ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Μία λευκή κόμη μπροστά σε άσπρα κράνη

μία-λευκή-κόμη-μπροστά-σε-άσπρα-κράνη-686558

Του Ιωάννη Γκουμάκη, πτυχιούχου Ιστορίας και Αρχαιολογίας, μεταπτυχιακού φοιτητή Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ

Δεν θα πω πολλά. Θα πω απλά ότι βλέποντας τα προχτεσινά βίντεο από την είσοδο των ΜΑΤ στο campus του ΑΠΘ, είδα να ψεκάζουν, να σβαρνίζουν και να χτυπούν ένα ημίγυμνο άνδρα στην ηλικία μου ή και μικρότερο. Δεν τον ξέρω, δε ξέρω αν έκανε κάτι πολύ κακό. Ξέρω πως η συγκεκριμένη εικόνα δεν άρεσε στα μάτια μου.

Αυτό που μου έκανε τεράστια εντύπωση είναι που ανάμεσα σε άσπρα κράνη και νεανικά κεφάλια, παρατήρησα ένα κεφάλι ιδιαίτερο, μια κατάλευκη κόμη. Φορούσε μάσκα και είχε ρυτίδες πολλών χρόνων πάνω στο μέτωπό της.

Η γυναίκα αυτών των χαρακτηριστικών προσπαθούσε να προστατεύσει και να περιθάλψει τονημίγυμνο άνδρα που καθηλωμένος, κλωτσούσε και έβριζε, διώχνοντας από πάνω του τους αστυνομικούς.

«Η γιαγιά του», σκέφτηκα. Και αυτό μου προξένησε τεράστια εντύπωση. Μετά έμαθα πως η εν λόγω κυρία είναι καθηγήτρια στο τμήμα Θεάτρου του ΑΠΘ.

Ηλικιωμένη.

Τι οδήγησε μια ηλικιωμένη καθηγήτρια με λευκά μαλλιά και κλαμένα μάτια να μπει μπροστά στα ΜΑΤ προστατεύοντας έναν ημίγυμνο άνδρα, (φοιτητή ή όχι, δε γνωρίζω); Τι την οδήγησε να «εμπλακεί» και όχι απλώς να συμμετέχει;
Γιατί να είναι μια γριά εν πάση περιπτώσει εκεί μέσα βρε αδερφέ;

Η απάντηση βρίσκεται σε αυτά που όσοι δικαιολογούντα χτεσινά γεγονότα μιλώντας για «25 φοιτητοαλήτες» (αν υπάρχει η λέξη), δεν μπορούν να καταλάβουν. Σε εκείνα που η κυβέρνηση αδυνατεί να συλλάβει στο μεγάλο και σημαντικό ζήτημα των Πανεπιστημίων. Βρίσκεται στην ίδια τη λέξη της έννοιας Πανεπιστήμιο.

Πηγάζει από την ιδιότητα εκείνων που με κόπο και αγώνα διαλέγουν να το υπηρετήσουν. Τοποθετείται στην καρδιά της έννοιας Παιδεία, της λέξης εκπαίδευση και των ρημάτων σπουδάζω και διδάσκω.

Εδράζεται στις έννοιες προστατεύω και βελτιστοποιώ. Τηνκοινωνία, την ακαδημαϊκή κοινότητα, τα παιδιά, τομέλλον αυτού του τόπου.
Του κάθε τόπου.

Τα ελληνικά Πανεπιστήμια έχουνπολλά και σύνθετα προβλήματα. Άλυτα για δεκαετίες. Τα κατατρώνε. Κατασπαράζοντας μεθοδικά και με παραγωγικό τρόπο, την ίδια τηνκοινωνία. Πρέπει να λυθούν.

Από το 2012 έχω φοιτήσει σε 2 διαφορετικές πόλεις. Στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και πλέον στο ΑΠΘ.

Δεμου αρέσει που μια συμφοιτήτρια μου δεμπορεί να κυκλοφορήσει νύχτα στο campus μας. Δε μου αρέσει το εμπόριο ναρκωτικών στα μεγάλα πανεπιστήμια. Δε μου αρέσει που κατά καιρούς, 10-15 άτομα αποφάσιζαν να καταλάβουν ένα χώρο του πανεπιστημίου και εγώ να χάσωτομάθημα μου.

Δεν μου αρέσει ούτε και η εικόνα του σπρέι πάνω στα μάρμαρα της Ακαδημίας, ή στους τοίχους άλλων πανεπιστημιακών τμημάτων.

Ποτέ δεν μου άρεσε τίποτα από τα παραπάνω. Μπορεί η καταστολή και οι σιδερένιες παρεμβάσεις να λύσουν τα αναφερόμενα; Μπορεί μία διμοιρία ΜΑΤ να σώσει το Πανεπιστήμιο; Να το αλλάξει και να το κάνει όπως το φανταζόμαστε;
Οχι δεν μπορεί

Ισως αυτά ή τέτοια παρόμοια να είχε στο μυαλό της η Κωνσταντίνα Ριτσάτου και ρίχτηκε σε αυτή την ηλικία, με τα άσπρα της μαλλιά και τα κλαμένα της μάτια πάνω από έναν ημίγυμνο άνθρωπο στο προαύλιο του Πανεπιστημίου της. Ισως κάτι τέτοιες γριούλες να έχουν ένα τρόπο να βελτιώσουν το Πανεπιστήμιο.
Δεν ξέρω, σκέφτομαι.

Πώς να αλλάξουμε αυτά που δεν μας αρέσουν χωρίς να διακινδυνεύσουμε να χάσουμε το ίδιο το Πανεπιστήμιο;

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου