αναγγείλω πως ήταν αδύνατο να πληρώσω τέτοιο ενοίκιο. Η Αθηνά μου λέει: «Έλα να πιούμε καφέ και να το συζητήσουμε. Με κρύα καρδιά πήγα. Μετά από μία μακρά συζήτηση η προσφορά έπεσε στις είκοσι χιλιάδες το μήνα. Αισθάνθηκα κάποια ανακούφιση και είπα: «Συμφωνούμε».
Στο βιβλιάριό μου στην Τράπεζα Κρήτης είχα 500.000 δρχ., που είχα μαζέψει τα δύο προηγούμενα χρόνια, αρκετά για το ενοίκιο δύο ετών.
Η φτώχεια και η δυστυχία είναι τρομερά όταν την ζούμε, αλλά είναι απόλαυση όταν τη διηγούμαστε.
Την πρώτη Ιουλίου 1979 μετακόμισα στη Δεληγιώργη 16, στη συμβολή 28ης Οκτωβρίου που έτσι γράφει η πινακίδα αλλά όλος ο κόσμος γνωρίζει τον δρόμο σαν Αλεξάνδρας. Προσωπικά ποτέ δεν μου άρεσε το «28ης Οκτωβρίου» και σε όλα τα επίσημα έγγραφά μου, διαφημίσεις και επιστολόχαρτα έγραφα «Αλεξάνδρας», προφανώς επειδή έχω μία αδελφή με το ίδιο όνομα και της χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη, διότι προσέχοντας εμένα που ήμουν μικρότερος, στέρησα την ίδια από το να πάει στο σχολείο.
Η μετακόμιση στη Δεληγιώργη 16, ήταν ένα είδος επανάστασης για μένα. Το γλωσσολογικό πείραμα όπως ανέφερα προηγουμένως, η αλλαγή της γειτονιάς στο Κολωνάκι του Βόλου, η εγκατάσταση σε ένα από τα αρχοντικά του Βόλου, αλλά και η διαφημιστική προβολή στον τοπικό Τύπο ήταν αρκετά για να γίνω διασημότητα μέσα σε μια νύχτα.
Οι περίπου 40 μαθητές που είχα στη Στοά επί της Τοπάλη, και Δημητριάδος, ξεπέρασαν τους διακόσιους στο καινούργιο κτήριο και την καινούργια γειτονιά. Έγινα το «in» φροντιστήριο αγγλικών στο Βόλο. The so-called «High Society», η ούτως αποκαλούμενη «Υψηλή Κοινωνία» του Βόλου, έσπευδε να γράψει τα παιδιά της, στο Πρότυπο Φροντιστήριο Αγγλικής. Δικαστές, εκπαιδευτικοί, στρατιωτικοί, διευθυντές διαφόρων υπηρεσιών, έγραφαν τα παιδιά τους στον Αντωνίου για να μάθουν αγγλικά. Εάν θέλεις να σε προσέξουν οι πολλοί, συγκεντρώνεσαι στους ολίγους και εκλεκτούς.
Τα ακαδημαϊκά μου προσόντα για την εποχή, ίσως ακόμα και σήμερα, δεν ήταν ευκαταφρόνητα. Ένα Bachelor από το Εmerson College της Βοστώνης με κύριες ειδικότητες στα Αγγλικά, Ομιλητική (Public Speech), Ιστορία και Ψυχολογία, σε αυτούς τους τομείς είχα πιστοποιητικά διδασκαλίας από το Υπουργείο Παιδείας της Μασαχουσέτης.
Επί πλέον, Master of Education (μεταπτυχιακό) Παιδαγωγικής από το Πανεπιστήμιο του Northeastern της Βοστώνης αλλά και Master στην Γλωσσολογία από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Επιπλέον, μερικά μεταπτυχιακά μαθήματα, courses, από τη μεταπτυχιακή Παιδαγωγική σχολή του Harvard τα οποία συνυπολογίστηκαν στη βαθμολογία μου του Πανεπιστημίου της Βοστώνης.
Οταν ήρθα στον Βόλο, το καλύτερο φιλοφρόνημα για τις σπουδές μου, το εισέπραξα από τον Νίκο Χατζησταματίου, τον γνωστό δικηγόρο, που τον συνάντησα στη γωνία των οδών Αντωνοπούλου και Γαλλίας όταν μου είπε: «Επιτέλους ήρθε και ένας πραγματικός καθηγητής Αγγλικής στον Βόλο». Ο Νίκος ήταν από τους ελάχιστους τότε, ίσως ο μοναδικός δικηγόρος στον Βόλο, που γνώριζε πολύ καλά Αγγλικά.
Εδώ που τα λέμε, ο «τίτλος» καθηγητής Αγγλικής στην Ελλάδα σηκώνει πολλή συζήτηση.
